Ποτέ δεν ειναι αργά, αλλά σίγουρα σε μικρότερη ηλικία (ένα παραμύθι ειναι άλλωστε) θα τα απολαμβάνες καλύτερα, εκτός κι αν είσαι φίλος του είδους.

Στην ερώτηση σου , η αρχική τριλογια ειναι η ουσια και μόνος λόγος ύπαρξης τοο "φαινομενου" star wars (οι ταινίες με αναφορές στα sw πρέπει να ναι καμία διακοσαρια) το οποίο βασικά δημιούργησε η πρώτη ταινία του 77', γιατι ήταν κάτι εντελως πρωτόγνωρο για την εποχή, Οι δυο επόμενες -ειδικά η δεύτερη- το γιγάντωσαν.

Εχε μόνο κατά νου οτι πέρασαν σχεδόν σαράντα χρόνια έκτοτε και κάποια πράγματα θα σου φανούν ξεπερασμένα, και ειναι φυσιολογικό αυτό καθώς ο Λουκας έπλασε έναν κόσμο εξ ολοκλήρου απο την αρχή (ο Τζάκσον για να κάνει τον άρχοντα είχε το βιβλίο του Τολκιν) και μάλιστα τον τοποθέτησε σε ένα εντελως διαφορετικο σύμπαν απο το δικό μας, με τα τότε μεσα που ειχε στη διάθεση του.

Με λίγα λόγια η πρωτη τριλογια ειναι πια οπτικα γερασμένη, και ως ένα βαθμο γραφική αλλά ποια καλτ ταινια δεν ειναι.

Ακομα και τότε που πρωτότοβγηκε λέγεται οτι αν έλειπε η αριστουργηματική μουσική επενδυση του Γουιλιαμς, οι "ακαδημαϊκοί" της εποχής κι όχι μονο θα την έστελναν αδιαβαστη .


Τα prequels απο την άλλη ενώ από μόνες τους ειναι απόλυτα διασκεδαστικές ταινίες, πολύ εντυπωσιακές και ανώτερες οπτικά από τις πρωτες, δεν προσθεσαν ομως τίποτα καινούργιο στον "μυθο" ,το αντίθετο θα έλεγα. Δεν ειναι σε καμία περίπτωση αυτό που περίμεναν όλοι να δουν, για πολλούς λόγους.
Δες και κρινε. Εντζοι

Είχα πολύ καιρό, πάρα πολύ καιρό να δω καλή ταινία...

Και χτες είδα το The Martian..

Ενθουσιάστηκα...

Πολύ καλό σκηνικό, πολύ ωραία φωτογραφία, σχετικά κλασικό σενάριο με διάστημα κλπ κλπ. Αλλά επιβίωση στο διάστημα δεν είχα ξαναδει...

Ο Matt Damon παίζει καταπληκτικά, το χιούμορ, η τρέλα που βγάζει αρέσει πολύ.

Το τέλος μπορεί να ναι για κάποιους αναμενόμενο, αλλά παρόλα αυτά δεν με σταμάτησε από το να πιάσω τον εαυτό μου να έχει άγχος σε αρκετές στιγμές προς το τέλος...

Στα πλαίσια του "αυτά δεν γίνονται" η ταινία ήταν εξαιρετική και την συνιστώ ανεπιφίλακτα.. 2:20 λεπτά πέρασαν νεράκι...

Πάρα πολύ καλό το The Revenant, με εκπληκτικη ατμοσφαιρα και εξαιρετικο Ντι Καπριο. Πολυ ωραίο και το in the heart of the sea, αν και οχι κατι το φοβερο.Τέλος, η ταινιαρα που ειδα τις τελευταιες μερες ηταν το Sicario,με την emily blunt και τον φοβερο Benicio del toro

Έχει δει κανείς κάποια από τις παρακάτω(και γνώμη για την ταινία αν είναι εύκολο)?

Spotlight
Inside Out
True Story
The Gift
Ex Machina

Όλες είναι του 2015.

Το Spotlight δεν έχει βγει ακόμα οπότε δεν το 'χω δει αλλά έχω ακούσει και διαβάσει τα καλύτερα. Έχει και ωραίο θέμα και ωραίο καστ και ωραίο σκηνοθέτη. Θεωρείται το φαβορί και για το Όσκαρ νομίζω.

Από τα άλλα έχω δει το Inside Out που είναι και η καλύτερη ταινία που έχω δει φέτος μέχρι στιγμής. Αριστούργημα της Pixar. Είναι τόσο ιδιοφυές και ευφαντάστατο και αν το δεις με γυναίκα παίζει να φύγουν αρκετά δάκρυα.
Και το Ex Machina είναι εξαιρετικό επίσης. Πιο αργό αλλά πραγματικά ατμοσφαιρικό και ψαγμένο.

Έχω ακούσει πολύ καλά λόγια για το Gift αλλά δεν το 'χω δει ακόμα.

Ευχαριστώ πολύ!

Το είδα εγώ το Gift χτες,ήταν όντως,καλό,μου άρεσε

Revenant ή James Bond Spectre??

REVENAAAAANT(ταινιαρα),το Spectre ειναι απογοητηευση(μιλαω ως φαν των Τζειμς Μποντ, τα εχω δει ολα)

Καλά στον Άγγελο παίζει να αρέσει περισσότερο το Spectre. Είναι λίγο ανατρεπτικός...

Για τις πιο πάνω έχω εμπειρία μόνο από Inside Out και Ex Machina. Επιβεβαιώνω τις καλές κριτικές του εκλεκτού φίλτατου Ακάμπ. To Inside Out αλλάζει πλέον νομίζω, ή θα έπρεπε, την αντίληψη του κόσμου για τις ταινίες κιν.σχεδίων. Δεν έχω πρόβλημα να δίνονται στα Οσκαρ ειδικά βραβεία για αυτές, αλλά το θεωρώ συνολικά μια διάκριση κατά αυτών. Η ταινία, όχι απλά στέκεται, είναι χαλαρά στις 3-4 καλύτερες που έχω δει φέτος. Η αντίληψη του κόσμου είναι γενικά λίγο παρεξηγημένη όταν συζητάς ταινία DisneyPixar, από την άποψη ότι πηγαίνει το μυαλό κυρίως σε cartoonish κατάσταση, μηχανικά όμως. Ε, το inside out είναι από τις ταινίες που σου αλλάζει αυτήν την αντίληψη. Όπως και το Toy Story 3 imo.

Εξίσου καλές σκέψεις και για το Ex Machina, σεναριακά, ερμηνευτικά, ηθικά, συναισθηματικά κλπ. Σύγχρονο θέμα, "νέα" ιδέα Α.Ι. τύπου στα χνάρια του αποθεωμένου κατά πολλούς -και όχι άδικα - Her.

Έτυχε είδα τον Καλόσαυρο, που ήταν ένα κράμα Lion King (συναισθηματικά) και Avatar, γενικά το James Cameron way of approaching feelings, εντάξει είχε και έντονα στοιχεία αλληγοριών σε καταστάσεις κοινωνικής "διαφορετικότητας", που είναι movie classic. Τίποτα τρομερό όμως. Εμπορικό αρκετά. Όχι εμπνευσμένη μετάφραση του τίτλου στα ελληνικά πάντως!

Από άλλα, τελευταία το Force Majeure, με ηθικούς προβληματισμούς πάνω σε ερωτήματα που ενδεχομένως να μην υπάρχει ξεκάθαρη επιστημονική απάντηση, πέρα από μια πολύ γνωστή φράση που ακούγεται συνήθως σε ακραίες καταστάσεις "χαμού". Η ανθρώπινη φύση... Καλή σκηνοθεσία και μοντάζ, χωρίς πολλές μη ρεαλιστικές/υπερβολικές σκηνές. Κλείνει δυνατά και απρόβλεπτα και κάνει την τελική εντύπωση ενδεχομένως λίγο καλύτερη από ότι είναι συνολικά η ταινία.

To λεπον,ειδα το Spectre σημερα,και ανεμενεται αμεσα το revenant.
Μου αρεσε το Spectre.Προτιμουσα καλυτερα το casino royale και το Skyfall,αλλα και αυτο μου αρεσε αρκετα,το ειδα πολυ ευχαριστα.


Ηθελα να πω οτι ξεκινησα και τα star wars που δεν τα ειχα δει...μου εχουν μεινει 2 ακομα,δηλαδη η 2η και 3η ταινια,καθως τις ειδα βασει story,απο την 4η χρονολογικα δλδ.Oι 3 μετανεγεστερες μου αρεσαν παρα πολυ...Τολμω να πω οτι δεν ξετρελαθηκα με την πρωτη ταινια,το new hope,αναμενω για τις αλλες 2...

Επείδη δεν είμαι σίγουρος για αυτό που έγραψες (και σου δίνω τη δυνατότητα να ανασκευάσεις).
Δηλαδή ξεκίνησες να τα δείς με την σειρά, 1-2-3-4-5-6.
Σου άρεσαν τα 1-2-3 και ΔΕΝ σου άρεσε το 4;


Κόψε τα τσίπουρα.

Δεν ειπα οτι δεν μου αρεσε,απλα περισσοτερο μου αρεσαν το 1 και το 2,εκει επαθα πλακα βασικα,μ αρεσανε παρα πολυ,το 3ο ειχε καποια σημεια πολυ δυνατα,και καποια που δεν βλεποταν,το 4 δεν με εντυπωσιασε τοσο οσο τα 2 πρωτα,αλλα ειναι πολυ καλυτερο απο το 3.
Αυτα.
ΚΑΙ ΤΟ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΔΕΝ ΤΟ ΚΟΒΩ.

E τουλάχιστον μην το πίνεις όταν ο Σόλο τουρμπάρει το φάλκον, γιατί τριπάρεις
Το 1 είναι κατά τεκμήριο το χειρότερο της σειράς, και αξίζει μόνο για αυτόν τον τύπο.

37ο Φεστιβάλ Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου, Μέρος Πρώτο


Είδα τις εξής, μπας κι ενδιαφερθεί κανείς (οι μεταφράσεις των τίτλων είναι αυθαιρετες και δικές μου):

1. Arrebato (Αργεντινή):

Ένας συγγραφέας αναζητά τη χήρα ενός θύματος δολοφονίας, προσπαθώντας να βρει έμπνευση για το επόμενο βιβλίο του. Όταν αυτό εκδίδεται, είναι πασιφανές πως ένας νέος φόνος έχει γίνει ακριβώς όπως περιγράφεται στο βιβλίο.

Έχω ξαναπεί τη γνώμη μου για τον αργεντίνικο κινηματογράφο: ή θα κάνει έπη, ή ανείπωτες χαζομάρες. Η συγκεκριμένη δεν ήταν τίποτε από τα δύο, αλλά μάλλον έρρεπε προς το δεύτερο, βασικά λόγω της έλλειψης πλοκής. Ενώ ξεκινάει δυνατά, καταλήγει μπανάλ, χωρίς πλοκή, καμία έκπληξη. Κρίμα για τους ηθοποιούς που ήταν πολύ καλοί και για τη σκηνοθέτη, που ως σεναριογράφος –γιατί δικό της ήταν και το σενάριο- τα έκανε θάλασσα. Της έβαλα 2 στα πέντε. Τραγική δεν ήταν, αλλά μάλλον έπρεπε να είχα πάω να δω καμιά άλλη. Μάλλον δεν είχαν άδικο οι Κουβανοί που σε ένα φεστιβάλ όπου οι ουρές είναι τεράστιες και ο κόσμος περιμένει υπό βροχή “άφησαν” την ταινία με 15 θεατές (αν και ήταν στη λιγότερο εμπορική και πιο απομακρυσμένη αίθουσα).


2. Café Amargo(Κούβα) Πικρός Καφές

Τέσσερις νέες αδερφές έχουν μείνει μαγκούφες σε μια καλλιέργεια καφέ που τους άφησαν οι γονείς τους στη Σιέρα Μαέστρα το 1958. Έχουν αποφασίσει να μην ξαναφήσουν κανέναν άνδρα να μπει στο αγρόκτημα, μέχρι που αναγκάζονται να κρύψουν ένα νεαρό γιατρό που προσπαθεί να φτάσει στις γραμμές των ανταρτών για να ενταχθεί σε αυτούς.

Κλασική κουβανική ταινία: καλοπροσεγμένη, εξαιρετικές ερμηνείες, πολύ καλοδουλεμένοι χαρακτήρες, καλή πλοκή και μην περιμένετε happy end, για κουβανική παραγωγή μιλάμε, όσο χαρούμενοι είναι οι Κουβανοί στην καθημερινότητά τους, άλλο τόσο μελαγχολικός και ρεαλιστικός είναι ο κινηματοργάφος τους. Της έβαλα 4, ίσως ήμουν λιγο επιεικής κι έπρεπε να βάλω 3, αλλά μου άρεσε σε όλα, χωρίς να με ενθουσιάσει σε κάτι. Αν κάτι απογοήτευσε, είναι η φωτογραφία, όταν γυρίζεις στη Σιέρρα Μαέστρα περιμένω κάτι παραπάνω. Εξαιρετικό το “γύρισμα” στο 1998 κι όποιος έκανε το κάστινγκ των τεσσάρων γιαγιάδων είναι αστέρι.

Το ότι πρωινιάτικα Δευτέρα είχε ουρές υπό βροχή το εκλαμβάνω ως σήμα ότι πάμε καλά ως χωρα σινεφίλ, το ότι είχε και τόσους ξένους στο κοινό παρότι ήταν καθαρά κουβανική παραγωγή, ακόμη καλύτερο.

3. La profesora de ingles – Η καθηγήτρια Αγγλικών (Κούβα)

Μικρού μήκους μελαγχολική (σώωωπα!) κουβανική ταινία για μια συνταξιούχο καθηγήτρια Αγγλικών που αποφασίζει να επιστρέψει στη διδασκαλία για να ξεφύγει από την υποχρεωτική φροντίδα του κατάκοιτου συζύγου της. Πολύ ρεαλιστική ματιά στο δράμα της συμβίωσης γενεών και της φροντίδας των ηλικιωμένων στη χώρα. Καταθλιπτική αλλά συμπαθητική, συμπαθητικό παλικάρι κι ο σκηνοθέτης, χαίρομαι να βλέπω νέα παιδιά να πραγματεύονται τέτοια “βαριά” θέματα, γίνεται φανταστική δουλειά στη Σχολή Κινηματογράφου, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες θα πρέπει να είναι πολύ ευχαριστημένος εκεί που βρίσκεται με τους καρπούς που άφησε. Της έβαλα 3, για μικρού μήκους καλά είναι.


4. La obra del siglo (Κούβα-Γερμανία-Ελβετία) – Το έργο του αιώνα

Η ταινία πραγματεύεται το παρόν στην Πυρηνική Πόλη, το προάστειο του Σιενφουέγος όπου θα στεγάζονταν οι μηχανικοί του πρώτου πυρηνικού αντιδραστήρα (από τους δώδεκα) που ξεκίνησαν οι Σοβιετικοί στο νησί και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ (ναι, κανείς από τους δώδεκα...). Το έργο είχε διαφημιστεί από την κυβέρνηση ως Το Έργο του Αιώνα, ξοδεύτηκαν 2,5 δις της εποχής εκείνης (δεκαετία ‘80) και μετά χρεοκόπησαν οι Σοβιετικοί και αφέθηκε σαν άταφο πτώμα, όσοι έχουν πάει στο Σιενφουέγος ίσως το έχουν δει από την απέναντι πλευρά του κόλπου της πόλης.

Η ταινία είναι σουρεάλ: οι διάλογοι ανάμεσα στους πρωταγωνιστές (πατέρας,, γιος και πάουερ παππούς), τα βιντεάκια από την προπαγάνδα της δεκαετίας του ’80 ομοίως, η δε Πυρηνική Πόλη και τα ερείπια του πυρηνικού αντιδραστήρα (που σήμερα έχει κανιβαλιστεί από γείτονες και μη προς άγρα βιδών, τσιμέντου και ό,τι μπορεί να βρει ο καθένας), απλά τα σπάνε. Ξεφεύγει από τα όρια της “κριτικής” προς την κυβέρνηση και φτάνει στα όρια του κραξίματος, δημιουργικού κραξίματος πάντως. Εξαιρετική ταινία, της έβαλα 4, αλλά ίσως ξενίσει όσους δε γνωρίζουν πολλά για τη ζωή στην Κούβα.

Μου άρεσε πάρα πολύ η ομιλία του πιτσιρικά σκηνοθέτη (δεν τον κάνω πάνω από 32) πριν την ταινία. Χωρίς να την έχω λέξη προς λέξη, μου έμεινε καρφωμένη:

“Την ταινία την αφιερώνουμε σε έναν από τους πρωταγωνιστές που δεν είναι πια μαζί μας, έχει φύγει. Κι όταν λέω έχει φύγει δεν εννοώ… ότι “έφυγε” (κάνει τη χαρακτηριστική χειρονομία που κάνουν οι Κουβανοί για όσους αυτομολούν), αλλά ότι έφυγε πλήρης ημερών στα 80 του. Η ταινία ονομάζεται το Έργο του Αιώνα και φιλοδοξεί να είναι ακριβώς… η Εργάρα του Αιώνα. Γιατί να μην είναι; Μόνο η κυβέρνησή μας θα έχει φανφαρόνικα όνειρα και σουρεαλιστικούς στόχους; Εν πολλοίς η ταινία διηγείται πως ο λαός μας ετοιμάστηκε για ένα ταξίδι στο διάστημα, με διαστημόπλοιο σοβιετικό που στην απογείωση διαλύθηκε από έκρηξη λόγω λάθος κατασκευής. Πολλοί έφυγαν (αυτή τη φορά με την έννοια της αυτομόλησης), αλλά μερικοί μένουμε πίσω και περιμένουμε να δούμε μέχρι πότε αυτή η κυβέρνηση θα συνεχίζει να μετατρέπει τη χώρα σε αυτοεκρήξιμα διαστημόπλοια, κυνηγώντας ουτοπίες που δεν υπάρχουν και βάζοντας όλους μας να θυσιαστούμε για στόχους ανέφικτους…”. Αποθέωθηκε το παιδάκι.

5. Εl desconocido – Κλήση από άγνωστο συνδρομητή (Ισπανία)

Ένας διευθυντής τράπεζας δέχεται κλήση από κάποιον άγνωστο στο κινητό του, που τον ειδοποιεί πως αν δεν του στείλει 420.000 στο λογαριασμό του, θα τον ανατινάξει επιτόπου με τη βόμβα που έχει βάλει στο αυτοκίνητό του.

Αστυνομικό δράμα, με καλή πλοκή, μπόλικη δράση, αλλά για μένα είχε κάποια κενά στο σενάριο. Πάρα πολύ καλή σκηνοθεσία, εξαιρετικός ο πρωταγωνιστής, προσπαθεί να περάσει και κάποια μηνύματα, καλές ανατροπές, αλλά κάπου έχασκε λίγο. Της έβαλα 3 γιατί δεν υπήρχε 3,5, αλλά μάλλον πιο κοντά στο 4 είναι, πολύ αξιόλογη, σε κρατάει στην τσίτα παρά κάποιες σταγόνες χολιγουντιανισμού που περιμένει κανείς να λείπουν από καλή ευρωπαϊκή ταινία.


Στα οργανωτικά… μας βλέπω ανεβασμένους. Αν εξαιρέσω το ΔΡΑΜΑ του να βγαίνει το πρόγραμμα μόνο για την επόμενη μέρα (έλεος ρε λεβέντες), οι αίθουσες έχουν σουλουπωθεί, οι εθελοντές πάλι βγάζουν τη χώρα ασπροπρόσωπη (για ένα σάντουιτς κι ένα αναψυκτικό δουλεύουν τα παιδάκια, ή “γιατί είναι η καλύτερη εμπειρία που είχα ως φοιτήτρια σκηνοθέτης” που μου είπε μια μαυρούλα που μοίραζε φυλλάδια αξιολόγησης υπό βροχή με χαμόγελο), σε αντίθεση με πέρυσι υπάρχουν αφίσες παντού στην πόλη και παρότι οι ουρές είναι μικρότερες (ευτυχώς… αν και οι Κουβανοί δε μασάνε, και 4 ώρες ουρά κάνουν χαμογελώντας), οι αίθουσες είναι γεμάτες και έχουμε και πολύ περισσότερους ξένους στο κοινό.

Συνεχίζουμε:

6. Τiznao (Κούβα – Δομ. Δημοκρατία)

Μια drug queen αφήνει ένα σοβαρό χρέος στον ομοφυλόφιλο φίλο της, που έχει να αντιμετωπίσει τις απειλές του τοκογλύφου. Μικρού μήκους ήταν…ευτυχώς για όλους μας. Ανάξια λόγου, ούτε βαθμολογία δεν αξίζει, με έχει κουράσει αυτή η θεματική με τους ομοφυλόφιλους, τις τρανσέξουαλ, τραβεστί, transformistas κλπ. Πρέπει να έχει κάτι παραπάνω η ταινία, δεν αρκεί να πετάς μια τραβεστί μέσα επειδή “πουλάει”. Ωραία, είχε μια τραβεστί… ε και; Πρέπει να σοκαριστούμε, να ενθουσιαστούμε, να εκπλαγούμε; Next.

7. Εl Acompanante – Ο Συνοδός (Κούβα)

Κούβα, δεκαετία ’80, στην διαβόητη πια κλινική Los Cocos, εκεί που η κυβέρνηση έστελνε τους φορείς του AIDS προκειμένου να υποβληθούν σε θεραπεία και ταυτόχρονα να ελέγχει με ποιους συναναστρέφονται, προκειμένου να μην εξαπλωθεί ο ιός. Κάθε ασθενής έχει μια μέρα ελεύθερη, εκτός κλινικής, κατά την οποία όμως ακολουθείται παντού από το συνοδό/επιτηρητή του. Ένας υπερπρωταθλητής μποξέρ πιάνεται ντοπέ και η κυβέρνηση αποφασίζει να τον στείλει ως συνοδό σε μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ασθενή, ως “κοινωνική εργασία”.

Καταπληκτικό σενάριο, πολύ ρεαλιστικό, εξαιρετική απόδοση της Κούβας του ’80 με πολύ προσεγμένη και ακριβή παραγωγή, πραγματικά εντυπωσιακές ερμηνείες και από το σφίχτερμαν και φυσικά από το Yotuel. Σίγουρα η καλύτερη κουβανική του φεστιβάλ, της έβαλα 4. Σοβαρή κριτική ματιά στην Κούβα των 80s, φοβερή σκηνογραφία, πολύ καλοί διάλογοι. Εύγε σε όλους. Λογικά θα πάει σε πολλά φεστιβάλ, άρα εύκολα θα τη βρει κανείς και στο διαδίκυο και αξίζει τον κόπο.

8. Εl abrazo de la serpiente – Ο εναγκαλισμός του φιδιού (Κολομβία-Αργεντινή-Βενεζουέλα)

Ένας Γερμανός ανθρωπολόγος προσπαθεί να ακολουθήσει τα βήματα ενός συναδέλφου του, που 30 χρόνια πριν έκανε ένα απίθανο ταξίδι στην Αμαζονία, ανακαλύπτοντας φυλές χωρίς καμία επαφή με τον έξω κόσμο και αφήνοντας τη σημαντικότερη μαρτυρία που έχουμε για τη ζωή στον Αμαζόνιο.

Η περιγραφή υπονοεί ότι πρόκειται για ντοκιμαντέρ, ή έστω αναπαράσταση της πραγματικότατης ιστορίας του αρχικού Γερμανού ανθρωπολόγου και αρχικά έτσι δείχνει η ταινία. Μετά αρχίζουν κάτι σουρεαλιστικά του σκηνοθέτη με spiritual αναφορές, παλαβούς καθολικούς και τραβηγμένα μηνύματα και δυστυχώς χαλάει. Έγκλημα το ότι είναι ασπρόμαυρο και χάνουν κάπως τα πανέμορφα τοπία του Αμαζονίου. 2 και πολύ είναι…

9. Bailando con Margot (Κούβα-Βενεζουέλα) – Χορεύοντας με τη Μαργκότ

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του ’58 κλέβεται ένας πανάκριβος πίνακας από την έπαυλη μιας κοσμικής χήρας της Αβάνας, η οποία αναθέτει την υπόθεση σε ένα γόη ιδιωτικό ντετέκτιβ. Μόνο που την επομένη θα μπουν οι αντάρτες στην Αβάνα...

Το σενάριο ακούγεται καλό, αλλά τελικώς είναι πιο χαλαρό απ’ ό,τι θα πρεπε για αστυνομικό φιλμ… μάλλον γιατί δεν είναι αστυνομικό. Η πρόφαση είναι η κλοπή του πίνακα, που θα εξυχνιαστεί κάπως άγαρμπα, αλλά στην πραγματικότητα μιλάμε για μια ταινία-tribute στα 50s. Δεν είναι μόνο η εκπληκτική δουλειά που έχει γίνει από τη σκηνογραφία και τη φωτογραφία μέχρι το ενδυματολογικό και τις κομμώσεις, αλλά ο τρόπος λήψης θυμίζει Dick Tracy, στο πολύ πιο ποιοτικό. Ως ταινία εποχής παίρνει άριστα. Ως σενάριο αστυνομικής ταινίας ψιλοπατώνει. Ένα αξιοπρεπές τρία.

10. Contra Paraguay – Όλοι ενάντια στην Παραγουάη (Αργεντινή)

Ντοκιμαντέρ με θέμα τον πόλεμο της Τριπλής Συμαχίας στο 19ο αιώνα, όπου Βραζιλία, Αργεντινή και Ουρουγουάη φρόντισαν να χαθεί το 75% του γενικού πληθυσμού της Παραγουάης. Πολύ χαμηλού κόστους, αλλά συμπαθητική, μου άρεσε το κόνσεπτ των πέντε νέων ιστορικών ερευνητών που συζητάνε εν ώρα γεύματος για το θέμα με πολύ σοβαρές αναλύσεις, για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι ο πόλεμος ήταν ουσιαστικά προσπάθεια των 3 χωρών να εξαλείψουν την αταξική κοινωνία από τις μνήμες των πολιτών της και ότι η ιστορία μπορεί να γράφεται από τους νικητές, αλλά θα πρέπει να ερμηνεύεται ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες. Πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά σε Φράνσια και Λόπες και στο πώς η Παραγουάη ήταν η μόνη χώρα της εποχής χωρίς φέουδα, χάρη σε ένα "δικτάτορα", που το'φαγε το κεφάλι του. Πήρε 3, συμπαθητική.


11. Lusers, los amigos no se eligen – Losers, τους φίλους δεν τους επιλέγεις (Χιλη, Περού Αργεντινή)

Ένας Χιλιανός, ένας Περουβιανός κι ένας Αργεντίνος, παρότι εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, ταξιδεύουν παρέα για να δουν τον τελικό του Μουντιάλ στη Βραζιλία.

Παιδικό σενάριο, χαζοί χαρακτήρες που δεν έχουν σχέση ούτε καν με τα στερεότυπα της κάθε χώρας (πόσο μάλλον με την πραγματικότητα), βλακώδη αστεία, πλοκή Σεφερλή, ερμηνείες βγαλμένες από τις “Αληθινές Ιστορίες” του Άλφα. Φεστιβάλ κινηματογράφου είπαμε ότι είναι, όχι βιντεοκασέτες της σειράς της δεκαετίας του ’80. Καλά θα κάνουν να προσέχουν οι χώρες τι ταινίες στέλνουν γιατί μερικές χαλάνε την εικόνα τους.

Μαύρο χάλι, της βάζω 1 γιατί για κάποιο λόγο έκατσα μέχρι το τέλος.


12. El club (Χιλή).

Σε ένα σπίτι όπου μένουν τέσσερις πρώην παπάδες και η φύλακάς τους, έρχεται κι ένας πέμπτος παπάς, επίσης απεσταλμένος από την Καθολική Εκκλησία, υποτίθεται για μετάνοια, ουσιαστικά για να συγκαλύψουν ΚΑΙ τα δικά του εγκλήματα. Ο τύπος αυτοκτονεί και το Βατικανό στέλνει έναν επιθεωρητή να δει τέλος πάντων τι γίνεται σε αυτό το σπιτάκι στο αρχιπέλαγος του Τσιλοέ.

Πολύ δυνατή ταινία, με βραβείο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου απ’ ό,τι μας είπε ο σκηνοθέτης, με θέμα όχι τόσο τις κακοποιήσεις των καθολικών παπάδων, όσο τη συστηματική προσπάθεια κουκουλώματός τους από τους ιθύνοντες, σε παγκόσμιο επίπεδο. Βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και για ανηλίκους δεν κάνει. Καταπληκτικοί διάλογοι, λίγο χλωμή η φωτογραφία (κοτζάμ Τσιλοέ κι εμείς βλέπουμε δυο βουνά και μια θάλασσα), πολύ καλοί χαρακτήρες, μερικές καλές ερμηνείες, ελαφρώς περίεργο αλλά απροσδόκητο τέλος. Πολύ καλή, κρατά το ενδιαφέρον, μπράβο στους διοργανωτές που και αυτήν και τις άλλες τρεις ταινίες (!!) με ανάλογα θέματα του φεστιβάλ την έπαιξαν στις ίδιες αίθουσες με την ταινία για τον Πάπα Φρανσίσκο… ποιος τα σκέφτεται αυτά. Της έβαλα ένα επιεικές 4, ήταν για 3,5. Καλή.


13. Uigures – Ουιγούροι (Καναδάς)

Ντοκιμαντέρ για την απίστευτη ιστορία των Ουιγούρων που συνελήφθησαν και πουλήθηκαν (ορισμένοι για… 5.000$) στις αμερικανικές δυνάμεις ως “τρομοκράτες”, κατέληξαν να “συνεντευξιάζονται” στις φυλακές του Γουαντάναμο και παρότι αθωώθηκαν από την αμερικάνικη δικαιοσύνη που αποδέχθηκε ότι δεν είχαν ΚΑΜΙΑ σχέση με καμία τρομοκρατική ενέργεια, παρέμειναν φυλακισμένοι για 9-12 χρόνια, ενώ είχαν αθωωθεί. Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν στο ντοκιμαντέρ, με την Κίνα να κάνει αλισβερίσια με τους Αμερικανούς, να εμπλέκονται το Παλάου, οι μυστικές κινέζικες υπηρεσίες, ο Ομπάμα και η Βερμούδα… για να μη γίνει τίποτε στο τέλος. Καταπληκτικό ντοκιμαντέρ για το πώς κάποιος μπορεί να γίνει μπαλάκι των πολιτικών, πώς μια χώρα χτίζει αεροδριαδρόμους σε μια άλλη για να δεχθεί κρατούμενους που η ίδια δε θέλει, πώς ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι πιο αδύναμος από έναν δικηγόρο και πώς άνθρωποι που δεν έχουν δει ποτέ τη θάλασσα καταλήγουν στο Παλάου και τη Βερμούδα χάρη στις προσπάθειες μιας διερμηνέος από το Τουρκμενιστάν στην Κούβα.

Σχιζοφρένεια κανονική. Κλάσεις ανώτερο από το Road to Guantanamo καρα-must ντοκιμαντέρ, του βάζω 5. Κρίμα που δεν είχε περισσότερες προβολές και περισσότερο κοινό, κλασική ταινία που δείχνει πόσο μπάχαλο είναι ο πλανήτης.


14. El tren de la línea norte – Το τραίνο της γραμμής του βορά (Κούβα)

Ντοκιμαντέρ φετινότατο. Αρχικά ο σκηνοθέτης σχεδίαζε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για το αρχαίο τραίνο που κάνει μια διαδρομή σε ένα εντελώς ξεχασμένο κομμάτι της χώρας. Γυρίζοντάς το όμως ανακαλύπτει το πραγματικό του θέμα: την εγκατάλειψη μιας επαρχίας από το κράτος κι αποφασίζει όχι απλά να καταδείξει τη φτώχεια, αλλά να καταγγείλει τις ατέλειες, να αναζητήσει υπευθύνους, μπαίνει σε σπίτια που θα επισκεύαζε το κράτος εδώ και 20 χρόνια, κοινότητες που δεν έχει επισκευαστεί ούτε ένας σωλήνας, που ο τοπικός κινηματογράφος δεν έχει ούτε καθίσματα, που τα χρήματα ποτέ δε φτάνουν στον προορισμό τους και κάνει το αυτονόητο: χτυπάει πόρτες, στέλνει επιστολές στο κόμμα, κάνει έγγραφες καταγγελίες για να εισπράξει την απόλυτη σιωπή και να απαντήσει φέρνοντας το θέμα στο φεστιβάλ.

Σε κάποια άλλη χώρα, αυτά είναι ρεπορτάζ που γυρίζονται εβδομαδιαία. Στην Κούβα είναι πρωτοφανές να καταδεικνύονται τόσο κραυγαλέες αποτυχίες του κρατικού μηχανισμού που όλοι γνωρίζουμε, χωρίς λογοκρισία και να πηγαίνει και σε φεστιβάλ. Δυστυχώς το έδειξαν μόνο σε μια αίθουσα των 50 ατόμων, αλλά είναι κι αυτό μια αρχή.

Του έβαλα 3, αλλά για κάποιον που δε μένει στο νησί θα είναι μάλλον αδιάφορο.


15. Paulina (Αργεντινή)

Η κόρη ενός δικαστικού αποφασίζει να κάνει την προσωπική της επανάσταση και να αφήσει μια προδιαγραφόμενη δικηγορική καριέρα για να διδάξει σε μια υποβαθμισμένη επαρχία της Αργεντινής, όπου θα πέσει θύμα βιασμού. Ανάμεσα στους βιαστές της θα αναγνωρίσει και μαθητές της.

Remake παλιότερης ταινίας είναι, καλό το σενάριο, αλλά το focus είναι στις επιλογές της δασκάλας και μάλλον το πάει υπερβολικά στο ψυχολογικό. Καλούτσικη ταινία, γρήγορος ρυθμός (ρέει πολύ, αυτό είναι το δυνατό της κομμάτι), αλλά περίμενα κάτι περισσότερο από απλά προσωπικά διλήμματα. Πήρε 3. Κάτι μου λέει πως η original ήταν καλύτερη.


16. Vuelos Prohibidos – Απαγορευμένες πτήσεις (Κούβα)

Μια Γαλλίδα κουβανικής καταγωγής αποφασίζει να επισκεφθεί την Κούβα για να βρει τον πατέρα που δε γνώρισε ποτέ. Η πτήση ακυρώνεται και περνάει τη νύχτα με ένα Κουβανό που γνωρίζει στο αεροδρόμιο των Παρισίων, μια γνωριμία που την κάνει να γνωρίσει την Κούβα πριν καν την επισκεφθεί (σε βάθος μάλιστα).

Φαντάζομαι ότι ο καλός μας σκηνοθέτης ήθελε από τους διαλόγους των πρωταγωνιστών να δημιουργήσει ένα μίνι debate ανάμεσα στους υπερασπιστές (με αστερίσκους) και τους κατήγορους (με αστερίσκους κι αυτοί) της Επανάστασης, με ολίγον από σύγκρουση Νέου και Παλιού Κόσμου. Το αποτέλεσμα είναι ολίγον άνοστο, “χαλαρή” κριτική κατά της Επανάστασης, άχρωμοι χαρακτήρες, κακή ερμηνεία από τον Paulo FG (τραγουδιάρης σάλσας, δηλαδή μπουζουξής είναι ο άνθρωπος, όχι ηθοποιός) και διάλογοι αδιάφοροι, η δε κριτική ασθενής. Σκηνοθετικά δεν πάσχει, αλλά το σενάριο και οι ερμηνείες είναι φορ δε μπαζ, η δε αραβικής καταγωγής Γαλλίδα που βρήκαν για πρωταγωνίστρια έχει το φοβερό προσόν να έχει το μοναδικό τύπο φατσικών χαρακτηριστικών που ΔΕΝ την κάνει Κουβανή (αν ήταν ξανθιά, Κινέζα, μιγάδα, μαύρη, άσπρη, θα έπειθε. Αραβοκατάσταση, δύσκολο, οι Άραβες της Κούβας είναι από το Λίβανο, η Μαροκοκατάσταση βρωμάει κακό casting).

Αν είστε νερόβραστοι, θα σας γοητεύσει. Αν δεν είστε, διαβάστε το σπόιλερ: κάνουν σεξ, πάνε στην Κούβα, οι κοιλιακοί του Paulo FG για κλάμματα, το στήθπς της κυρίας πλαστικάντζα. Πήρε 2 γιατί ήμουν σε καλή διάθεση και γελούσα με τα σχόλια των τριών κυράτσων από πίσω μου.


17. La Pantalla Desnuda – H γυμνή οθόνη (Νικαράγουα)

Σε μια κωμόπολη της Νικαράγουα, ένα ζευγάρι μαθητών βιντεοσκοπεί τις ερωτικές του περιπτύξεις. Το βίντεο πέφτει στα χέρια ενός ζηλόφθονου συμμαθητή που αποφασίζει να το “σηκώσει” ανώνυμα στο διαδίκτυο.

Προφανώς χαμηλού μπάτζετ, αλλά αξιοπρεπής ταινία και πολύ ρεαλιστική. Κακές ερμηνείες από κάποιους, αλλά από χώρα με μικρή κινηματογραφική παράδοση δεν περιμένει κανείς να δει και τον Περουγκορία. Συμπαθητική προσπάθεια, καλός ρυθμός, δε βαρέθηκα καθόλου, ρεαλιστική προσέγγιση του θέματος της φαλλοκρατίας και της διαπόμπευσης μέσω των κοινωνικών δικτύων. Για πρωινή ταινία καλή ήταν, τίποτε παραπάνω, παίρνει 2.

18. Εl poeta de La Habana – Ο ποιητής της Αβάνας (Καναδάς)

Ντοκιμαντέρ με θέμα τον Carlos Varela, έναν από τους σημαντικότερους μουσικούς της Κούβας σήμερα, ροκάς που έχει λογοκριθεί άπειρες φορές, με εξαιρετικό και επικριτικό στίχο.

Εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με θέμα έναν από τους ζωντανούς μύθους της πλουσιότατης κουβανικής μουσικής σκηνής. Της πραγματικής μουσικής σκηνής της χώρας, όχι αυτά που νομίζουν οι τουρίστες ότι ακούν οι Κουβανοί (σάλσες, Μπουένα Βίστα και λοιπά τουριστάδικα). Ας πλατειάσω: δυστυχώς η κουβανική μουσική πλήττεται από δυο στερεότυπα:

Α) Στους Κουβανούς αρέσουν οι Buena Vista Social Club
Β) Η Κούβα είναι βασικά μια χώρα σάλσας


Ξεκινάμε από το Α. Τους Buena Vista δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους μέχρι που γυρίστηκε η ομώνυμη ταινία. Ήταν καλλιτέχνες ξεχασμένοι από άλλες εποχές κι όταν κατέφθασαν οι πρώτοι τουρίστες και ζητούσαν από τις μπάντες στους δρόμους της Αβάνας να τους παίξουν τα τραγούδια τους, οι μουσικοί τους κοιτούσαν με απορία: δεν ήξεραν για τι πράγμα τους μιλούσαν. Οι Κουβανοί που μαζεύονται στα σπίτια τους και ακούνε Compay Segundo (με όλο το σεβασμό στο μουσικό του μεγαλείο) είναι τόσοι όσοι και οι Έλληνες που μαζεύονται για να χορέψουν συρτάκι… Μουσικές τύπου Lagrimas Negras και Chan Chan με στίχο “έφυγα από το Alto Cedro, πήγα μέχρι το Mayari, μετά έφτασα στο Marcane” είναι τα αντίστοιχα των ελληνικών “του Κίτσου η μάνα κάθοταν”: έχουν μια ιστορική λαογραφική αξία αλλά δεν αφορούν κανέναν σήμερα, εκτός από κανέναν τουρίστα και τους ταλαίπωρους μουσικούς (καραπτυχιούχοι οι περισσότεροι) που αναγκάζονται να παίζουν πράγματα που κυριολεκτικά μισούν (προσέξτε π.χ. πώς εξαφανίζονται οι Κουβανοί από οποιοδήποτε μέρος ξεκινάει να παίζει τέτοια, λες κι έπεσε αμπούλα κλανίλας).

Πάμε στο Β. Η σάλσα δεν είναι κουβανικός χορός. Είναι Πορτορικάνικος κι ορθώς οι καλύτεροι σαλσάδες είναι από κει. Επίσης η σάλσα είναι στην Κούβα ό,τι είναι τα μπουζούκια στην Ελλάδα: λαϊκή μουσική, για τα μορφωτικά χαμηλά στρώματα, με στίχο για τον πέοντα, του στιλ “ο κώλος σου αεροδρόμιο, ζητάω άδεια προσγείωσης”. Πάνε Κουβανοί στα σαλσάδικα; Ναι, κάποιοι πάνε. Όχι η πλειοψηφία και σε καμία περίπτωση οι “νορμάλ” Κουβανοί, όπου “νορμάλ” αποκαλώ τη νεολαία της οποίας το 70% πάει πανεπιστήμιο. Πηγαίνετε στο πανεπιστήμιο μια μέρα και πείτε “παιδιά, είστε να πάμε να διασκεδάσουμε σε ένα σαλσάδικο σήμερα;”, θα φάτε φάσκελα, όπως αν μπείτε σε μια σχολή στην Ελλάδα και προτείνετε να πάτε στο Μπουγά. Ναι κάποιοι θα πάνε κι ίσως ακολουθήσει και κανένας μια φορά στη ζωή του για χαβαλέ, να γελάσει με τα χρυσά δόντια, τα ζιγκολό με τις τουρίστριες, άντε και κανά λαμέ πουκάμισο με κροκοδειλέ μπότα. Μόνο που αυτή δεν είναι η mainstream Κούβα, είναι η περιθωριακή.

Η κουβανική μουσική, που είναι φοβερά πολυσχιδής από τη latin jazz μέχρι την trova και το fusion, έχει δυο χαρακτηριστικά: 1. Το πόσο απίστευτα βιρτουόζοι είναι οι μουσικοί της και ΚΥΡΙΩΣ 2. Έχει τον καλύτερο στίχο στον κόσμο, μακράν του δεύτερου. Σκεπτόμενο, επικριτικό, καλοδουλεμένο, εκπληκτικά βαθύ. ΑΥΤΟ είναι η κουβανική μουσική. Γι’ αυτό τα σαλσάδικα είναι άδεια και βασικά γεμίζουν από τουρίστες (που νομίζουν ότι θα βρουν χιλιάδες κουβανούς να χορεύουν σάλσα και οι μόνοι που βρίσκουν είναι πόρνες και ζιγκολό) ενώ τα τζαζάδικα, τα ροκάδικα, τα fusionάδικα και –δυστυχώς- και τα ρεγκετονάδικα (που κι αυτό στο στίχο στηρίζεται, έστω από την ανάποδη) είναι γεμάτα και γίνεται μάχη για να μπεις από το νορμάλ κόσμο.

Δεν πάει ο Κουβανός στο Casa de la Musica. Θα πάει να δει τον Kelvis Ochoa στο Sarao, που πρέπει να αγοράσεις είσοδο 3 εβδομάδες πριν, παρότι παίζει κάθε εβδομάδα. Στο Brecht οι ουρές είναι πολύωρες για να δει ο κόσμος το καλύτερο συγκρότημα fusion στην ήπειρο, τους Interactivo. Κάνουν συναυλία οι Buena Feκαι γεμίζει η Πλατεία της Επανάστασης λες και μιλάει ο Φιντέλ και ο κόσμος κατακλύζει γήπεδα 80.000 θέσεων για να ακούσει τους στίχους του Carlos Varela με τους οποίους ταυτίζεται, τραγουδώντας από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη. Ναι, υπάρχουν και μπουζούκια (σαλσάδικα) αλλά η κουβανική μουσική δεν είναι αυτό. Όπως δεν είναι η φασολάδα η ελληνική κουζίνα.


Ε, αυτό το ντοκιμαντέρ είναι η αποθέωση της κουβανικής μουσικής. Της πραγματικής, αυτή που ακούμε οι περισσότεροι, που κάναμε ουρά 3 ώρες για να δούμε το ντοκιμαντέρ, τον Carlos Varela από κοντά, το Benicio del Toro να του υποκλινεται και τους μύθους της αμερικάνικης μουσικής να τον αποθεώνουν. Ντοκιμαντέρ με σοβαρή μετάφραση στίχων, και το οποίο εστίασε περισσότερο στη λογοκρισία της Κούβας και τις ηλίθιες απαγορεύσεις των Αμερικανών και λιγότερο στον Καρλίτος, χωρίς να παραλείπει να καταδείξει το ατέλειωτο ταλέντο του. Αν δεν έχετε ιδέα τι είναι η πραγματική κουβανική μουσική, δείτε το. Φοβερά καλογυρισμένο, πιάνει το σφυγμό της μουσικής της χώρας. Της πραγματικής, όχι του χασαποσέρβικου.

Του έβαλα 4 και λίγο ήταν. Ένας κινηματογράφος των 800 θέσεων είχε 1600 άτομα μέσα και άλλες δυο χιλιάδες απέξω, με ανθρώπους να τραγουδούν με δάκρυα στα μάτια γνωρίζοντας κάθε λέξη από τους στίχους, Cuban style καταστάσεις. Είναι ντροπή στη χώρα του Carcasses (για τον οποίο ο Gillespie είπε ότι ντρέπεται να παίζει μαζί του) και του X Alfonso (ήρθε ο Μικ Τζάγγερ πριν λίγες μέρες πάλι στο φανταστικό FabricadeArte που έχει στήσει ο Alfonso κι έλεγε στο μάνατζέρ του ότι τον θεωρεί έναν από τους 3 καλύτερους καλλιτέχνες που έχει δει ποτέ του αλλά ντρέπεται να το πει γιατί “θα πουν ότι είναι επειδή η Κούβα είναι hot τώρα στην Αμερική, θα με πουν κλισεδάκια”) να ασχολούμαστε με μουσικές που ούτε ποιοτικά (υποκειμενικό είναι αυτό) αλλά ούτε καν ποσοτικά (σε αριθμό οπαδών) έχουν κάποια σχέση με αυτό που προτιμά το κουβανικό κοινό.

ΕΥΓΕ στους σκηνοθέτες και τους συντελεστές που “’έπιασαν” τι είναι Κούβα και τι είναι κουβανική μουσική. ΕΥΓΕ και στο Βαρέλα για τις ατάκες του. “Η πολιτική; Πολύ σημαντική πρέπει όλοι να την παρακολουθούμε. Οι πολιτικοί; Αυτοί είναι για το animalplanet, όλοι τους. Οι δε δικοί μας είναι για το Jurassic Park…”. Εύγε και στο Benicio del Toro που τα είπε πολύ καλά, και για το εμπάργκο (έλεος πια, στο 2016 είμαστε…) και για τους από δω με τη λογοκρισία της παράνοιας (ξαναμανα-έλεος).

Λοιπόν τα είδα και τα 6 Star Wars και χτες πήγα να δω και το 7ο. Τα είδα τελικά με την χρονολογική σειρά σεναρίου (1 2 3 4 5 6). Θεωρώ χειρότερο όλων το 2. Καλύτερο των prequels το 3 ενω από τα υπόλοιπα 3 μου άρεσαν όλα και περισσότερο το 6. Για το 7ο δεν μπορώ να περιγράψω, απλά πηγαίνετε να το δείτε. Δεν ήμουν φαν (επειδή δεν τα είχα δει τόσα χρόνια) αλλά μετά από κάψιμο περίπου 15 ωρών προβολής έγινα.

Οχι δεν μου αρεσε περισσοτερο το Spectre...

Mέσα σε 3 ημέρες είδα με τη σειρά Revenant, Creed και Spotlight. Για το Revenant έχω να πω πως ενώ είναι πολύ ωραία στημένη με φοβερές εικόνες και δυνατές στιγμές, δυστυχώς με κούρασε ο αργός ρυθμός της(δε βοήθησε και το γεγονός ότι δε μπορουσα να βγάλω λέξη απο τα λεγόμενα του Hardy). Το Creed με ενθουσίασε τόσο πολυ που σκεφτόμουν να το ξαναδώ την επόμενη μέρα ακόμα μια φορά αλλά ευτυχώς συνήλθα. Ωραία μουσική, αληθοφανείς σκηνές στο ριγκ και ο Μαικλ Μπ. Τζόρνταν ανταποκρίνεται πολύ καλά επιβεβαιώνοντας οτι το Fantastic 4 ήταν μια κακή σιτγμή. Ακόμη κι αυτα να μην ίσχυαν, η ταινία ειναι must-see γιατί ο Σταλόνε επέστρέφει στην ηθοποιία έπειτα απο χρόνια.
Όσο αφορά το Spotlight, με ενθουσίασε σε βαθμό buzzet beater διαμαντίδη με Γαλλία. Αν και με ταινίες με υπερήρωες ή με υπερηρωες χωρίς μάσκες μπορείς να περάσεις ωραία την ώρα σου, μια τόσο καλοφτιαγμένη ταινία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα πραγματικά αφήνει μια πολύ ωραία γεύση και μένει στο μυαλό σου για πολυ καιρό. Αυτή είναι μια ταινία που όντως θα άξιζε να τη δει κανείς και 2η φορά.
Ελπίζω να μην κούρασα.

Κανεις που να ειδε την γεφυρα των κατασκοπων?Δεν μπορω να καταληξω αν μου φαινεται ενδιαφερουσα η οχι.
Ειμαι αναμεσα σε αυτο η το creed για το βραδυ...

Μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά βαριά ταινία. Κατασκοπευτική θα πεις, αλλά δεν έχει καμία δράση, πράγμα βέβαια που δεν την κάνει αδιάφορη, κάθε άλλο. Ωραία ερμηνεία από τον Τομ, σε βάζει στο κλίμα της εποχής, κάποιοι δευτεροτρίτοι ρόλοι δεν με έπεισαν. Είναι και λίγο αργή ταινία, ε οκ σαφως αξίζει να την δεις, αλλα για Σαββατο βράδυ δεν θες λίγο ένταση? Το Creed δεν το εχω δει δεν είμαι και φαν του Σταλόνε, αλλά θα επέλεγα αυτό...

Τα εχω δει και τα δυο...

Το creed ειναι αρκετα καλυτερο απο τα κλασσικα Ροκι που εχουν μονο ξυλο...Ειναι μια οκ ταινια τιποτα παραπανω ισως για λατρεις των ταινιων αυτων ειναι πολυ καλη για μενα που εχω δει αλλο ενα ροκι ηταν καλη αλλα τιποτα το σπουδαιο...Ο Σταλονε παραδοξως ηταν αρκετα καλος...

Η γεφυρα των κατασκοπων σαφως καλυτερη ταινια...Πολυ καλος ο Χανκς και η ταινια καλα δεμενη....Οπως ειπε και ο νεμεσακος δεν εχει την τρελη δραση μιας και ειναι κατασκοπευτικο-διπλωματικο φιλμ...Ειναι ενα ευχαριστο δυωρο με σταθερη δυναμικη...Δεν κανει καπου την τεραστια εκπληξη που θα σε καθηλωσει για να πεις ουαου(σαν τον Βαρουφακη) αλλα ουτε κανει κοιλια για να βαρεθεις τη ζωη σου...

Ταινιάρα και αυστηρά για κινηματογραφική αίθουσα (όχι λαπτοπάκια και ιστορίες) το The Revenant του Ιναρίτου. Εμπειρία. Απλό στόρι αν και με αρκετές προεκτάσεις, δύο τεράστιοι ηθοποιοί (Ντι Κάπριο-Χάρντι), απίστευτη κινηματογράφηση και φωτογραφία. Είχα κάποια θέματα με τα οράματα και τα φλας μπακ του ΝτιΚάπριο αλλά είναι μικρολεπτομέριες. Γαλήνεια και πανέμορφη η φύση, βίαιο ζώο ο άνθρωπος. Η φύση γίνεται απειλητική μόνο όταν την καταπατήσεις. Εξαιρετική ιστορία επιβίωσης, εκδίκησης και λύτρωσης.

Γούσταρα με χίλια και τον καινούργιο Ταραντίνο αν και ξέρω πως δίχασε πολλούς. Ακόμα καλύτερα λοιπόν. Εγώ νομίζω πως βρίσκεται στο πικ της ωριμότητάς του. 3 ώρες μεν αλλά έχει τόσα να πει. Μια εξαιρετική μίξη της πρώτης του ταινίας (Reservoir Dogs) με την τελευταία (Django Unchained), μια μίξη της Αγκάθα Κρίστι με το The Thing του γίγαντα Κάρπεντερ (χιόνια, αποκλεισμός, παράνοια, Κερτ Ράσελ, Μορικόνε το φοβερό σάουνττρακ) μα πάνω απ' όλα ένας Ταραντίνο με πράγματα να πει και σε μεγάλα κέφια. Η αγριάδα και η ειρωνία που βγάζει για το πως γεννήθηκε η Αμερική (το δίκιο του ισχυρού μέσα από αλλεπάλληλες διαμάχες λευκών-μαύρων, αντρών-γυναικών, βόριων-νότιων) είναι απολαυστική γιατί δεν χάνει ευκαιρία να κάνει ταυτόχρονα και τον κινηματρογραφικό του χαβαλέ.

Παραδόξως ωραίο και το Creed με έναν εξαιρετικό Σταλόνε και φοβερό δυναμισμό στην κινηματογράφηση. Πολύ καλός και ο πιτσιρικάς Κριντ που πάει για νέος Ντένζελ. Το καλύτερο Ρόκι μετά το πρώτο (όχι πως ήταν και δύσκολο βέβαια...). Βέβαια πάνω κάτω ξέρεις ακριβώς πως θα πάει το πράγμα αλλά τουλάχιστον γίνεται με πειστικό τρόπο, με ωραία ατμόσφαιρα και πολύ καλές ερμηνείες χωρίς υπερβολές.

Στο Revenant προσωπικά μου άρεσαν περισσότερο τα επιμέρους στοιχεία του παρά η ταινία σαν σύνολο. Τα πλάνα, η κινηματογραφία, η σκηνοθεσία είναι πραγματικά άψογα, ο DiCaprio ξανά εκπληκτικός αποδεικνύοντας ότι είναι εξαιρετικός ηθοποιός ακόμα και σε ρόλους που δύσκολα τον φαντάζεσαι να παίζει, ενώ και ο Tom Hardy ήταν μαγικός. Την ταινία σαν σύνολο τη βρήκα αργή και σε μερικά σημεία βαρετή. Σίγουρα θα μπορούσε να είναι 20-30 λεπτά μικρότερη. Παρ' όλα αυτά είναι μία ταινία που μιλάει για μια ωραία ιστορία εκδίκησης, έχει εξαιρετικούς πρωταγωνιστές, όλο το σκηνικό είναι μαγεία και παρά αυτά που αναφέρω πιο πάνω, εύκολα παίρνει ένα 8/10 για το σύνολο της ιστορίας της. Δεν ξέρω αν θα κερδίσει το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, αλλά Α-Β ανδρικού πρέπει να τα κερδίσει.
Να προσθέσω όμως πως η αγαπημένη μου ερμηνεία και ταινία του DiCaprio (Inception) δεν αλλάζει. Ήταν έγκλημα που δε βραβεύτηκε με Όσκαρ, αλλά ανοίγω πολύ μεγάλο θέμα.
Τέλος όπως και ο A.CAB γούσταρα πολύ το Hateful Eight, πολύ καλή ταινία, αργή, αλλά όμορφη, με μυστήριο, με αίμα και όμορφες ερμηνείες.

Εικαστικο κομψοτεχνημα υψηλης αισθητικης το ''Interruption'' του Γιωργου Ζωη!!!!
Πρωτοποριακο με ρεαλιστικα νοηματα,οπως η 'ομηρια των θεατων' μιας παραστασης,δηλαδα ο εγλωβισμος του ανθρωπου στον προγραμματισμο του.Ισως φανει δυσνοητο σε καποιους,αποτελει σιγουρα ομως κινηματογραφικη εμπειρια.

Ωραίο μπασκετικό θέμα από το IMDB

Τις περισσότερες τις έχω δει, η αγαπημένη μου είναι το Glory Road

[Δε παρακολουθω πολυ το θρεντ αλλα...]

Να προτεινω τη Σιωπη της Λορνα των αφων Νταρντεν. Απλός, ρεαλιστικός ευρωπαικος κινηματογραφος. Και απο οσες εχω δει, μαλλον η καλυτερη των αφων.

Φανταζομαι όλο και κάποιος θα είδε στο σινεμά το dirty grandpa με τον Ντε Νίρο, όπου παίζει ο συμπαθής πρωήν μπασκετμπολίστας του Ολυμπιακού Ρισασέ στον ρόλο του χαβαλέ ντιλερ

O oποιος πρεπει να ειναι Ελληνας,το επιθετο-Μαντζουκας-προδιδει την καταγωγη...

Έχει δει κανείς τις: November , Exam και Donnie Darko?

Το τρίτο είναι must,το δεύτερο αν είναι αυτό
http://www.imdb.com/title/tt1258197/ βλέπεται μια χαρά

Μόνο το donnie Darko έχω δει από τα τρία αλλά είναι πολύ τύμπανο ταινία....
Αξίζει να τη δεις...

Αυτό είναι ναι,το είδα χτες καλό ήτανε,ούτως ή άλλως μ αρέσουν αυτά τα μυστηρίου-ψυχολογικά κτλ...Όποιος έχει να προτείνει είμαστε ανοιχτοί...



Θα την τιμήσω λογικά σήμερα...Ο Gyllenhaal από ότι είδα στο trailer έφερνε πιο πολύ σε κορίτσι παρά σε αγόρι μικρός

Το November είναι με την Courteney Cox σε δραματικό ρόλο,θα το δω κάποια στιγμή...

Απο ψυχολογικα θριλερ οτι καλυτερο εχω δει τα τελευταια χρονια ειναι το the machinist, το black swan και το memento...
Αν δεν τα εχεις δει τσεκαρε τα ειναι πολυ καλες ταινιες....

Το Exam είναι αρκετά καλή ταινία, απλά έχει μεγάλη κοιλιά, ξεκινάει απίστευτα πωρωτικά, χτίζει κάτι ωραίο και το τέλος σε ρίχνει απότομα.



Το The Machinist είναι πάρα πολύ καλό, συμφωνώ με ωραία ανατροπή και πολύ ωραίες σκηνές. Επιτέλους άλλος ένας fan του Memento, Nolan ftw! Εκπληκτική, φανταστική ταινία, μοντάζ και storytelling πολύ υψηλού επιπέδου, πραγματικά το λάτρεψα. Στο τέλος είχα μείνει, είναι ταινία που στο τέλος πρέπει να ξανασκέφτεσαι τις περισσότερες σκηνές για να καταλάβεις πως η τελική απόφαση που είναι η αρχική επηρεάζει τις υπόλοιπες. Ταινία must see για λάτρεις των ψυχολογικών θρίλερ.

Τα χω δει και τα 3 και ειδικά για το memento τι να πω,ήταν εξαιρετικό συμφωνώ απόλυτα με τον Νικόλα...

Όχι οτι τα άλλα 2 πάνε πίσω...

Ενταξει εναι απιστευτα πωρωτικο το memento....Ελατε να μαζευτουμε πολλοι fan!...Ο Νολαν το εχει απλα ο ανθρωπος τι να λεμε τωρα...Πραγματικα δεν μπορω να συμφωνησω περισσοτερο σε αυτα που γραφεις...Υψηλου επιπεδου ταινια...Για αυτους που αγαπανε τα ψυχολογικα θριλερ ειναι μια ταινια οαση...

υγ1:Και το the machinist πολυ τουμπανο ταινια με εξαιρετικο χτισιμο...

Δοκιμασε επισης το Enemy, παλι με τον JG και πολυ προσφατο.
Εαν τυχον δεν εχεις δει καποιο απο τα παρακατω: Jacob's Ladder, Lost Highway, Vanilla Sky ( η το Ισπανικο πρωτοτυπο), A Scanner Darkly...

Το Memento το θεωρώ μακράν την καλύτερη ταινία του Nolan όντως.


Να προσθέσω στο ίδιο ύφος με τις ταινίες που προτείνεις το Mulholland Drive.

Είναι βασικά τόσο καλή ταινία που αν και έχει επισκιαστεί από τις γνωστότερες του Nolan λόγω του ότι είναι παλιότερη και με μικρότερο budget και μπορείς να το παίζεις ψαγμένος σε φίλους που μετά μένουν παγωτό και σε ρωτάνε που το ανακάλυψες



Λατρεύω γενικά Nolan. Το Dark Knight, το Inception και το Memento είναι ανάμεσα στις αγαπημένες μου ταινίες και αγαπώ πολύ Prestige (όχι τόσο γνωστό όσο άλλα, αλλά επίσης εκπληκτικό), Interstellar, Batman Begins, Dark Knight Rises. To Memento ίσως είναι η καλύτερη ταινία του, γιατί δε χρειάστηκε τα εφέ του Inception και το σενάριο και τις ερμηνείες του Dark Knight για να μας μαγέψει. Αν το έπαιρνα βάσει περιορισμένου budget σίγουρα η κορυφαία, συνολικά θα έβαζα το Dark Knight στην κορυφή λόγω της αγάπης στους Batman-Joker και όλη την ιστορία και το Inception-Memento στη δεύτερη θέση.

Σιγουρα το τελικο αποτελεσμα του Memento σε συναρτηση με το μπατζετ και τα μεσα που ειχε ο Νολαν το καθιστα σαν την καλυτερη ταινια του....

Δεν μπορω να το συγκρινω ομως με το Dark Knight....Βασικα δεν μπορω να ειμαι αντικειμενικος γιατι γενικα λατρευω Μπατμαν αλλα το dark knight ειναι στις τοπ-3 αγαπημενες μου ταινιες ever....Α ρε Χιθ Λετζερ..

Σκεφτεσαι το dark knight και μετα το batman vs superman και σε πιανει μια καταθλιψη....





Ενταξει για το prestige δεν εχω λογια...Πολυ λιωσιμο ταινια....Φοβερη ταινια....Εν τω μεταξυ η ταινια δεν πιανει το ολο θεμα επιστημονικα σε σχεση με το τι πιστευουν οι πολλοι απλα παιζει με το μυαλο μας...Ειναι σαν ενα σαδιστικο παιχνιδι...Love και μονο love για την ταινια αυτη...Η σκηνοθεσια του Νολαν επος....Αν ειχε λιγο καλυτερο καστ...

Το μισό Dark Knight Trilogy έπαιζε στο Prestige Γενικά ήταν πολύ ωραίο μυστήριο, ψαχνόσουν και έλεγες ότι υπάρχει κάτι επιστημονικό και σκάει η αποκάλυψη (και κλασικά ο Nolan σου δείχνει 2-3 σκηνές-κλειδί της ταινίας σε flashback) και είσαι σε φάση "πως δεν το σκέφτηκα, τι ταινιάρα είδαμε πάλι"
Το Dark Knight είναι όχι απλά η καλύτερη super hero movie, αλλά μία από τις καλύτερες ταινίες γενικά όλων των εποχών. Το Batman v Superman πήρε μία κατεύθυνση πιο κοντά στα κόμικ, γενικά ήταν καλό, αν σκεφτούμε πως έπρεπε να προετοιμάσει το έδαφος για ένα ολόκληρο universe ταινιών και είχε 1-2 εξαιρετικές σκηνές (η μάχη των 2 και το Batmanίστικο ξύλο στην αποθήκη αποτυπωμένο εκπληκτικά), αλλά είχε και τα θέματά του με το storytelling του Snyder και φυσικά την αυστηρά κομίστικη σκηνοθεσία του. Θεωρώ πως καλό είναι τέτοιες ταινίες να είναι και πιο ρεαλιστικές. Πάντως όσο και να έβριζα την επιλογή Ben Affleck, δε μπορώ να μην παραδεχθώ ότι ήταν φανταστικός. Σωστή προσέγγιση του λίγο πιο ηλικιωμένου-γκριζαρισμένου Batman, επιτέλους ένας active, καυστικός Alfred στο ακουστικό του Bruce, ωραίο batcave, γενικά πολύ σωστή οπτική και ο Affleck ήταν μακράν ο καλύτερος επί σκηνής. Ανυπομονώ να δω τη solo ταινία του και να τον ξαναδώ στα Justice League.

Το βασικό μου θέμα στο καστ του prestige ήταν ο Χιου Τζακμαν...Προσωπικά δεν τον αντεχω καθόλου....Δεν ξέρω εσύ...

Αυτό που γράφεις για το Batman vs Superman ότι ήταν πολύ κοντά στο κόμικ είναι και αυτό που με απώθησε απο την ταινία...Η σκηνοθεσία ειδκα για μένα ήταν κακη, πολύ κακή....Η δράση ήταν οκ εκτός από δύο τρεις σκηνες που ήταν πολύ καλές...Ο Αφλεκ ήταν πολύ καλός αν και δεν το περίμενα...Απλά ήταν τόσο μέτρια η ταινία που δεν πήρε το credit που έπρεπε για την καλή του ερμηνεία...Σε ορισμένα σημεία ήταν too good...
Συμφωνώ για τα καυστικα σχολια του Αλφρεντ...
Ανυπόμονω να δω τον Αφλεκ ξανά...
Ελπίζω η επόμενη ταινία να μην είναι τόσο κοντά στο κόμικ γιατί απομακρύνεται too much από την πραγματικότητα και αυτό όσο εντυπωσιακή και αν είναι η δράση κάποια στιγμή κουράζει...Θα χρειαστεί να πατήσει λίγο παραπάνω στην πραγματικότητα θεωρώ....
Αν πάρει μία καλή ταινία πιστεύω πως θα μπορέσει να την απογειώσει ο Αφλεκ...Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω μεγάλο hype για την επόμενη ταινία...

Μα όλες υπερηρωικές ταινίες έχουν αναφορές (είτε πολλές είτε λίγες) στα story arcs που βασίζονται. Η ταινία πρέπει να έχει πιο επιεική αντιμετώπιση καθώς δεν ήταν όπως την είχε οραματιστεί ο Snyder έπειτα από παρέμβαση στελεχών της WB. Πιο ολοκληρωμένη κριτική μπορεί να κάνει κάποιος όταν δει την extended cut. Άλλωστε έμαθε από το πάθημα η Wanrner και για'αυτό έβαλε τον Άφλεκ επικεφαλή της δημιουργικής ομάδας μαζί μετον Geoff Johns του Justice League: Part 1.

Εμένα ο Jackman με τρελαίνει σαν Wolverine, σε άλλες ταινίες τον έχω δει ελάχιστα, αλλά στο Prestige τον βρήκα πολύ καλό.
Εγώ πιστεύω ότι τα στοιχεία από το κόμικ που δανείστηκαν ήταν σωστά. Όπως λέει και ο Μιχάλης είναι σωστό να δανείζονται στοιχεία από story arcs, είχε ας πούμε την τελική μάχη με τον Dooomsday από το Death of Superman, είχε τα σωστά στοιχεία του Batman από το Dark Knight Returns, δηλαδή λίγο πιο ηλικιωμένος Batman, μία ωραία μάχη με το Superman, το εκπληκτικό armored batsuit και γενικά περιείχε στιγμές από κόμικ που θα ήθελα να δω. Και η σόλο ταινία του Batman βασίζεται σε κάποιο κόμικ, μάλλον στο Arkham Asylum και είχε ακουστεί και το Hush. Το θέμα μου με το κόμικ αφορά το οπτικό κομμάτι, μου αρέσουν πολύ τα κόμικ, αλλά δε θέλω η ταινία που ανά διαστήματα να είναι κόμικ που κινείται, θέλω λίγο περισσότερο ρεαλισμό σε κάποιες σκηνές.
Ο Affleck ήταν αυτός που τράβαγε όλη την ταινία πάνω. Λέγεται ότι έκανε διορθώσεις στο σενάριο φορώντας το batsuit στα γυρίσματα και είμαι σίγουρος ότι τότε έγραφε τις καλύτερες ατάκες, ειδικά 1-2 που πέταξε στη μάχη με τον Superman. Ο Bale είχε 3 ταινίες να αναπτύξει τον χαρακτήρα του, γι' αυτό τον θεωρώ ως τώρα καλύτερο Batman, αλλά αν ο Affleck κάνει 1-2 ταινίες ακόμα, πιστεύω πως θα είναι ο καλύτερος που έχουμε δει. Και δε θα κριθεί τόσο στα JL (που και εκεί θα ξεχωρίσει), αλλά και στη σόλο ταινία που απ' όσο διάβασα έχει γράψει το σενάριο και μάλλον θα τη σκηνοθετήσει. Έχει όλα τα φόντα να συνεχίσει να μας εκπλήσσει. Θυμάμαι παρά τις κριτικές, είχα μπει στην αίθουσα με τη λογική ότι έχω δίκιο, δε θα είναι καλός Batman. Στη φάση που πάει στο νεκροταφείο, στο όνειρό του, εκεί που περπατάει, έχοντας δει ούτε 50 λεπτά ταινία, γυρνάω σε μία φίλη μου και της κάνω "Οκ, hands down, το παραδέχομαι, είναι εκπληκτικός".
Γενικά οι 2 σκηνές που εντυπωσίασαν σε δράση ήταν η μάχη και η σκηνή στην αποθήκη (και τη δεύτερη μας την έδειξαν όλη στο trailer). Η μάχη με το Doomsday όμως (και ο ίδιος ο Doomsday) ήταν ψιλοαπαράδεκτη. Θεωρώ ότι τα μεγάλα της θέματα ήταν ότι ο μόνος β χαρακτήρας που ξεχώρισε ήταν ο Alfred (με τη Lois Lane να είναι ό,τι χειρότερο) και η κακή σκηνοθεσία του Snyder. Σύντομα θα βγάλω ένα άρθρο που θα αναλύω τι δε μου άρεσε επακριβώς στη σκηνοθεσία, θα το ανεβάσω κι εδώ να μου πεις αν συμφωνείς.
Εγώ όπως είπε και ο Μιχάλης, πιστεύω πως η WB έμαθε από τα λάθη της και γι' αυτό ανέλαβε το ρόλο που ανέλαβε ο Affleck. Καλό θα ήταν όμως η σκηνοθεσία να γίνει πιο γήινη και χωρίς να βλέπω κόμικ που κινείται, ελπίζω να επηρεάσει εκεί τον Snyder, αφού τα κάδρα που είδαμε σε κάποιες σκηνές ήταν φανταστικά. Από εκεί και πέρα σίγουρα o Affleck είναι ο καλύτερος χαρακτήρας των νέων ταινιών, η Gal Gadot ήταν πολύ καλή, ο Cavill εμφανίστηκε καλύτερος από το Man of Steel, απλά μόνες τους οι ερμηνείες δεν κρατάνε την ταινία. 1-2 πραγματάκια να διορθώσουν και θα είμαστε κομπλέ. Το καλό είναι ότι για εμάς που γουστάρουμε super hero movies, αυτή είναι η χρονιά μας.

Προσωπικα μου φανηκε πως η ταινια πηρε υπερβολικα πολλα στοιχεια απο τα κομικ...Δεν σημαινει απαραιτητα πως τα στοιχεια που πηραν ηταν αχρειαστα...Σωστα στοιχεια πηραν απλα για το προσωπικο μου γουστο ηταν πολλα και μειωσαν δραματικα αυτο τον εστω μικρο τονο πραγματικοτητας και ρεαλισμου που θεωρω πως χρειαζεται μια super hero movie...Σε αλλους μπορει να αρεσε και να μην ενοχληθηκαν καθολου...Εμενα με ενοχλησε....

Επισης με ενοχλησε πολυ η σκηνοθεσια....Κανενας ρεαλισμος...Οπως το γραφεις ηταν λες και εβλεπες ενα κομικ που κινειται....Ελπιζω να διορθωθει η κατασταση απο την WB....

Και εγω προκατειλημμενος μπηκα στην αιθουσα σε σχεση με τον Αφλεκ....Ημουν απολυτως σιγουρος πως θα ειναι κακος και εκτος κλιματος αλλα με εξεπληξε απιστευτα...Ηταν πολυ πολυ καλος....Δεν ξερω αν θα φτασει τον Bale αλλα σιγουρα σε οσες ταινιες παιξει θα μας αφησει απολυτως ικανοποιημενους...Μεγαλη υποθεση να βλεπεις εξαιρετικες ερμηνειες σε τετοιου ειδους ταινιες....Αν διορθωθουν καποια πραγματα σε συνδυασμο με τον φοβερο Αφλεκ μπορουμε να δουμε ταινιες υψηλου επιπεδου,πραγματικα υψηλου επιπεδου....

Οι σκηνες δρασεις ηταν οκ,οχι κατι το φοβερο,αλλα ξεχωρισαν αυτες που γραφεις.....

Υγ:Ο Τζακμαν ως wolverine ηταν καλος....Σε ολες τις υπολοιπες ταινιες που τον εχω δει με εχει κανει να ξενερωσω τη ζωη μου....

Υγ2:Η χρονια αναμενεται με πολυ ενδιαφερον για εμας που γουσταρουμε αυτες τις ταινιες....

Ναι, το πρώτο είναι γενικότερα το στυλ του DC Universe. Πιο κοντά στο κόμικ και δεν είναι κάτι που με χαλάει απλά σε 1-2 στιγμές νόμιζα ότι έβλεπα το 300 με στολές γνωστών ηρώων O Affleck έχει τα φόντα να ξεπεράσει τον Bale. Έχει χτίσει πολύ σωστά τον χαρακτήρα. Έχουμε ακόμα Suicide Squad, X-men Apocalypse, Doctor Strange και έχουμε ήδη δει το αρκετά καλό Batman v Superman, τον οργασμό που λεγόταν Deadpool και το φανταστικό Captain America: Civil War.

Ακολουθεί σεντόνι επειδή είναι καίρο ανενεργό το τόπικ και οι ταινίες πολλές. Μερικές εν τάχει που μου έρχονται στο μυαλό...

Ντροπή σε όσους δεν είδαν το The Nice Guys. Παίζει να ήταν και η καλύτερη και πιο fun ταινία (αμερικάνικη σίγουρα) του καλοκαιριού. Φοβερό το δίδυμο Ράσελ Κρόου-Ράιαν Γκοσλινγκ, φοβερό το χιούμορ, ωραίο το μυστήριο, εξαιρετική η κόρη του Γκόσλινγκ, απίστευτες οι ατάκες, καλοσκηνοθετημένη η δράση κρίμα που δεν έκανε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία να βλέπαμε και σίκουελ. Ο Σέιν Μπλάκ (ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος) πάντως τα σπάει και τώρα ετοιμάζει 30 χρόνια μετά σίκουελ του Predator. Να 'ναι καλά ο άνθρωπος και να συνεχίσει να κάνει Χολυγουντιανές ταινίες που απευθύνονται και σε άτομα άνω των 18 χρονών.

Εξαιρετικό το Bone Tomahawk με τον Κερτυ Ράσελ. Νόμιζα πως θα ήταν μια απλοική b-movie αλλά είναι κάτι πολύ πιο έξυπνο και πιο βαθύ. Με πολύ βία, κατάμαυρο χιούμορ, περίεργους χαρακτήρες, σασπένς και ιδιαίτερο ρυθμό. Μια μίξη Κοεν-Ταραντίνο και κατάβαση στη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης.

Guilty pleasure το τρίτο Purge. Δεν ήταν τόσο καλό ή συγκεντρωμένο όσο το προηγούμενο (μεγάλη έκπληξη για μένα ειδικά μετά το άθλιο πρωτότυπο) αλλά αξίζει. Απενοχοποιημένο εντελώς με αντιδραστικά και αντιεξουσιαστικά μηνύματα. Σε βαθμό που στο χτυπάει στο κεφάλι με σφυρί αλλά δεν χαμπαριάζει. Δεν είναι να το πάρεις πολυ στα σοβαρά αλλά έχει το χαβαλέ και τη βρωμιά που χρειάζεται μια b-movie.

Από κόμικ είδα και τις 4 μεγάλες παραγωγές που βγήκαν.
Καλύτερο όλων και εύκολα το Civil War. Πολύ πιο καλοφτιαγμένο, έξυπνο και ώριμο από όλα τα υπόλοιπα, χωρίς να ξεχνάει το χαβαλέ ούτε τους βασικούς χαρακτήρες του. Τα τελευταία λεπτά είναι εκπληκτικά όσον αφορά το δράμα και την ένταση.

Χαβαλεδιάρικο πολύ και ευχάριστο και το Deadpool αλλά δεν νομίζω ότι είμαι για πολλά σίκουελ. Φάση είχε και γέλιο αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να σταθεί ο χαρακτήρας μέσα στο κινηματογραφικό σύμπαν των X-Men που είναι και το πλέον σοβαρό και ώριμο.

Το τελευταίο X-Men ήταν μια χαρά απλά δεν είχε κάτι πολύ καινούργιο να πει ή να δείξει και ερχόταν μετά το Days of Future Past οπότε η σύγκριση το έκανε να δείχνει ακόμα πιο αδύναμο. Πάντως προσωπικά το απόλαυσα, δεν με κούρασε και γουστάρω τους χαρακτήρες οπότε δεν είχα θέμα. Το πιο αδύναμο από αυτά που έχει σκηνοθετήσει ο Σίνγκερ αλλά και πάλι σαφώς ανώτερο από τα υπόλοιπα X-Men (πλην του First Class βέβαια που τα σπάει).

Και χειρότερο όλων το Batman V Superman. Από που ν' αρχίσεις και που να τελειώσεις. Δώστε βατόμουρα στο λαό. Πλην του πολύ καλού Μπεν Άφλεκ και κάποιων σκηνών δράσης όλα μα όλα είναι ο ορισμός του αχταρμά. 125 πλοκές ταυτόχρονα, οι περισσότερες αχρείαστες και άσχετες (Wonder Woman), o Λούθορ βγαλμένος από άλλου είδους ταινία, βαρύγδουπες ατάκες δήθεν ψαγμένες, απογοητευτική η σύγκρουση των 2, πουθενάς ο Σούπερμαν στην ίδια του την ταινία και βέβαια η all time classic ατάκα πλέον ... Martha. Δεν θέλω να κάνω σπόιλερ αλλά πρόκειται για την πιο γελοία ανατροπή καιρό τώρα. Μάρθα Βούρτση θα έλεγα εγώ.

Αντίο θεέ

http://news247.gr/eidiseis/kosmos/pethane-...n=24MediaWidget

Μου άρεσε πολύ το Doctor Strange. Χωρίς να έχω κάποια ιδιαίτερη αγάπη για τις ταινίες της Marvel, μπορώ να πώ ότι μάλλον είναι η καλύτερη από όσες έτυχε να έχω δει (Hulk, X-men, Thor, Iron Man).
Τα βασικά της στοιχεία είναι:
(1) η έντονη δράση, που θύμισε επίπεδα Fury Road σε όρους διάρκειας.
(2) ο Cumberbach, ο οποίος ανεβάζει την ταινία μία κατηγορία από μόνος του. H Tilda επίσης είχε το γνωστό ευγενικά frozen σαγηνευτικό ρόλο της. Τόσο ο Cumber, όσο και η Swinton είναι τέλειο fit για τους χαρακτήρες που υποδύονται.
Σύγχρονο αμερικάνικο humor στους διαλόγους και τις σκηνές, που ταίριαζαν με τον (γρήγορο) ρυθμό της αλλά και το θέμα (ιδιόρρυθμος πρωταγωνιστής).
(3) Κορυφαία visual εφέ. Στη 3D έκδοση, η ταινία είχε αρκετά στοιχεία με εφέ με ιδέες από Inception, και προς το τέλος από Interstellar, τελικώς όμως πολύ ανώτερα και πιο εντυπωσιακά. Το σημαντικότερο είναι ότι είχες την αίσθηση ότι "έμπαινες" μέσα στην ταινία και ζούσες τη δράση της. Τη συνιστώ για αυτήν την εβδομάδα και ανεπιφύλακτα ως 3d εμπειρία.

Τα περισσότερα από τα video του Nerdwrighter, με κάνουν να θέλω να ξαναεπισκεφθώ παλιές αγαπημένες ταινίες ή να τις δω από διαφορετική οπτική και το ίδιο έγινε και συτή την εβδομάδα που έπιασε το Akira: