QUOTE (polykos @ Jul 7 2017, 15:33 )
Αν δεν σου κάνει κόπο, βάλε με στον ίσιο δρόμο!
Εγώ δεν είμαι σε θέση φίλε Polykos να βάλω κανένα στον ίσιο δρόμο και ιδιαίτερα εσένα που πιστεύω ότι είσαι από τις πλέον λογικές φωνές μέσα σε αυτό το forum. Απλά εκφράζω κάποιες προσωπικές απόψεις, οι οποίες δεν είναι απαραίτητα σωστές και με τις οποίες δεν περιμένω σώνει και καλά να συμφωνήσεις εσύ ή ο οποιοσδήποτε. Πιστεύω όμως ότι οι απόψεις μου στηρίζονται και είναι στοιχειωδώς τεκμηριωμένες από τη μακρόχρονη επαφή μου με τον χώρο του μπάσκετ. Μετά από 45 περίπου χρόνια ενασχόλησης μου με το μπάσκετ, ακόμα και ηλίθιος να είμαι, κάτι πρέπει να έχω πιάσει, κάτι πρέπει να καταλαβαίνω. Έχοντας λοιπόν κάνει τα πάντα γύρω από το μπάσκετ εκτός από το να γίνω μάνατζερ (Κολλεγιακό ΗΠΑ Division 2, τρία χρόνια Α2, δύο χρόνια Α1, παίκτης στις μικρές εθνικές, προπονητής, κλπ.) έχω διαμορφώσει κάποιες απόψεις που πιστεύω ότι έχουν μια αντικειμενικότητα.
1. Για το θέμα Αμερική (για το οποίο γίνεται πολύ συζήτηση τελευταία), σε σχέση με τα παιδιά που φεύγουν και πάνε να δοκιμάσουν εκεί τις δυνάμεις τους η άποψή μου είναι ξεκάθαρη. Είτε μας αρέσει είτε όχι, σε σχέση με το μπάσκετ και τις προοπτικές ενός παιδιού, η Αμερική είναι ο καθρέφτης της αλήθειας. Για να στο δώσω με ένα παράδειγμα (μια και μιλάμε για τα παιδιά της Εφήβων και ηλικίες 16-18), τον Μωραϊτη ή έστω το Γ. Καλαϊτζάκη η Αμερική αναμφισβήτητα θα τους βοηθούσε να γίνουν καλύτεροι. Ο Αρσενόπουλος όμως (που περιέργως κατά τη γνώμη μου στην Ελλάδα θεωρούμε αστέρι με τεράστια προοπτική), θα επέστρεφε χειρότερος. Ένας μέτριος ή ένας απλά καλός παίκτης δεν μπορεί να ξεχωρίσει γιατί υπάρχουν πολλοί τέτοιοι εκεί. Όταν λοιπόν παύει ένας παίκτης να είναι το επίκεντρο της προσοχής, χάνει κίνητρο, διάθεση, ενέργεια και μοιραία χειροτερεύει η απόδοσή του, ιδιαίτερα όσο ανεβαίνει το επίπεδο. Με λίγα λόγια, η Αμερική είναι για αυτούς που πραγματικά το έχουν. Οι υπόλοιποι το μόνο που μπορούν με σωστή καθοδήγηση και πολύ δουλειά να πετύχουν, είναι να χρησιμοποιήσουν το μπάσκετ σαν όχημα για να κάνουν καλές σπουδές (που φυσικά δεν είναι και λίγο), πράγμα που δεν θα μπορούσαν να κάνουν εδώ στην προσπάθειά τους να φτάσουν ψηλά μπασκετικά. Εδώ λοιπόν είναι που τα παιδιά χάνουν το μπούσουλα και στο τέλος δεν προχωρούν ούτε στο μπάσκετ ούτε με τις σπουδές τους.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα με την Αμερική βρίσκεται στην επιλογή του προπονητή και του σχολείου εκεί. Γιατί όπως είναι φυσικό, σε ένα τόσο μεγάλο πλήθος σχολείων και προπονητών θα υπάρχουν και κάποιες κακές επιλογές, αλλά αυτό είναι η μειοψηφία. Το αντίθετο με εδώ που οι περισσότεροι προπονητές είναι όχι απλά ακατάλληλοι αλλά επικίνδυνοι (μιλάμε για τις μικρές ηλικίες). Με τις ελάχιστες εξαιρέσεις όπως Κωσταντώνη, Παταβούκα, Σγουρίτσα και μερικών ακόμα δυστυχώς πάσχουμε σε αυτό το σημείο.
2. Για τις επιλογές στην Εφήβων, η άποψη μου είναι ότι γενικά ήταν καλές. Κινήθηκαν στην γνωστή λογική 8-9 παίκτες που έπρεπε να είναι εκεί και 3-4 παίκτες για την διευθέτηση εξυπηρετήσεων σε μάνατζερς κλπ. Φέτος έχουμε λοιπόν 7,5 παιδιά που αναμφισβήτητα δικαιούνταν την κλήση και 3-4 παιδιά που δεν έχουν καμιά δουλειά στην Εθνική αλλά τι να κάνουμε τώρα, έτσι είναι ο κόσμος. Τίποτε δεν είναι τέλειο. Βέβαια δεν καταλαβαίνουμε σε αυτή τη χώρα ότι τη διαφορά την κάνουν σε αυτά τα τουρνουά ο 8ος, ο 9ος και πολλές φορές ο 10ος και ο 11ος παίκτη, ιδιαίτερα όταν δεν έχεις κάποιον super παίκτη (συγνώμη Δημητράκη αλλά είσαι κρατημένο άλογο) και ο μέσος όρος των υπολοίπων δεν είναι και τόσο υψηλός. Ο Δραγάτης μάλλον είναι τραυματίας, αλλιώς φυσικά και πρέπει να είναι στην ομάδα. Υπάρχουν όμως 3-4 παιδιά που θα μπορούσαν να είναι καλοί ρολίστες και να βοηθήσουν περισσότερο από τους 3-4 που είπαμε προηγουμένως ότι μπαίνουν από το παράθυρο. Αυτοί σίγουρα δεν είναι ο Σανδραμάνης και ο Αλτίνης που απορώ πως μπαίνουν στη συζήτηση για την Εφήβων. Παραλίγο να φτάσουμε να έχουμε την μισή Παίδων που έπεσε πέρυσι κατηγορία (σε ένα μετριότατο γενικά επίπεδο) ως τη βάση της φετινής Εφήβων (υπερβολικός το ξέρω αλλά προσπαθώ να δώσω την εικόνα). Για τους προπονητές ας μη μιλήσω καλύτερα. Ας ευχηθούμε Καλή Επιτυχία κι Ο Θεός μαζί μας.
3. Για την Παίδων, ο Παπαδόπουλος, που κατά τη γνώμη μου ήταν μια αξιοπρεπής επιλογή της Ομοσπονδίας (μένει να αποδείξει βέβαια κάποια πράγματα), έκανε αυτό που έπρεπε να γίνει και στην Εφήβων. Κάλεσε καμιά τριανταριά παιδιά σε ένα προπονητικό τριήμερο και τους έδωσε τη δυνατότητα να δείξουν τι μπορούν να κάνουν. Η επιλογή των 17 παιδιών είναι μάλλον αντικειμενική. Διαφωνώ σε 1-2 παρουσίες και 1-2 απουσίες αλλά αυτό είναι φυσιολογικό. Πιστεύω και ελπίζω ότι θα πάμε καλά
Συγνώμη για την πολυλογία και σε ευχαριστώ που μου έδωσες τη δυνατότητα να εκφράσω την άποψή μου. Παρακολουθώ το forum αλλά σπάνια παρεμβαίνω. Το κάνω με ευχαρίστηση όταν πρόκειται για τις μικρές Εθνικές που είναι η βάση των πάντων. Ελπίζω και η Ομοσπονδία και όλοι μας να δίνουμε πάντα τη δέουσα σημασία. Μόνο έτσι μπορεί να βγούμε από το τέλμα στο οποίο το κακόμοιρο το μπασκετάκι μας έχει πέσει..
ή την Αταλάντα στην Ιταλία ;
)
