OK. Αν και τα ερωτήματα από μόνα τους είναι τόπικς ολόκληρα το καθένα, θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω τις επιλογές μου. Θα αναφερθώ σε Ελλάδα/Ευρώπη/ΝΒΑ.
QUOTE
ατομική κίνηση
Ελλάδα: Το spin move του Γκάλη ανάμεσα σε αμυντικούς είναι η δυσκολότερη κίνηση από όσες υπήρξαν επαναλαμβανόμενες (άντε, το πολύ να εξαιρέσουμε τα σουτ του Γ.Μπαρλά, τα οποία, μιας και τα επιχειρούσε από τα 9 μέτρα και πάνω, είχαν μάλλον υψηλότερο συντελεστή δυσκολίας
). Το σπάσιμο μέσης, πάλι του Γκάλη, όταν αναφερόμαστε σε αιφνιδιασμό (κυρίως).
Ευρώπη: Να πω την αλήθεια, πάλι τα προηγούμενα θα ξεχώριζα. Εδώ ήταν η διαφορά του Γκάλη απ'τα υπόλοιπα δυάρια (ακόμη και υψηλού επιπέδου). Ήταν αυτός (μεταξύ των Ευρωπαίων) που μετέτρεψε τον SG σε κάτι περισσότερο από σουτέρ και που δε φοβόταν να συγκρουστεί στα ίσα με τα "θηρία" κοντά στο καλάθι για να σκοράρει ή να κερδίσει το φάουλ.
ΝΒΑ: Μιλώντας πάντα για σκοράρισμα, μου άρεσαν οι αστραπιαίες κινήσεις του νεαρού Τζόρνταν, ο οποίος έμοιαζε να δημιουργεί στο 1-με-1 αιφνιδιασμό, σε συνθήκες κοντόλ μπάσκετ, όπως και το dream shake του Ολάζουον! Ωστόσο, η πιο κατάλληλη προς μάθηση (και εκπληκτικά ξεχασμένη) είναι μάλλον το Sky Hook του Τζαμπάρ. Μιλάμε για μια κίνηση που κόβεται μια φορά στις 1000, και δεδομένου του γεγονότος ότι ήταν τόσο πετυχημένη, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δε χρησιμοποιείται περισσότερο. Ο Καρίμ πιστεύει ότι «δεν είναι τόσο σέξι!». Εγώ θα αντιτείνω: Γιατί θεωρείται το fade away σέξι κι όχι τo sky hook;
QUOTE
καλύτερη εμφάνιση (φανέλλα) που έχετε δει
Ελλάδα: Η παλιά του Ολυμπιακού (90’ς) και του Άρη. Μυ αρέσει η αντιπαραβολή κόκκινου-κίτρινου.
Ευρώπη: Οι φανέλες Μπαρτσελόνα-Λιμόζ, μαζί με το «οικόσημο» της Ρεάλ.
ΝΒΑ: Οι φανέλες των Νάγγετς (η πολύχρωμη), των Λέικερς και των Πίστονς (των 80’ς).
QUOTE
5. καλύτερο κάρφωμα ή παίκτης για καρφώματα
Ελλάδα: Ίσως όχι το καλύτερο, αλλά θυμάμαι έντονα ένα κάρφωμα του Πελεκάνου στο Ηράκλειο, σε ένα κλειστό ματς, με πίεση. Αλλά ο μικρός, πήρε τα βήματα και απογειώθηκε. Από Έλληνες dunkers δεν ξεχωρίζω και κανέναν…
Ευρώπη: 2 λέξεις: Slam Nation.
ΝΒΑ: Βινς Κάρτερ σαν dunker (Carter over Weiss rulez), ακολουθούμενος από Έρβινγκ, Τζόρνταν, Γουίλκινς και Τόμπσον. Σαν κάρφωμα, ξεχωρίζω το υποτιμημένο του Τσέιμπερς πάνω απ’το Μαρκ Τζάκσον. Σαφώς το κορυφαίο «λευκό» κάρφωμα στην ιστορία! Επίσης, το κλασικό του Ντόκτορ μπροστά στον Κούπερ.
Καλύτερος dunker στην Αμερική αυτή τη στιγμή, πάντως, είναι ο Τζέιμς Γουάιτ.
Εύφημος μνεία σε παίχτες του streetball που ποτέ δε θα μάθουμε αν όντως ήταν τόσο καλοί όσο λέγεται: Μάνινγκολτ, Νόουινγκς, Χουκ Μίτσελ, κτλ.
QUOTE
9. καλύτερος αγώνας
Ελλάδα: Πέραν της Εθνικής…Εκείνος ο τελικός Άρη-ΠΑΟΚ. Ο Άρης πίσω με 4 με λίγα δεύτερα για τη λήξη, σκοράρει αμέσως για 2, μετά κλέβει την επαναφορά και κερδίζει με τρίποντο στο τέλος…
Ευρώπη: Πέραν των ελληνικών συλλόγων…ΕΣΣΔ-Γιουγκοσλαβία, με τα 3 τρίποντα των Σοβιετικών στο τελευταίο λεπτό.
ΝΒΑ: Ο 5ος Τελικός Σέλτικς-Σανς το 1976. Ψηφισμένο και επισήμως σαν “The greatest game ever”. Επίσης (παρότι δεν τον είδα), ο 7ος Τελικός του ’57 (Σέλτικς-Χωκς) έσπασε καρδιές.
QUOTE
8. καλύτερος all time 6ος παίκτης
Ελλάδα: Ο 6ος παίχτης ομάδων σαν τον Άρη των 80’ς και τον Παναθηναϊκό του 2000, όποιος κι αν τύχαινε να είναι.
Ευρώπη: Υπάρχουν και καλύτεροι διαχρονικά, αλλά θα ψηφίσω Παπαλουκά. Προς το παρόν, δε μου έρχεται κάποιος συγκεκριμένος στο νου.
ΝΒΑ: Τζον Χάβλιτσεκ των 60’ς και Κέβιν Μακχέιλ του πρώτου μισού των 80’ς. Βασικότατοι, με στολή αναπληρωματικού. Η παράδοση των Σέλτικς θα συνεχιζόταν αν δεν μας άφηνε ο Λεν Μπάιας…
Παρεπιπτόντως, θα ήθελα πολύ να δω πώς θα απέδιδε μια ομάδα που ξεκινά για βασικούς τη δεύτερη πεντάδα. Δίνεις εντολή να «ξεσκιστούν», κι όταν οι αντίπαλοι αρχίσουν τις αλλαγές, εσύ περνάς το κυρίως όχημα μάχης εντός.
QUOTE
7. καλύτερη all time πεντάδα
Ελλάδα: Γιαννάκης-Γκάλης-Χριστοδούλου-Στεργάκος-Φασούλας. Είναι φανερή η έλλειψή μας σε πολλούς καλούς ψηλούς. Όσον αφορά το ατομικό ταλέντο, θεωρώ τους Φώτση/Ντικούδη-Παπαδόπουλο πιο ταλαντούχους από τους Στεργάκο-Φασούλα, αλλά λόγω της ιστορικής σημασίας των τελευταίων, διαμόρφωσα έτσι την πεντάδα.
Ευρώπη: Πέτροβιτς-Γκάλης-Κούκοτς-Νοβίτσκι-Σαμπόνις, με Β΄ Πεντάδα τους Μαρτσουλιόνις-Μπέλοφ-Σρεμπφ-Τσόσιτς-Ντίβατς (ψηλό σχήμα, αλλά όλοι τους καλοί πασέρ).
ΝΒΑ: Μάτζικ-Τζόρνταν-Μπερντ-Ράσελ-Τσάμπερλεν, με Β΄Πεντάδα τους Ρόμπερτσον-Γουεστ-Έρβινγκ (του ΑΒΑ)-Μαλόουν (ή Ντάνκαν)-Τζαμπάρ.
QUOTE
6. καλύτερος all time παίκτης
Ελλάδα: Δε θα πρωτοτυπήσω και θα επιλέξω τον Γκάλη, γιατί έχει και τους Τίτλους και τα ρεκόρ. Ο Χριστοδούλου μπορούσε να κάνει περισσότερες δουλειές, αλλά καμιά στο βαθμό που έκανε ο Νικ τις δικές του. Άλλωστε, ο Φάνης θα μπορούσε να γίνει καλύτερος απ’όσο έγινε. Νο2 ο Γιαννάκης.
Ευρώπη: Θεωρώ ότι ο υγιής Σαμπόνις ήταν ό,τι καλύτερο έβγαλε ποτέ η Ευρώπη από άποψης ταλέντου, με τους υπόλοιπους της πεντάδας που έθεσα πριν να ακολουθούν. Από άποψης καριέρας, θα μπορούσαν όλοι τους να πετύχουν περισσότερα. Ο Πέτροβιτς «έφυγε» πολύ πρόωρα, ο Γκάλης δεν κέρδισε στην Ευρώπη όσα θα κέρδιζε αν έπαιζε, πχ, με την εθνική Γιουγκοσλαβίας ή αν ήταν παίχτης της Μακάμπι, ο Νοβίτσκι είναι νέος ακόμη, ο δε Σαμπόνις είχε όλο το ιστορικό με τις εγχειρήσεις και την καθυστέρηση ένταξής του στο ΝΒΑ. Ο Κούκοτς θα έλεγα ότι εκμεταλλεύτηκε τις ευκαιρίες/περιστάσεις καλύτερα απ’τους υπόλοιπους, αλλά δε θα μπει στο Νο1 μου.
ΝΒΑ: Εδώ θα μπορούσα να γράψω βιβλίο, γιατί, ειλικρινά, χωρά πολύ μεγάλη ανάλυση. Μπορεί το 60-70% του κόσμου να λέει Τζόρνταν, χωρίς να το πολυσκέφτεται, αλλά για μένα δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Υπάρχουν, πιστεύω, ούτε λίγο ούτε πολύ, 6-7 παίχτες που δικαιούνται να πιστεύουν ότι ανήκουν στην κορυφή του Έβερεστ. Ο Τζόρνταν διαχρονικά, πέτυχε περισσότερα από τους δυο μεγάλους των 80’ς (Μάτζικ-Μπερντ). Ο συνδυασμός ομαδικών και ατομικών τίτλων, ρεκόρ σκοραρίσματος (που τα θυμάται και ο πολύς λαός) και αναγνώρισης απ’τον κόσμο είναι πολύ δύσκολο να επαναληφθεί στο μέλλον. Όμως, ο Μάτζικ και ο Μπερντ είχαν αντιπάλους ο ένας τον άλλον. Αν ο ένας από τους δυο έλλειπε, θα ήταν εύκολο ο άλλος να έχει κερδίσει περισσότερα. Ο Τζόρνταν δεν είχε αντίπαλο ανάλογου διαμετρήματος κι αν έλλειπε, η δεκαετία του ’90 θα μετατρεπόταν μάλλον σε μια «δευτερεύουσα» εποχή, όπως αυτή του ’70. Επίσης, ο Τζόρνταν είχε την τύχη όχι μόνο να διαθέτει το τέλειο σώμα για γκαρντ, αλλά και να μην τραυματίζεται σχεδόν ποτέ (με εξαίρεση το ’86). Οι δυο άλλοι έπρεπε να δουλέψουν σκληρότερα, μιας και το σώμα τους δεν ήταν ακριβώς αυτό που λέμε «λάστιχο».
Πηγαίνοντας παλιότερα τώρα, έχουμε το Ρόμπερτσον. Ο Όσκαρ είχε την ατυχία να παίζει σε ομάδες χωρίς μεγάλο βάθος και χρειάστηκε να «αλλαξοπιστήσει» για να πάρει πρωτάθλημα. Αλλά έχει τα νούμερα υπέρ του. Όσοι τον έχουν δει να παίζει, λένε ό,τι και τα νούμερα: Ότι έκανε τα πάντα. Δεν τα έκανε με «θόρυβο» (καρφώματα, μαγικές ασίστ, κτλ), αλλά ήταν πάντα ουσιαστικός.
Και φτάνουμε και στην τριάδα των σέντερ. Ακριβώς επειδή είναι τριάδα, η θέση του σέντερ αδικείται. Μιλάμε για τη θέση με τον υψηλότερο ανταγωνισμό και τις λιγότερες θέσεις στην πεντάδα ενός αγώνα! Ο Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ είναι ξεχασμένος από πολλούς, αλλά τα όσα έχει πετύχει δηλώνουν το πόσο άδικο έχουν όσοι τον ξεχνούν. Πρώτος σκόρερ, πρώτος σε MVP, πρώτος σε τίτλους πρώτου μπλοκέρ, 6 πρωταθλήματα, για να μην αναφέρω και τα όσα πέτυχε στο λύκειο και το κολλέγιο. Σαν καριέρα στο ΝΒΑ, ο Καρίμ για εμένα θα πάρει μια θέση λίγο πάνω απ’το Μάτζικ (και είμαι από τους λίγους που θα έκαναν κάτι τέτοιο). Σαν μπασκετική καριέρα στο σύνολο (high school, κολλέγιο, ΝΒΑ), ο Καρίμ έχει τον κορυφαίο συνδυασμό όλων των εποχών.
Ο Μπιλ Ράσελ επίσης ξεχνιέται από πολλούς. Όμως ένας παίχτης που διεκδικεί τους τίτλους του μεγαλύτερου ηγέτη νικητή όλων των εποχών, του μεγαλύτερου αμυντικού όλων των εποχών και του μεγαλύτερου ριμπάουντερ και μπλοκέρ όλων των εποχών δεν είναι δυνατόν να μένει εκτός του συνολικού debate. Εντάξει, είχε Hall Of Famers δίπλα του, αλλά τι έκαναν αυτοί από μόνοι τους; Αν υπήρχαν βραβεία MVP Τελικών και Αμυντικού της Χρονιάς, ο Ράσελ θα ήταν πρώτος και στα δύο. Για να είμαι δίκαιος όμως, δε νομίζω ότι θα έπρεπε να έχει 5 MVP, τουλάχιστον όχι αυτά του ’62 και του ’65.
Διότι πολύ απλά πιστεύω ότι ο Γουιλτ Τσάμπερλεν υπήρξε, τουλάχιστον από ατομικής πλευράς, ο κορυφαίος παίχτης ever. Τα βιβλία των ρεκόρ γράφονται κάθε μέρα, αλλά πόσες φορές δεν έχουμε διαβάσει ότι «ο Χ πέτυχε τον τάδε συνδυασμό και το τάδε ρεκόρ, που είναι τα υψηλότερα από την εποχή του Τσάμπερλεν, ο οποίος πέτυχε υψηλότερη επίδοση 7 φορές στην καριέρα του». Εντάξει, άλλες εποχές, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Και ο Μωχάμεντ Άλι σε άλλες εποχές έζησε, αλλά δεν ακούω ποτέ κανέναν να λέει «άλλες εποχές».
Όπως έχω ξαναπεί, αν είχαμε ένα διαχρονικό ντραφτ και επέλεγα στην πρώτη θέση, θα έπαιρνα τον Γουιλτ. Αλλά και οποιονδήποτε απ’τους υπόλοιπους να είχε διαθέσιμο, δε θα μου κακόπεφτε.
Εντάξει, καλή μέρα για εμάς, όχι και τόσο για τον Λάμπρο, μας βγήκανε και κάποιες σύνθετες 1-2-1-1 ψηλά, γιαυτό και αυτό το αποτέλεσμα. Είναι και εκείνοι πολύ καλοί πάντως. Να είσαι καλά. Αν συνεχίσουμε όλοι έτσι. Θα δούμε, θα δούμε.
Ακριβώς αυτό το βιβλίο εννοούσα (δεν ξέρω βασικά αν έχει βγάλει και άλλο) και εδώ φαίνεται και ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο : Ο Rilley παρομοιάζει μία ομάδα NBA με έναν οργανισμό με διοίκηση, προσωπικό, διαδικασίες, κλπ.
Quiz of the day : Για να σας δω: ποιά ήταν η μεγαλύτερη διαφορά πόντων στο NBA, πόση ώρα έχει καταφέρει άνθρωπος να κρατήσει μία μπάλα κανονικών διαστάσεων μπάσκετ να στριφογυρίζει στο δάχτυλό του, ποιός κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων παιχνιδιών σε μία σεζόν στο NBA και ποιός έχει παίξει τα περισσότερα παιχνίδια στο NBA 
τέλειωσαν οι μπαταρίες απο το calculator .Ρε που φτάσαμε να μην μπορούμε να κάνουμε μια απλή αφαίρεση με το μυαλό . 
το άλλο πόστο να το συζητήσουμε, γιατί να μη το συζητήσουμε; όποτε θες, στη διάθεσή σου 
, αγαπάω τους συνεργάτες μου 
και ποτέ μα ποτέ δεν πείραξα κανένα 
για να ψήσω αρνάκι και ΔΕΝ έρχομαι για προπόνηση. 
Τότε θα σου πω εγώ τι μπασκετάκι θα παίξεις…. 
αλλά είσαι τυχερός!!!! 
