Σόρι που δεν μπορώ να το βάλω αυτούσιο εδώ μιας και είναι λίγο μεγάλο...
Σειρά με Παρτίζαν
QUOTE
Τι χρονιά και αυτή; Δεν θα πω κάτι καινούριο αν αναφέρω ότι όλη εκείνη η σεζόν είναι από αυτές τις ιστορίες που τις διηγείσαι γεμάτος ενθουσιασμό και ο άλλος σου απαντά,"άντε ρε, αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες".
Και όμως συνέβη...
Να πούμε ένα ευχαριστώ στους ιθύνοντες της Ευρωλίγκας αρχικά για το ωραίο σύστημα διεξαγωγής της πρώτης φάσης. Σε άλλες εποχές αν έβγαινες πέμπτος σε όμιλο με έξι ομάδες θα ξανάεπαιζες από του χρόνου Έυρωλίγκα πάλι. Με 5-5 (1-4 στον δεύτερο γύρο) έκλεισε ο πρώτος γύρος για τον Ολυμπιακό που ξεπέρασε μόνο τους ταπεινούς Βέλγους της Σαρλερουά! Πέντε ήττες οδυνηρές όχι μόνο για το αποτέλεσμα αλλά πολλές φορές και για τον τρόπο που έγιναν κάποιες από αυτές. Από την ψυχρολουσία της πρώτης αγωνιστικής από την Άλμπα Βερολίνου μέσα στο ΣΕΦ, από την αυτοκτονία πάλι με τους Γερμανούς στο Βερολίνο αυτή τη φορά, μέχρι την με κάτω τα χέρια ήττα από τους "φοιτητές" της Εστουντιάντες την τελευταία αγωνιστική. Ο δεύτερος γύρος έμοιαζε βουνό, μαζί με Άλμπα και Εστουντιάντες συν το 1-3 στην καμπούρα μας θα σχηματιζόταν νέος όμιλος με ΤΣΣΚΑ, Στεφανέλ Μιλάνο και Μακάμπι. Ακόμα και η πρόκριση στους 16 έμοιαζε δύσκολη...
http://redbasketzone.blogspot.com/2012/04/blog-post_22.htmlΠροημιτελικοί με Παναθηναικό
QUOTE
Τελευταίο εμπόδιο πριν το φάιναλ φορ λοιπόν ο Παναθηναϊκός. Ο αιώνιος αντίπαλος. Ο πρωταθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός. Ή μήπως όχι; Τι σχέση είχε εκείνη η ομάδα με αυτή που βγήκε πρωταθλήτρια Ευρώπης ένα χρόνο πριν; Αυτοί θα μας αποκλείσουν από το φάιναλ φορ; Τώρα που πήραμε φόρα μετά τον αποκλεισμό της Παρτίζαν;
Εγώ πάντως για να είμαι ειλικρινής περίμενα ότι θα χάσουμε το πρώτο παιχνίδι. Το ΟΑΚΑ ήταν πολύ αφιλόξενο εκείνη την περίοδο και ακόμα ψάχναμε την πρώτη νίκη εκεί επί του ΠΑΟ.
http://redbasketzone.blogspot.com/2012/04/blog-post_23.htmlΦάιναλ φορ
QUOTE
Η δεκαετία που άρχισα να καταλαβαίνω και να αθλούμαι, ήταν η δεκαετία που ο Ολυμπιακός μεσουρανούσε στο μπάσκετ, ήταν η εποχή Ιωαννίδη, τα πρωταθλήματα, η νέα γενιά, τα συνεχόμενα Final 4 σε Τελ Αβιβ και Σαραγόσα.
Τότε που κάθε ήττα σε τελικό για μένα σήμαινε αποτυχία, εκνευρισμό, θλίψη, ήμουν δεν ήμουν 8-9 χρονών, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν που είχα συνηθίσει τον Ολυμπιακό να κερδίζει, να επιβάλεται, να νικάει τον Παναθηναϊκό και να χάνει αυτό το πιο σημαντικό παιχνίδι στη Ευρώπη.
Σήμερα ο Ολυμπιακός θυμίζει πολύ την ομάδα εκείνης της εποχής, της ομάδας του 1997 σε ομοιογένεια και χημεία. Θυμάμαι πως περίμενα πως και πως να πάμε στη Ρώμη για να το Final 4 και τις διακοπές του Πάσχα, καθώς στην Ελλάδα έπεφτε μεγάλη εβδομάδα.
http://redbasketzone.blogspot.com/2012/04/blog-post_24.html