QUOTE (Άρης @ Aug 28 2018, 09:49 )
Για τις προτεραιότητες έχεις δίκιο. Θέλεις γιατί το θέαμα στο γυναικείο μπάσκετ είναι χαμηλό σε σχέση με το ανδρικό, θέλεις γιατί δεν είναι στην αθλητική κουλτούρα της διοίκησης της Ομοσπονδίας η ανάπτυξη του γυναικείου , το βέβαιο είναι ότι το γυναικείο μπάσκετ αντιμετωπίζεται από αδιάφορα εώς και χλευαστικά.
Οι ελάχιστοι εκεί μέσα που θέλον να βοηθηθεί το γυναικείο, δεν μπορούν να πείσουν τους πολλούς προκειμένου να γίνει κάτι.
Και δεν είναι τυχαίο ότι από το 1970 που υπάρχει η ΕΟΚ ως αυτόνομη ομοσπονδία, ούτε μια γυναίκα δεν έχει εκλεγεί μέχρι σήμερα.
Πού; Στα τοπικά της Ελλάδας, στην Α1, στην Ευρώπη μήπως; Και τι εννοείς "θέαμα";
QUOTE (Άρης @ Aug 28 2018, 09:49 )
θέλεις γιατί δεν είναι στην αθλητική κουλτούρα της διοίκησης της Ομοσπονδίας η ανάπτυξη του γυναικείου
Δεν είναι γενικώς στην κουλτούρα του Έλληνα ο γυναικείος αθλητισμός. Αλλά θα ήμουν αφελής αν υποστήριζα ότι υπάρχει άφθονος στην αθλητική κουλτούρα άλλων χωρών. Τα στερεότυπα είναι πάντοτε εκεί (αναπόφευκτα, καθώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει μάθει να σκέφτεται με στερεότυπα έτσι κι αλλιώς), διαπερνούν ανθρώπους και έθνη, επηρεάζουν τους πάντες (αθλητές/τριες και μη), αλλά υπάρχουν χώρες, φορείς και ομοσπονδίες που εργάζονται (ευτυχώς) πέρα από αυτά. Με διάφορους τρόπους.
δύο παραδείγματα--- Από το 2014, από τότε δηλαδή που οι Ισπανοί ανέλαβαν τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, η ισπανική ομοσπονδία σε συνεργασία με τις ομοσπονδίες άλλων αθλημάτων τρέχει το πρόγραμμα
Universο Mujer με θέμα "γυναίκα και αθλητισμός". Όπως έτρεξε και πολλά άλλα κοινωφελή προγράμματα, π.χ. ένα πρόγραμμα φιλαναγνωσίας! Τώρα τι σχέση μπορεί να έχει η ανάγνωση με το μπάσκετ; Καμία, λέω εγώ η αφελής!
--- Πόσοι ξέρετε ότι ο νυν πρόεδρος της γαλλικής ομοσπονδίας, o Jean-Pierre Siutat, ήταν για χρόνια πρόεδρος της γαλλικής γυναικείας λίγκας (και πιο πριν πρόεδρος της γυναικείας ομάδας της Tarbes) και αυτός που εφάρμοσε καινοτόμες ιδέες για την οργάνωση και τη σταθερότητά της; Ή πως ο νυν πρόεδρος της LFB Philippe Legname είναι ο πρώην πρόεδρος της NLB;
Ιδού, για τους γαλλομαθείς (για τους άλλους υπάρχει και το google translate
).
QUOTE (Άρης @ Aug 28 2018, 09:49 )
Τέλος η γενιά των Μάλτση και όλων των υπόλοιπων αθλητριών μεταξύ 30 και 40 ετών σήμερα, έπαιζαν μπάσκετ την εποχή των παχιών αγελάδων. Τότε που το φαύλο κράτος με έκτακτες επιχορηγήσεις και με χορηγίες των δημόσιων οργανισμών , συντηρούσαν σωματεία για να δίνουν οδοιπορικά από 30.000 έως και 60.000 ευρώ το χρόνο. Ποσά πρόκληση για την κοινωνία όχι μόνο σήμερα αλλά και προ κρίσης.
Η Μάλτση, η Κωστάκη, πιο πριν η Σαρέγκου, αργότερα η Λύμουρα, η Καλτσίδου, η Δημητράκου, την εποχή των παχιών αγελάδων, όπως λες, πήραν των ομματιών τους κι έφυγαν από τη χώρα. Και θα μπορούσαν να τις ακολουθήσουν κι άλλες αν ήθελαν (η Καλέντζου π.χ.). Αυτές που έμειναν πίσω όμως δεν έλυσαν το βιοποριστικό τους πρόβλημα με το μπάσκετ, όπως δεν το έλυσαν κι οι άλλες που έφυγαν.
Η γενιά της Μάλτση από μία συγκεκριμένη συγκυρία επωφελήθηκε: τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και την κ@λοπιλάλα που τους έπιασε τότε όλους. Γιατί, βλέπεις, η ΕΟΚ έπρεπε να κατεβάσει ομάδα στις γυναίκες! Και οι παίκτριες βρέθηκαν τότε με έναν στόχο μπροστά τους. Η Μάλτση το έχει πει η ίδια: το μυαλό της άλλαξε όταν ένας προπονητής της την έπεισε ότι, αν δουλέψει, μπορεί να παίξει τους Ολυμπιακούς. Μια παίκτρια που δεν έχει περάσει καν από ομάδες κορασίδων και νεανίδων (όπως έχει πει η ίδια, εγώ δεν το θυμόμουν). Το 2005 πάλι, στο u20 του Μπρνο η νέων γυναικών (με Λύμουρα, Παπαμιχαήλ, Σταυρίδου κλπ.) πήρε την 4η θέση, κάτι που σήμερα, για τις σύγχρονες u20 μας, φαντάζει αδιανόητο. Το έχω ξαναγράψει και άλλη φορά. Το γυναικείο μπάσκετ και ειδικά η εθνική γυναικών οφείλει πολλά σε 3 ανθρώπους: Παταβούκας, Μίσσας, Δικαιουλάκος.
Όταν αναφέρομαι στη γενιά της Μάλτση, αναφέρομαι πρωτίστως σε παίκτριες αφοσιωμένες στο μπάσκετ, πέρα από τα φράγκα που μπορεί να έβγαλαν ή να μην έβγαλαν (δεν μ’ ενδιαφέρει, στο κάτω-κάτω τα δούλεψαν), με εμπειρίες από εκεί που έχει σημασία (το εξωτερικό δηλαδή) και με ένα κάποιο ειδικό βάρος, στον βαθμό που κάποιες από αυτές συγκαταλέγονται μεταξύ των κορυφαίων της Ευρώπης. Και από αυτά που βλέπω και καταλαβαίνω, οι παίκτριες αυτές δείχνουν να ενδιαφέρονται για το τι θα γίνει μετά.
QUOTE (Άρης @ Aug 28 2018, 09:49 )
Σε ότι αφορά τα φράγκα, για να στηθεί στην Α1 ομάδα ανταγωνιστική ( 3 ξένες 5 ντόπιες με οδοιπορικά, γυμναστές , φυσικοθεραπευτές, προπονητές, αθλητικό υλικό , μετακινήσεις, έξοδα αγώνων κλπ απρόοπτα) χρειάζονται από 70.000 εως 80.000 ευρώ τουλάχιστον. Κανένα σωματείο στις σημερινές οικονομικές συνθήκες δεν μπορεί να συγκεντρώσει παραπάνω από 40.000 ευρώ, αν είναι τυχερό και βρει και 2-3 χορηγίες. Επομένως τα υπόλοιπα 30.000 έως 40.000 ευρώ πρέπει να τα βάλλει κάποιος οι κάποιοι. Και όταν μετά από 2-3- χρόνια πάψουν να συνεισφέρουν αυτοί, τότε το οικοδόμημα καταρρέει.
Έτσι όμως δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά ο χώρος και να ονειρεύεται μεγαλεία.
Ας συμφωνήσουμε λοιπόν ότι κανένας δεν θέλει ή δεν έχει συμφέρον να βάζει τα λεφτά του σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. Τότε ποιες επιλογές έχουμε; Εγώ βλέπω τρεις (άλλος, πολύ πιο ευφάνταστος από μένα, μπορεί να δει περισσότερες
). Ή αφήνεις το βαρέλι ως έχει κι όποιος και όσο θέλει-μπορεί-αντέχει. Ή ανατινάζεις το βαρέλι (πολύ πιο δραστική λύση, κι έχεις και σίγουρα αποτελέσματα). Ή κλείνεις τον ρημαδοπάτο.
Αλήθεια, ποια είναι τα μοντέλα διοίκησης του γυναικείου στην Ευρώπη; Ποιες στρατηγικές χρησιμοποιούνται για την προσέλκυση χορηγιών και… φιλοθεάμονος κοινού; Ποια τα οικονομικά τους δεδομένα; Πώς διαμορφώνονται τα αναπτυξιακά προγράμματα των ομοσπονδιών; Καλές και κακές πρακτικές, υπάρχουν; Ποιες και πού;
Για να δεχτώ ότι το οικονομικό είναι ο πρώτος και κύριος λόγος που το γυναικείο δεν μπορεί να αναπτυχθεί στην Ελλάδα, θα πρέπει πρώτα να μου απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και σε άλλα τόσα. Μέχρι τότε εμμένω στην άποψή μου ότι η... αγαπημένη μας ΕΟΚ δεν θέλει, γιατί δεν ενδιαφέρεται. Γιατί αν ενδιαφερόταν θα έπαιρνε την τεχνογνωσία που της λείπει ή θα έβαζε ανθρώπους που την έχουν.
QUOTE (Άρης @ Aug 28 2018, 09:49 )
Πριν το ανδρικό γίνει επαγγελματικό δύο πρωτοκλασάτοι του Άρη Θεσσαλονίκης ( αυτονόητο ποιούς εννοώ) ζήταγαν οδοιπορικά υπέρογκα για το μέσο όρο της εποχής. Ο ένας εξ αυτών στην απορία μου γιατί ζητάνε τόσα πολλά, μου απάντησε και με αφόπλισε. Μα αφού αυτά που ζητάμε τα φέρνουμε στην ομάδα.
Το ερώτημα που προκύπτει από τα παραπάνω είναι αν φέρνουν στην κάθε ομάδα οι γυναίκες έστω και ένα ευρώ ή μόνο έξοδα. Γιατί το σύστημα στο οποίο ζούμε είναι απόλυτα ανταποδοτικό.
Ε τότε τι περιμένετε; Ανατινάξτε το βαρέλι, να τελειώνουμε!