T.W.Is.M.
Mar 7 2011, 16:59
QUOTE(kolokotronis @ Mar 7 2011, 18:37 )
Φίλε TWISM, έχουμε ξανακάνει κουβέντα πάνω στο θέμα ομπράντοβιτς.
Για την παρτιζάν λες ότι ήταν και θέμα τύχης, αναφερόμενος προφανώς στο τρίποντο του τζορτζεβιτς.
Μέχρι να φτάσει να διεκδηκεί το τρόπαιο από εκείνο το τρίποντο?
Ξαναλέω, ουρανοκατέβατος έφτασε στον τελικό, διεκδηκώντας τον τίτλο στο σουτ?
Ο άνθρωπος με ένα μάτσο παιδαρέλια, παίζοντας εκτός έδρας όλη τη χρονιά, έφτασε στον τελικό.
Και ξαναλέω, εκτός από τζόρζτεβιτς-ντανίλοβιτς, ποιους άλλλους είχε?
Τον 18χρονο ρεμπράτσα?
Αυτο ειναι που ειπα κι εγω. Στην Παρτιζαν η μεγαλυτερη επιτυχια του ηταν οτι εφτασε μεχρι εκει, οχι οτι κερδισε τον τελικο.
QUOTE(kolokotronis @ Mar 7 2011, 18:37 )
Με την μπανταλόνα τα ίδια.
Κέρδισε μία 10 φορές καλύτερη ομάδα στον τελικό, αλλά πως έφτασε εκεί?
Πάλι όχι ουρανοκατέβατος.
Σορρυ, αλλα εδω θεωρω οτι εφτασε ουρανοκατεβατος. Τον εφτασαν κυριολεκτικα, αλλος του χαριστηκε, αλλος αδιαφορησε(μα 0 ριμπαουντ ο Σαμπονις?), αλλος κοιμηθηκε.
QUOTE(kolokotronis @ Mar 7 2011, 18:37 )
Με τη ρεάλ το πήρε εύκολα μέσα στην χώρα του, αλλά είναι το μοναδικό ευρωπα'ι'κό που έχει πάρει η βασήλισσα τα τεέυταία 20 χρόνια.
Και όλως τυχαίως το πήρε με τον ζέλικο.
Ναι αλλα ειναι η μονη επιτυχια που ειχε με τη Ρεαλ σε 3 χρονια, αντε και ενα κυπελλο Σαπορτα, που δεν ειναι ουτε του επιπεδου του Eurocup, γιατι τοτε υπηρχε και το Κορατς.
QUOTE(kolokotronis @ Mar 7 2011, 18:37 )
Και το μεγαλύτερό του επτευγμα είναι οι τίτλοι του.
Όχι το στυλ του μπάσκετ που καθιέρωσε.
Ας μην είχε πάρει κανένα τίτλο και θα σου έλεγα πόσοι θα τον θυμόντουσαν για το στυλ του μπάσκετ...
Προφανώς οταν είσαι 20 χρόνια στο κουρμπέτι θα έχεις κάνει και λάθη και εγκλήματα.
Αρα ο Τζακσον ειναι ο καλυτερος προπονητης στην ιστορια του ΝΒΑ?
Προφανως οταν εισαι 20 χρονια κανεις λαθη. Θυμασαι ομως εσυ τοσα λαθη και τοσες αποτυχιες του Μεσινα πχ?(ναι, θα του χρεωθει η κακη εικονα της Ρεαλ, γι αυτο πηγε εκει, για να χτισει μια ομαδα που θα επαιζε καλο μπασκετ και θα κερδιζε και απετυχε)
Οι τιτλοι ειναι για να σε θυμαται και να σε εκτιμα ο πολυς κοσμος. Καμια φορα και για να σε ανεβαζουν στα ματια του κοσμου. Το ξερω οτι την εχουμε κανει ξανα αυτη την κουβεντα. Ηταν μετα το ντερμπι ΠΑΟ-ΟΣΦΠ. Απλα τωρα εχουμε και μεγαλυτερο κοινο(γιατι τοτε οι πιο πολλοι ασχολουνταν με το ιδιο το ματς) και ειναι ευκαιρια να πω αυτα που ελεγα και τοτε.
Για τους τιτλους ομως υπαρχουν αντιρρησεις. Για το μπασκετ που καθιερωνεις?
balomazoxtra
Apr 2 2011, 16:45
Πολύ καλό άρθρο από τον Θέμη Καίσαρη.
http://www.onsports.gr/Opinion/Th-Kaisarhs...hnh-toy-PolemoyQUOTE
Η «Τέχνη του Πολέμου» είναι το έργο του κινέζου στρατηγού Σουν Τζου.
Όπως μαρτυρά κι ο τίτλος, το έργο ασχολείται με στρατιωτικές στρατηγικές και τακτικές, εξετάζει αναλυτικά κάθε πτυχή του πολέμου. Θεωρείται αξεπέραστο και διαχρονικό, όπως κι ο “Ηγεμόνας” του Μακιαβέλι.
Στο τρίτο κεφάλαιο, λοιπόν, με τίτλο “Επιθετική στρατηγική”, ο Σουν Τζου λέει προς στο τέλος της ενότητας πως υπάρχουν πέντε περιπτώσεις στις οποίες η νίκη μπορεί να προβλεφθεί. Πάμε να τις δούμε, μία-μία:
Αυτός που ξέρει πότε να πολεμήσει και πότε όχι, θα είναι νικητής.
Η σημασία του να διαλέξεις το πότε. Όταν, όμως, το πότε είναι προκαθορισμένο και δεν είναι στο χέρι σου, τότε οφείλεις να είσαι στην καλύτερη κατάσταση όταν έρθει το ραντεβού της μάχης. Πώς ήταν ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς όλη τη χρονιά και πως ήταν απέναντι στη Σιένα; Πώς ήταν ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς όλη τη χρονιά και πως ήταν απέναντι στην Μπαρτσελόνα;
Αυτός που ξέρει πως να χρησιμοποιεί και μεγάλες, αλλά και μικρές δυνάμεις, θα είναι νικητής.
Μεγάλες δυνάμεις, οι μεγάλοι παίκτες. Μικρές δυνάμεις, οι υπόλοιποι. Τι πήρε ο Ίβκοβιτς από τους μεγάλους παίκτες του Ολυμπιακού σ’αυτά τα τέσσερα ματς και τί ο Ομπράντοβιτς από τους αντίστοιχους του Παναθηναϊκού; Ποιός χρησιμοποίησε καλύτερα τις “μικρές δυνάμεις” κι έκανε ήρωά του και πρωταγωνιστή τον Καλάθη; Ποιός έχασε τις “μεγάλες δυνάμεις”, όταν δεν είχε Διαμαντίδη και Νίκολας, και πήρε το ματς με τον Βουγιούκας;
Αυτός που όλες οι δυνάμεις του είναι ενωμένες σ’έναν κοινό σκοπό, θα είναι νικητής.
Στη μία πλευρά, ο ορισμός του συνόλου. Ο Ομπράντοβιτς είναι τόσο στρατηγός, όσο και στρατιώτης. Ο Ιτούδης είναι τόσο βοηθός του στρατηγού, όσο και στρατηγός. Οι παίκτες, Σπαρτιάτες. Έχουν αρχηγό, αλλά όλοι πολεμούν για τη ζωή του διπλανού τους.
Στην άλλη πλευρά, αμφιβολία. Βάζει κανείς το χέρι του στη φωτιά πως τα έχουν καλά μεταξύ τους; Είδε κανείς σαφείς ρόλους στο παρκέ, είδε σύνολο; Είδε συνεργασίες ή παίκτες να προσπαθούν να σώσουν τον εαυτό τους; Η ένωση των δυνάμεων φαίνεται πρωτίστως στην άμυνα κι ο Ολυμπιακός δέχθηκε 50 πόντους στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα δίχως αύριο.
Αυτός που είναι συνετός και ξέρει να περιμένει έναν ασύνετο εχθρό, θα είναι νικητής.
Ο,τι ακριβώς έκανε ο Ζοτς όλη τη χρονιά, ο,τι ακριβώς έκανε κι απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Συνετά πήγε στην Βαρκελώνη, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο φέρθηκε και μετά από την ήττα στο πρώτο ματς και αφού έκανε το 1-1. Όλοι στο ξενοδοχείο, ούτε οικογένειες, ούτε φίλοι, ούτε γκόμενες, ούτε ρεπό, ούτε τίποτα. Δουλεύουμε για να τελειώσουμε τη σειρά την Πέμπτη, για να ξαναπάμε στη Βαρκελώνη μόνο για το Φάιναλ Φορ.
Στον Ολυμπιακό, τη σύνεση την είχαν οι άλλοι. Πρεμιέρα, θρίαμβος, αποθέωση, παροξυσμός. Ο στρατηγός Ίβκοβιτς αντί να φερθεί συνετά, έδωσε το σύνθημα και είπε πως δεν θα ήθελε να είναι στη θέση του Πιανιτζιάνι. Η Σιένα έδειξε σύνεση απέναντι στην αλαζονεία, πέτυχε τρεις συνεχόμενες νίκες. Το κυριότερο, τρεις εύκολες νίκες.
Αυτός του οποίου οι στρατηγοί είναι ικανοί και δεν αντιμετωπίζουν παρεμβάσεις από τον ηγεμόνα, θα είναι νικητής.
Εδώ δεν νομίζω πως χρειάζονται πολλά σχόλια. Και οι δύο στρατηγοί της κουβέντας μας έχουν για ηγεμόνες δυο αδέλφια, Αγγελόπουλους και Γιαννακόπουλους. Ο Ομπράντοβιτς είναι δεδομένα ο ικανός στρατηγός, που δεν αντιμετωπίζει παρεμβάσεις από τους ηγεμόνες του. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί με ασφάλεια πως ισχύουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά για όποιον κάθεται στον πάγκο του μπασκετικού Ολυμπιακού;
Η άποψη που έχω για τον Ομπράντοβιτς είναι διαμορφωμένη εδώ και χρόνια και δεν αλλάζει ανάλογα με μια πρόκριση κι έναν αποκλεισμό. Η φετινή συγκλονιστική παράσταση απλώς μεγεθύνει τον μύθο του ίδιου και των παικτών. Ομοίως, η άποψη που έχω για τον Ίβκοβιτς κι ειδικά για το πρώτο πέρασμά του από τον Ολυμπιακό, είναι παγιωμένη και την έχω καταθέσει πολλές φορές και σε κείμενα και σε συζητήσεις στην εκπομπή. Το ίδιο ισχύει και συνολικά για την ομάδα.
Αντί προσωπικών σχολίων, θεώρησα πως είναι πιο ενδιαφέρον να δούμε τις αναμετρήσεις της Ευρωλίγκα υπό το πρίσμα της “Τέχνης του πολέμου”. Ο Σουν Τζου, βλέπετε, ήταν σοφός, χωρίς εισαγωγικά. Τα εισαγωγικά έχουν μεγάλη σημασία. Μπαίνουν για να δηλώσουν τη διαφορά που έχει το να είσαι σοφός, με το να σε λένε “σοφό”.
colonel gomelsky
Apr 5 2011, 11:31
Συνέντευξη Ομπράντοβιτς στην Marca:QUOTE
- Η Μπαρτσελόνα έμοιαζε με ανίκητη ομάδα, αλλά ο Παναθηναϊκός απέδειξε παρά το μειονέκτημα έδρας πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο…
«Το να αποκλείσουμε την Μπαρτσελόνα ήταν πολύ δύσκολο, όχι μόνο επειδή ήταν το φαβορί για την πρόκριση στο Final 4, αλλά και για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας στην πόλη της.
Προετοιμαστήκαμε πάνω σε κάθε λεπτομέρειες παρακολουθώντας όλα τα παιχνίδια της στην Ευρωλίγκα και τα περισσότερα στο ισπανικό πρωτάθλημα και οι παίκτες μας, που στο τέλος είναι εκείνοι που αγωνίζονται, τα πήγαν περίφημα».
- Πώς προετοιμάσατε τους παίκτες να αντιμετωπίσουν τους πρωταθλητές Ευρώπης;
«Το πιο σημαντικό πράγμα ήταν να τους πείσουμε ότι είχαν πιθανότητες να αποκλείσουν την Μπαρτσελόνα. Μίλησα με τον καθέναν ξεχωριστά και σε όλους μαζί. Όταν χάσαμε μόλις με έναν πόντο στο πρώτο αγώνα, το κατάλαβαν ακόμη περισσότερο. Όταν πιστεύεις σε κάτι, όλα είναι εφικτά».
- Συμφωνείτε με όσους θεωρούν πως κερδίσατε κατά κράτος στην τακτική τον Τσάβι Πασκουάλ;
«Θαυμάζω σαν προπονητή τον Πασκουάλ, γιατί ξέρω πόσο πολύ προετοιμάζει τα ματς με τους συνεργάτες του. Οι παίκτες μας προσπάθησαν για το καλύτερο δυνατό. Κάποιες φορές οι παίκτες τα πάνε καλά, άλλες όχι τόσο.
Στην περίπτωσή μας, εκμεταλλευτήκαμε την ποιότητα των παικτών μας και είδαμε ποιες ικανότητές τους θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Κάθε παίκτης ήξερε τι έπρεπε να κάνει και το έκανε καλά. Είμαι περήφανος γι’ αυτούς».
- Η αμυντική δουλειά που έκανε ο Παναθηναϊκός απέναντι στο Ναβάρο ήταν εξαιρετική…
«Ο Ναβάρο είναι ένας πολύ σημαντικός παίκτης για την Μπαρτσελόνα, αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις μόνο τον Ναβάρο, γιατί οι υπόλοιποι παίκτες έχουν αρκετή ποιότητα για να κερδίσουν και χωρίς αυτόν».
- Ξέρατε για το θέμα που προέκυψε με την αντικατάσταση του διαιτητή Ταουρίνο με τον Λαμόνικα στον τέταρτο αγώνα;
«Διάβασα κάτι στις εφημερίδες, αλλά δεν θα κάνω κανένα σχόλιο για αυτό. Πιστεύω πως η Ευρωλίγκα είναι πολύ σοβαρή διοργάνωση και η διαιτησία στον τέταρτο αγώνα ήταν πολύ καλή, όπως και σε όλη τη σειρά των αγώνων.
Από την αρχή της σεζόν απαγόρευσα στους παίκτες μου να μιλούν για τη διαιτησία και ούτε εγώ πρόκειται να το κάνω».
- Στα 51 σας χρόνια έχετε ήδη κατακτήσει έξι φορές την Ευρωλίγκα. Πώς νιώθετε να είστε ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία της διοργάνωσης;
«Μπορώ μόνο να πω πως είμαι πολύ χαρούμενος που κάνω μια δουλειά που αγαπώ. Κάποιοι με ρώτησαν αν στη σειρά με την Μπαρτσελόνα ήμουν νευρικός κι αυτό με έκανε να γελάσω, γιατί απολαμβάνω περισσότερο αυτά τα παιχνίδια.
Δουλεύουμε όλη τη χρονιά για να παίξουμε σε τέτοια παιχνίδια. Πώς να έχω άγχος λοιπόν;».
- Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας σας;
«Το πιο σημαντικό είναι να έχουν ο προπονητής και οι παίκτες την ίδια φιλοσοφία στη δουλειά. Αν υπάρχει αμφισβήτηση από τη μία πλευρά στην άλλη, είναι δύσκολο να δουλέψεις. Από την αρχή κάθε σεζόν ξεκαθαρίζω στους παίκτες μου πως η ομάδα είναι πάνω από όλους, ακόμη και από εμένα που είμαι προπονητής».
- Είναι πιο σημαντικό το μπάτζετ στο μπάσκετ από το ποδόσφαιρο;
«Ναι, γιατί στο μπάσκετ πρέπει να έχεις τους καλύτερους παίκτες αν θέλεις να κερδίζεις. Αυτό δεν είναι πάντα αρκετό, αλλά ό,τι και αν πουν οι προπονητές, οι παίκτες είναι αυτοί που κρίνουν τα παιχνίδια. Είμαι περήφανος για τους παίκτες μου, γιατί είναι διψασμένοι για επιτυχίες και το δείχνουν καθημερινά».
- Ποιοι ήταν οι δάσκαλοί σας στην προπονητική και αυτοί που σας έδωσαν τα καλύτερα μαθήματα;
«Ο μεγαλύτερος δάσκαλος ήταν ο Νίκολιτς. Αυτός με επηρέασε περισσότερο στην καριέρα μου, αλλά και ο Ίβκοβιτς με επηρέασε σαν προπονητή και άνθρωπο».
- Μπορείτε να μάθετε ακόμη από άλλους προπονητές;
«Φυσικά. Κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι καινούριο. Αν πιστέψεις πως ξέρεις τα πάντα, έχεις πεθάνει. Αυτό λέω και στα μεγάλα αστέρια, που μπορούν να μάθουν πολλά από τους νεότερους».
- Στο σύγχρονο μπάσκετ χωρίς άμυνα δεν μπορείς να κατακτήσεις τίτλους…
«Στα παιχνίδια του Top 16 και των προημιτελικών πετύχαμε περισσότερους πόντους από την Μπαρτσελόνα, που θεωρείται η πιο καλή επιθετικά ομάδα στην Ευρώπη. Όλοι οι προπονητές θα ήθελαν οι ομάδες τους να αμύνονται, να τρέχουν και να πετυχαίνουν εύκολα καλάθια, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό».
- Γιατί δεν σας προσέλκυσε ποτέ το ΝΒΑ;
«Είναι ένας διαφορετικός κόσμος. Έχω πολλούς φίλους στις ΗΠΑ, παρακολουθώ τι γίνεται εκεί, αλλά είμαι χαρούμενος εδώ και λατρεύω τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής».
- Σας αρέσει το κολεγιακό μπάσκετ στις ΗΠΑ;
«Ναι, μοιάζει περισσότερο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Στο ΝΒΑ προτιμώ να βλέπω κατευθείαν τα play-offs, όπου οι προπονητές προετοιμάζονται στη λεπτομέρεια».
- Είναι ο Παναθηναϊκός φαβορί απέναντι στη Σιένα;
«Έχω λάβει μέρος σε 11 Final 4 και είναι δύσκολο να μιλάς για φαβορί, γιατί όλες οι ομάδες θέλουν να νικήσουν. Είναι πολύ νωρίς για να πούμε τι θα γίνει, γιατί μπορεί να υπάρξουν τραυματισμοί. Τώρα επέστρεψε ο Μάριτς, αλλά για δύο εβδομάδες δεν θα έχουμε τον Νίκολας».
- Ποια είναι η γνώμη σας για τον πρώτο αγώνα του Ολυμπιακού με τη Σιένα, που το σκορ ήταν 53-9 μετά από 24 λεπτά;
«Δεν έχει σημασία αν σε μια σειρά αγώνων χάσεις ένα ματς με 20, 30 ή 50 πόντους. Είναι πιο δύσκολο να αντιδράσεις, όταν χάνεις με 1 ή 2 πόντους, γιατί η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη».
- Ποια είναι η προτίμησή σας για το τελευταίο ζευγάρι ανάμεσα σε Ρεάλ και Βαλένθια;
«Δεν έχω δει κανένα παιχνίδι της σειράς. Η Ρεάλ παίζει στην έδρα της, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι, όπως αποδείχτηκε από εμάς, τη Σιένα και τη Μακάμπι που είχαμε μειονέκτημα έδρας. Το πέμπτο ματς θα είναι ισορροπημένο».
- Πώς βλέπετε τη Ρεάλ Μαδρίτης;
«Έχει πολλούς νέους παίκτες, αλλά τα έχει πάει καλύτερα από τις τελευταίες σεζόν. Είναι μία ομάδα του μέλλοντος. Ο Ετόρε Μεσίνα έκανε πολύ καλή δουλειά».
- Σας εξέπληξε η απόφαση της απόλυσής του;
«Δεν έχω ιδέα γιατί έγινε αυτό. Μίλησα με τον Μολίν, που ήταν συνεργάτης μου στην Μπενετόν, για να του ευχηθώ καλή επιτυχία, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί απολύθηκε ο Ετόρε Μεσίνα μετά από μία ήττα που δεν είχε σημασία».
- Στη Βαλένθια αγωνίζεται ο Μίντλετον που είναι 44 ετών…
«Είναι ένας σπουδαίος επαγγελματίας και ένας εξαιρετικός φίλος. Στη θέση του τώρα έχουμε τον Μπατίστ που μας βοηθά πολύ. Ο Μίντλετον είναι εξαιρετικός παίκτης».
- Υπάρχει ημερομηνία λήξης για την προπονητική καριέρα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς;
«Δεν σχεδιάζω τίποτα. Θα συνεχίσω να δουλεύω για όσο καιρό το απολαμβάνω».
- Θα σας ξαναδούμε να δουλεύετε σε ισπανική ομάδα;
«Η Ισπανία είναι μία καταπληκτική χώρα και την αγαπώ. Έχω πολλούς φίλους εκεί, είχα μία πολύ καλή συνεργασία με την Μπανταλόνα και τη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ έχω ένα σπίτι κοντά στη Βαρκελώνη.
Όμως αυτή τη στιγμή είμαι πολύ χαρούμενος στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό, με τον οποίο έχω συμβόλαιο για δύο χρόνια. Έχω τα πάντα εδώ».
ΥΓ. Του κοψαν και μια ευρωλίγκα. 7 έχει!
http://www.gazzetta.gr/pao-euroleague/item...%85%CF%82%C2%BB
basketikos2813
Mar 31 2012, 00:14
Το τέλος του (προ)χθεσινού αγώνα με βρήκε μ' ένα ελαφρύ χαμόγελο, κατάλοιπο των παιδικών μου χρόνων που ζούσα για την ομάδα. Η αγκαλιά Ζοτς-Σάρας, που σ' όλους θύμισε την περσυνή με το Διαμαντίδη, ήταν το στιγμιότυπο που μου μεινε. Τότε, άρχισα να αναρωτιέμαι πως αυτός ο φαινομενικά απόλυτος, εγωιστής και ξεροκέφαλος άνθρωπος, είναι τόσο αγαπητός σχεδόν στο σύνολο των παικτών που έχει προπονήσει.
Τον θυμάμαι όταν πρωτοήρθε. Διάδοχος του Σούμποτς, ήδη με τεράστιες επιτυχίες στο παλμαρέ του, με μαύρα μαλλιά ακόμα και περισσότερο με σουλούπι αθλητή. Κι όμως, ήταν κιόλας 8 χρόνια προπονητής.
Βρήκε ένα πολύ καλό ρόστερ. Ντέγιαν, Ρέμπρατσα, Κάτας, Αλβέρτης. Σε δεύτερο ρόλο, Μπερκ, Τζεντίλε, Ρότζερς, Κοχ και Φώτσης 19 χρόνων μόλις. Κατευθείαν κατέκτησε την Ευρωλίγκα και την απόλυτη εμπιστοσύνη παικτών-διοίκησης-κόσμου. Ακόμα, όμως, η ομάδα δε θα ήταν "δικιά του". Σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς δέχτηκε απίστευτη πίεση και αμφισβήτηση με αποκορύφωμα το περιστατικό με τον Αλβέρτη, μετά το παιχνίδι μέσα στη Δάφνη.
Μέχρι το 2002, και το τρίτο Ευρωπαϊκό, η ομάδα είναι προσωποκεντρικά χτισμένη -φυσικά- γύρω από τον Ντέγιαν. Όσο ποιοτικό κι αν ήταν το υπόλοιπο ρόστερ, ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, κι ας έβγαζε σπυράκια ώρες-ώρες ο Ζοτς, λόγω της συνήθειας που χε ο πρώτος για κατάχρηση ντρίμπλας. Το καλοκαίρι συμπληρώνεται ο τρίτος χρόνος του στην ομάδα κι ο απολογισμός, ήδη, εντυπωσιακός: δυο πρωταθλήματα και δυο ευρωπαϊκά. Βεβαίως, και δυο χαμένοι τελικοί κυπέλλου από τον κουμπάρο του, που εκείνη την εποχή, κι ειδικά εκτός έδρας, ήταν ο κακός του δαίμονας.
Τα δύσκολα έρχονται το καλοκαίρι. Ο Ντέγιαν φεύγει κι οι Ολυμπιακοί πλησιάζουν. Η ανακαίνιση του ΟΑΚΑ συνεπάγεται μετακόμιση στο Σπορτινγκ. Πρωταθλητής Ευρώπης σε γήπεδο 2000 -και κάτι- θέσεων. Η πτώση του μπάτζετ είναι επιβεβλημένη, όπως κι η, πρώτη επί ημερών Ζέλικο, αλλαγή του αγωνιστικού προφίλ της ομάδας. Ο Ντέγιαν, προφανώς, αγωνιστικά και μη, δεν μπορούσε να αντικατασταθεί από κανέναν. Έτσι, αναγκαστικά, έπρεπε να αποκτήσει πολυφωνία στην επίθεση. Μπιούφορντ, Λάκοβιτς, Αλβέρτης και Κουτλουάι θα ήταν τα κύρια επιθετικά όπλα της ομάδας. Τότε, αρχίζει και η προσπάθεια από τον Ζοτς για ολοκληρωτικό μπάσκετ. Όμως, αφενός αυτό απαιτούσε χρόνο κι αφετέρου, με τόσο μικρό μπάτζετ, ήταν σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί. Η κυριαρχία στην Ελλάδα θα συνεχιστεί, αλλά τα κουκιά στην Ευρώπη ήταν, εξ αρχής, μετρημένα.
Η επιστροφή στο ΟΑΚΑ σταδιακά αυξάνει και πάλι το μπάτζετ. Ο Ομπράντοβιτς, χρόνο με το χρόνο, περνάει όλο και περισσότερο τη νοοτροπία του και τα αποτελέσματα είναι οαράτα. Η ομάδα κάθε χρόνο είναι και καλύτερη. Έρχεται ο Μίντλεντον, ο Μπατίστ, ο Διαμαντίδης, ο Τομάσεβιτς. Υπάρχουν και ο Τσαρτσαρής, ο Σπανούλης, ο Χατζηβρέττας. Ο Παναθηναϊκός, μέχρι και το 2007, όταν και πήρε το 4ο Ευρωπαϊκό του, υπήρξαν χρονιές που, παρότι δεν έφτασε στην πηγή, έκανε τον κόσμο να πιει αρκετό νερό με τις εμφανίσεις του.
Με τη σφραγίδα του Ομπράντοβιτς έπαιξε, επιτέλους, το μπάσκετ που αυτός ονειρευόταν. Φανταστική κυκλοφορία, ξεκάθαροι ρόλοι, 12 παίκτες έτοιμοι να βοηθήσουν. Σήμα κατατεθέν το εξωπραγματικό ορισμένες φορές passing game και το pick n roll. Η αμυντική λειτουργία επίσης εξαιρετική, ως απότοκο των χρόνων του Σπόρτινγ, όταν και αποτελούσε το κύριο άρμα μάχης. Κάποιες στιγμές, και στις δύο πλευρές του παρκέ, ο Παναθηναϊκός έδινε την εντύπωση πως είχε 6 και 7 παίκτες. Μια πραγματική μηχανή που έβαλε στο μπασκετικό μας λεξιλόγιο φράσεις όπως αυτοματισμοί, pick n roll, playmaker ρακέτας.
Θα αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς γιατί δεν κυριάρχησε και στην Ευρώπη. Η απάντηση είναι πως ο Ομπράντοβιτς, ως κοινός θνητός, κάνει ενίοτε λάθη. Το στήσιμο της ομάδας, παρότι δεν υστερούσε ούτε στην επίθεση ούτε στην άμυνα, το αντίθετο μάλιστα, είχε τεράστιο πρόβλημα στην ενδιάμεση κατάσταση: τα ριμπάουντ. Έχανε υπερβολικά πολλά ριμπάουντ, κυρίως αμυντικά. Το πρόβλημα έτεινε να εξελιχθεί σε μαύρη τρύπα κι αχίλειο πτέρνα της ομάδας. Κόστιζε απίστευτα στον έλεγχο του ρυθμού, που τόσος σημαντικός ήταν ειδικά για εκείνον τον Παναθηναϊκό, και φυσικά της δεύτερες ευκαιρίες που έδινε στον αντίπαλο. Παράλληλα, πολλές φορές, ειδικά στα κρίσιμα τελευταία λεπτά, ο Παναθηναίκός ήταν εγκλωβισμένος στο προβλέψιμο παιχνίδι του Λάκοβιτς. Ο Σλοβένος έχαιρε της πλήρους εμπιστοσύνης του Ζοτς, σε σημείο εμμονής, κι έβαζε στην ομάδα ταβάνι ανάλογο με το ύψος του. Μονίμως απών στα δύσκολα, ασταθής, προβλέψιμος και εκνευριστικός για το γήπεδο και τους συμπαίκτες του.
Τη λύση στο πρόβλημα δεν έδωσε ο Σέρβος προπονητής, αλλά ο ίδιος ο Λάκοβιτς: το καλοκαίρι του 2006 επιλέγει τη Βαρκελώνη, διευρύνοντας, άθελά του, τους αγωνιστικούς ορίζοντες της ομάδας. Μπετσίροβιτς, Μπατίστ, Σισκάουσκας, Χατζηβρέττας, Βούγιανιτς, Ντικούδης, Τσαρτσαρής, Τομάσεβιτς + Παπανικολάου, Ντελκ, Γιαφτόκας που, παρά τις προσδοκίες, ελάχιστα βοήθησαν, έδωσαν άλλη οντότητα στην έννοια της πολυφωνίας. Το 2006-07 θα είναι από τις καλύτερες χρονιές στην ιστορία της ομάδας. Εξ αρχής φαβορί, απόλυτη κυριαρχία και άρση του ευρωπαϊκού μπροστά στο κοινό του στον καλύτερο τελικό της ιστορίας. Όσα στοιχεία περιγράφτηκαν παραπάνω, είναι εμφανή σε κάθε εμφάνιση προκαλώντας το θαυμασμό σύσσωμης της μπασκετικής Ευρώπης. Οι συνεργασίες Τομάσεβιτς-Ντικούδη, η καθιέρωση του Μπατίστ ως σέντερ, τα ελεύθερα σουτ που έβγαιναν όποτε ήθελε και για όποιον ήθελε, η ωριμότητα του Διαμαντίδη, το πολυδιάστατο παιχνίδι του Σίσκα, τα ποσταρίσματα του Μπετσίροβιτς, η ανάσταση του Βούγιανιτς πιστώνονται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο Ζοτς. Διάλεξε τα υλικά, εφήρμοσε τη συνταγή κι αυτή πέτυχε απόλυτα.
Κι όμως, δυο χρόνια μετά, παρουσίασε μια ομάδα που φάνταζε καλύτερη ακόμα κι απ' αυτήν του 2007. Ο Μπατίστ συνέχιζε στον ίδιο ρυθμό, πλέον υπήρχε και σέντερ-φόβητρο και η καλύτερη περιφερειακή γραμμή που έχει παρουσιαστεί στην Ευρώπη. Κάπου εκεί, ο Ζοτς χαλαρώνει τα χαλινάρια και, για πρώτη φορά στην εν Ελλάδι καριέρα του, αφήνει αρκετά μεγάλο πεδίο ελεύθερης δράσης. Τουλάχιστον, όσο μεγάλο μπορεί να υπάρξει σε ομάδα του. Δε θα μπορούσε να κάνει και διαφορετικά, άλλωστε, με Σπανούλη, Σάρας, Νίκολας στην ομάδα. Και κάπως έτσι, καταφέρνοντας να διατηρήσει μια ιδανική ισορροπία ανάμεσα στη δεδομένη θέληση των συγκεκριμένων παικτών για ελευθερία εντός παρκέ και την προσωπική του θέληση για απαρέγκλιτη τήρηση των αρχών του, παρουσίασε αξιοθαύμαστες μπασκετικές παραστάσεις. Μάλιστα, στο πρώτο ημίχρονο του τελικού της Eυρωλίγκας, παίζει το μπάσκετ του μέλλοντος. Καταφέρνει, κυριολεκτικά, να κάνει τα πάντα σωστά. Ακόμα κι αν στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα κόντεψε να χύσει την καρδάρα με το γάλα, ήταν τέτοια η εμφάνιση του πρώτου, που δήλωσε αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα. Αποστάσεις στην επίθεση, επιλογές στα σουτ, κυκλοφορία, εφαρμογή pick n roll, transition, ριμπάουντ, ομαδική κι ατομική άμυνα, συντελεστής ασίστ/λαθών λειτούργησαν, δίχως δόση υπερβολής, όλα στο τέλειο.
Η χρονιά έκλεισε με το δεύτερο τριπλ κράουν της ιστορίας του Παναθηναϊκού. Για τον Ομπράντοβιτς, όμως, έκλεισε διαφορετικά. Ήδη είχε βρει το επόμενο μεγάλο του στόχο. Να σταματήσει τη Μππαρτσελόνα που, έχοντας πάρει τα σκήπτρα από τους πράσινους από την επόμενη κιόλας χρονιά, έμοιαζε ως η ομάδα που θα κυριαρχούσε τα επόμενα χρόνια, αποβάλλοντας μια για πάντα το loser χαρακτήρα της.
Βρισκόμαστε, πλέον, στο 2010-11. Ο Παναθηναϊκός ολόκληρη τη χρονιά είναι επιεικώς μέτριος, τερματίζει 2ος στο Τοπ 16 και αντιμετωπίζει τη Μπαρτσελόνα με μειονέκτημα έδρας σε μια σειρά που κανείς, εντός κι εκτός συνόρων, δεν του δίνει την παραμικρή τύχη. Λίγοι έχουν διαβλέψει, όμως, πως η ομάδα είναι ιδανικά χτισμένη για να αντιμετωπίσει τους Καταλανούς. Έχει την αθλητικότητα που της έλειπε τα προηγούμενα χρόνια, έχει τον Καλάθη να περιορίσει το Ναβάρο, έχει το Διαμαντίδη στην καλύτερη χρονιά της καριέρας του, έχει τα στοιχεία να κυριαρχίσει στα ριμπάουντ που τόσο του έλειπαν όποτε αντιμετώπιζε τη Μπάρτσα, εχει ποσότητα στους ψηλούς, δεν έχει καμία μαύρη τρύπα στην άμυνα να του κοστίσει.
Τα πάντα είναι απόλυτα υπολογισμένα. Ο Παναθηναϊκός και στα τέσσερα παιχνίδια, κι ας μέτρησε μια ήττα, είναι φανερό πως είναι ανώτερος και καλύτερος ως ομάδα. Πρόκειται για έπος και την απόλυτη προπονητική παράσταση. Το impact του Ζοτς στο παιχνίδι των πρασίνων είναι μεγαλύτερο από κάθε άλλη επιρροή Ευρωπαίου προπονητή στην ομάδα του, αλλά σε εκείνη τη σειρά ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Τα πάντα έγιναν όπως τα είχε υπολογίσει και καθόλου περίεργο δε θα ήταν αν η σειρά είχε τελειώσει και 3-0.
Από τότε, αν και δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το μπάτζετ μειώθηκε σημαντικά και άλλαξαν αρκετά πράγματα. Ο Παναθηναϊκός, πλέον, δεν είναι μια τέλεια μπασκετική μηχανή. Απέχει πολύ από τις εποχές, στα μέσα τις δεκαετίας, όπου έπαιζε το μπάσκετ των τέλειων αποστάσεων και των 40 πασών σε κάθε επίθεση. Παρόλο που συνεχίζει να είναι από τις καλύτερες ομάδες στο passing-game, αυτό του το στοιχείο έχει πάψει, προ πολλού, να εντυπωσιάζει. Δεν μπορεί να βγάζει ελευθερα σουτ όποτε θέλει. Μάλιστα, υπάρχουν παιχνίδια που αναρωτιέσαι αν μπορεί έστω να βγάλει μερικά. Οι παίκτες έχουν μεγαλύτερο πεδίο ελεύθερης δράσης, όσο μεγάλο μπορεί να ναι αυτό σε μια ομάδα του Ζοτς, άλλοτε έπειτα από εντολή του κι άλλοτε, ιδιαίτερα φέτος, αυθαίρετα. Το ποσοστό επιτυχίας καλαθιού μετά από time-out δε βρίσκεται στο δυσθεώρατο 80%. Οι μικροί αντίπαλοι τον δυσκολεύουν πολύ περισσότερο και μεγάλο κίνητρο υπάρχει μόνο στους μεγάλους αγώνες.
Ο χθεσινός ήταν τέτοιος. Η απόδοση του δεν εντυπωσίασε, ούτε καθήλωσε την Ευρώπη. Δε χρειαζόταν, άλλωστε. Το αναγκαίο ήταν απλά να ανέβει κάποια σκαλιά και να πλησιάσει κάπως τα συνηθισμένα στάνταρ του. Χρειαζόταν, όμως, και κάτι άλλο. Αυτό που συνοψίζεται στη βουτιά του Μπατίστ για να αρπάξει τη μπάλα και μαζί την κατοχή από το Λάνγκφορντ, λίγο πριν το τέλος του αγώνα. Ίσως να είναι η τελευταία μεγάλη μέρα του Ζοτς στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Εκτός αν κάνει ακόμη ένα "θαύμα" και καταφέρει και νικήσει κατά σειρά ΤΣΚΑ και Μπαρτσα. Γιατι, αν αναλογιστούμε το φετινό Παναθηναίκο και το φετινό επίπεδο των άλλων δύο, θα πρόκειται όντως για θαύμα. Όλα αυτά με την προυπόθεση ότι τη χθεσινή μεγαλειώδη νίκη στο Ισραήλ, θα ακολουθήσει άλλη μία στο ΟΑΚΑ.
Ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει. Κι έχει αλλάξει πολύ και πολλές φορές. Το προσωποκεντρικό μπάσκετ του Ντέγιαν αντικαταστάθηκε από μια αμυντικογενή ομάδα. Έπειτα, σταδιακά, χτίστηκε η τέλεια μπασκετική μηχανή που περιγράφτηκε παραπάνω. Μετά, σιγά-σιγά, το στοιχείο της ατομικής πρωτοβουλίας άρχισε να εμφανίζεται όλο και περισσότερο. Κι ο Παναθηναϊκός άλλαξε και πάλι χτίζοντας όλη την ομάδα γύρω από το Διαμαντίδη, κρατώντας, όμως, όσα στοιχεία μπορούσε από τα προηγούμενα έτη. Γι' αυτό και σήμερα, δείχνει ικανός να προσαρμόζεται σε κάθε καταστάση, όποιο κι αν είναι το αγωνιστικό προφίλ του αντιπάλου του.
Κάποτε, χτισμένος με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, υπήρχαν ομάδες για τις οποίες αδυνατούσε να βρει αντιμετώπιση. Το Περιστέρι του Πεδουλάκη, ο Ηρακής του Κακιούζη, η Σιένα του Ρεκαλκάτι, η Μακάμπι του Γκέρσον, η Μπαρτσελόνα του Πασκουάλ ήταν ομάδες που, όπως λέγεται στη μπασκετική καθομιλουμένη, "δεν του ταίριαζαν". Σήμερα, κατά τη γνώμη μου, τέτοια ομάδα δεν υπάρχει. Ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς, έχοντας κληρονομιά όσα ο Ζοτς δίδαξε τόσα χρόνια, μπορεί να προσαρμοστεί σε κάθε κατάσταση, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος. Όσο κοινότυπη κι αν είναι, για αυτήν την ομαδα, η έκφραση μπασκετικός χαμελαίων, νομίζω πως της ταιριάζει απόλυτα.
Δεν ξέρω αν είναι η τελευταία χρονιά του Ζοτς και εν γένει του μπασκετικού Παναθηναϊκού σ' αυτό το επίπεδο. Ακόμα κι αν φύγει πάντως, θα είναι πάντα συνυφασμένος με αυτήν την ομάδα. Μια ομάδα την οποία έχτισε, "γκρέμισε" και ξανάχτισε. Πάντα κρατώντας τα θεμέλια από το προηγούμενο οικοδόμημα. Μια ομάδα την οποία, σ' αυτήν τη δεκαετία που κάθεται στο πάγκο της, άλλαξε τόσες φορές κι όλοι τον συγχαίρουν γιατι, πιστεύον πως, δεν άλλαξε καμία. Κρίμα που θα αφήσει τη σφραγίδα του μόνο στον Παναθηναϊκό κι όχι σε ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ.
Εγώ, με τη δική μου οπτική, θα ήθελα πολύ να δω το Ζοτς και σε μια άλλη ομάδα. Έγινε 52 και προπονεί ήδη περίπου 20 χρόνια. Θέλω να τον ξαναδώ να χτίζει από την αρχή. Να οικοδομεί από την αρχή σχέση με παίκτες και να αποδεικνύει, για μια ακόμα φορά, τη μεγαλοφυία του. Και μετά, όταν αποφασίσει να σταματήσει την προπονητική, να προσφέρει στην κοινωνία από μια πραγματικά σημαντική θέση.
Όλα αυτά με αφορμή τη χθεσινή νίκη. Μια νίκη που, προσωπικά μιλώντας, μου θύμισε τη περασμένη μου παιδικότητα. Τότε που , μετά την προπόνηση, ακολουθούσε ψάξιμο για το ποιοι αγώνες είναι στο πρόγραμμα και γαμωσταυρίδια όταν έδειχνε τα πάντα η ΝΟΒΑ. Λίγο μετά, όταν οι προπονήσεις έγιναν αποκλειστικά ατομικές σ' ένα σχολείο απέναντι από το σπίτι μου και οι γκαρίδες του προπονητή αντικαταστάθηκαν από το Mp3, ήξερα ότι το κύκνειο άσμα ήταν κοντά. Λένε, άλλωστε, πως καθρέφτης που σπάει δεν ξανακολλάει, σαν τους πολυ-ραγισμένους μου αστραγάλους, υποθέτω. Πλέον, αποτραβήχτηκα από το μπάσκετ και η μόνη μου επαφή είναι αγώνες σαν το χθεσινό.
Δεν μπορώ, λοιπόν, παρά να ευχαριστήσω τον Ομπράντοβιτς, με τον οποίο μεγάλωσα, για τις φανταστικές στιγμές που μου χάρισε όταν ήμουν πιτσιρικάς. Τότε που, ιεραρχώντας τις αξίες τις ζωής μου, ο Παναθηναίκός κατείχε υψηλότατη θέση. Ευτυχώς, στην πορεία κατάλαβα ότι ο αθλητισμός είναι αποκλειστικό μέσο διασκέδασης και τρόπος εκτόνωσης. Τα πραγματικά σημαντικά στη ζωή είναι άλλα.
Μια συμβουλή σε όσους κατάφεραν να διαβάσουν ως εδώ: αν το αγαπάτε, μην το αφήσετε ποτέ. Μια απολογία που έγραψα αυτό το υπερσέντονο ποστ: συγνώμη, αλλά μόνο το δέλεαρ της δημοσίευσης, έστω κ σ' ένα φόρουμ, θα με "ανάγκαζε" να γράψω όλα αυτά. Κι ένα respect για όσους, αν υπάρχει κανένας, το διάβασαν ολόκληρο: συγχαρητήρια, μάγκες, εγώ δύσκολα να είχα αντέξει.
