Το ξεπούλημα
Στην Ελλάδα του βασικού μισθού των 500 ευρώ, στην Ελλάδα της ανεργίας που χτυπάει το 30%, στην Ελλάδα του μνημονίου και της καθημερινής μάχης επιβίωσης, υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι η ΚΑΕ Άρης «ξεπούλησε» στον Παναθηναϊκό τον Λευτέρη Μποχωρίδη. Για 350… ψωροχιλιάρικα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν.
Ένας από τους κλάδους που χτυπήθηκαν πολύ σοβαρά από την οικονομική κρίση, ήταν ο κλάδος της δημοσιογραφίας. Άλλοτε κραταιά «μαγαζιά» έκλεισαν, οι θέσεις εργασίας μειώθηκαν δραματικά, δημοσιογράφοι με χρόνια προϋπηρεσίας και έργου, αναγκάστηκαν να ασχοληθούν με άλλα πράγματα για να βγάλουν τα προς το ζην. Οι αιτήσεις για επιδόματα ανεργίας ανέβηκαν κατά 300%. Κι όμως, αρκετοί συνάδελφοί μου, αλλά και κάποιοι αρθρογράφοι που κάνουν το χόμπι τους, χλεύασαν την απόφαση της διοίκησης της ΚΑΕ να πουλήσει τον Μποχωρίδη στον Παναθηναϊκό για… πενταροδεκάρες.
Φυσικά, ο καθένας πράττει κατά συνείδηση. Έχει την άποψή του και είναι σεβαστή. Αρκεί να την υπογράφει και να φέρει το βάρος της ευθύνης. Εγώ δεν θα μπω στην διαδικασία να σχολιάσω το αν έκανε καλά η ΚΑΕ που πούλησε τον Μποχωρίδη. Δεν είμαι ούτε βλαξ, ούτε αιθεροβάμον. Έχω απόλυτη επίγνωση της κατάστασης του μπασκετικού Άρη, ξέρω ότι μάχεται για να μείνει όρθιος και να μπορέσει σε μια πενταετία να εξυγιανθεί, οπότε θεώρησα από την πρώτη στιγμή «μονόδρομο» την πώληση Μποχωρίδη.
Είχα και τους ενδοιασμούς μου, βέβαια. Τους συναισθηματικούς. Κανένας Αρειανός δεν θα ένοιωθε όμορφα, άλλωστε, στο άκουσμα της πώλησης ενός ελπιδοφόρου, ταλαντούχου παίκτη, που γεννήθηκε από τα σπλάχνα της ομάδας και είναι άρρωστο Αρειανάκι. Όμως, όταν συνάντησα το περασμένο Σάββατο τον Λευτέρη Μποχωρίδη στην Σίβηρη – και, ας με συγχωρήσουν όλοι, ήμουν ο μόνος δημοσιογράφος που το έκανε – όλοι οι ενδοιασμοί μου πήγαν περίπατο. Και πραγματικά, την όποια μου πικρία, την «σκέπασε» η χαρά και η προσμονή που είδα στα μάτια αυτού του παιδιού.
Στην ζωή, οι ευκαιρίες περνούν σαν τα τρένα. Αν δεν ανέβεις στο βαγόνι την κατάλληλη στιγμή, αυτό φεύγει και δεν ξαναγυρίζει. Για τον Λευτέρη, η πρόταση του Παναθηναϊκού ήταν αυτό ακριβώς: Μια ευκαιρία ζωής. Μπορεί ο «μικρός» να έχει στο αίμα του τον Άρη, μπορεί και αυτός και η οικογένειά του να είναι αρρωστάκια με το κιτρινόμαυρο χρώμα, αλλά η πρόταση του Γιαννακόπουλου δεν μπορούσε να μην γίνει αποδεκτή με χαρές και πανηγύρια. Πενταετές συμβόλαιο, έναντι 1.25 εκατομμυρίων ευρώ, με τον Διαμαντίδη να δηλώνει σε όλους ότι ο «Μποχώ» είναι ο μόνος που μπορεί να πάρει την μπαγκέτα από τα χέρια του για το μέλλον. Αν κάποιος από εσάς έλεγε «όχι» σε αυτήν την ευκαιρία ζωής, μπράβο του. Εγώ θα έλεγα ναι και θα πήγαινα στην Αθήνα με τα… πόδια.
Η διοίκηση βέβαια, ήξερε ότι έπρεπε να πάρει μια δύσκολη απόφαση που θα συνοδευόταν από κραδασμούς, κράξιμο, ακόμη και αφορισμούς. Στην προκειμένη περίπτωση και από προτροπές αρθρογράφων, για να μην πάρει ο κόσμος διαρκείας! Αλλά όταν διοικείς ένα σωματείο σαν τον Άρη, οφείλεις να πάρεις δύσκολες αποφάσεις. Ειδικά όταν πρόκειται για την βιωσιμότητά του. Και οφείλεις να αποδεχτείς, να αντιμετωπίσεις, να διαχειριστείς, ακόμη και την πιο κακοπροαίρετη κριτική.
Για τον Αρβανίτη, στου οποίου τα χέρια μπασκετικά μεγάλωσε ο Μποχωρίδης, η απόφαση ήταν ακόμη πιο δύσκολη. Αλλά έπρεπε να την πάρει. Και τώρα, πρέπει να πάψει να ασχολείται με το ποιος είπε και τι είπε και να πράξει το αυτονόητο. Στις αρχές της ερχόμενης εβδομάδας, αφού εισπράξει την πρώτη δόση των χρημάτων για τον Μποχωρίδη, να τελειώσει με το απαγορευτικό της ΦΙΜΠΑ και να φτιάξει μαζί με την τεχνική ηγεσία, μια ομάδα ανταγωνιστική και ελκυστική. Προσαρμοσμένη, πάντα, στο πλάνο οικονομικής εξυγίανσης, από το οποίο δεν έχει δικαίωμα να παρεκκλίνει ο Άρης ούτε κατ ελάχιστο.
Ένα πράγμα με ανησυχεί. Το γεγονός ότι ο κόσμος του Άρη, πνιγμένος μέσα στην ανυπαρξία παραγόντων και του χάους που επικρατεί στην ΠΑΕ, πολλές φορές «ποδοσφαιροποιεί» το μπάσκετ. Αδιαφορώντας για το ότι το «μπουρδέλο» των 5.5 εκατομμυρίων ευρώ χρεών σε εφορία και τρίτους, έχει αρχίσει να νοικοκυρεύεται, ακόμη και αν χρειάζονται να παρθούν δυσάρεστες αποφάσεις για να συμβεί αυτό.
Υ.Γ. 1: Από την πρώτη στιγμή της διαπραγμάτευσης για τον Μποχωρίδη, ο Δημήτρης Πρίφτης ήταν ενήμερος και απολύτως σύμφωνος να προχωρήσει η αγοραπωλησία. Το γιατί θα το εξηγήσει ο ίδιος σύντομα, σε δημόσια τοποθέτησή του. Όπως και θα εξηγήσει το μεταγραφικό του πλάνο, όπως αυτό διαμορφώνεται σήμερα και με δεδομένη την άρση του απαγορευτικού της ΦΙΜΠΑ. Που, σίγουρα, πληγώνει μερικούς…
Υ.Γ. 2: Για «κλωτσιές» είσαι Αρβανίτη. Άκου εκεί, δεν βρέθηκε ο Άρης στο πρώτο συνέδριο της Ευρωλίγκα για το μέλλον της διοργάνωσης. Έπρεπε να τσακώσεις μια τσιρλίντερ, να πάρεις το κομπολόι σου και να χτυπήσεις ένα ταξιδάκι αναψυχής στην Βαρκελώνη. Στην υγειά των κορόιδων. Όπως τότε, στις όμορφες μέρες της ΚΑΕ…
Υ.Γ. 3: Πριν λίγες μέρες, ο συγκεκριμένος ατζέντης περνούσε «γενεές 14» τον Αρβανίτη, ενώπιον των μελών της ΚΑΕ. Λίγες μέρες μετά, έλεγε στον Πλιάκη να σταματήσει να χρηματοδοτεί την ΚΑΕ, «γιατί με τα λεφτά σου συντηρείς την αρρωστημένη κατάσταση της διοίκησης Αρβανίτη». Τώρα, πλασάρει τον «πελάτη» του στον Άρη, αν και ξέρει ότι τα μπερεκέτια στο Αλεξάνδρειο τέλειωσαν. Θάρρος ή θράσος λέγεται αυτό;
Υ.Γ. 4: Με χειρόγραφη απόδειξη 300 χιλιάδων, έβαλε τα λεφτά στον χαρτοφύλακα και αναχώρησε Ελληνοαμερικανός μάνατζερ από τα γραφεία της ΚΑΕ, εισπράττοντας την προμήθεια (που μοιράστηκε στα… δυο) για την μεταγραφή Μάσεϊ. Κανένα παραστατικό δεν υπάρχει στο λογιστήριο. Όσοι παρακολουθείτε, θα θυμάστε ότι είχα κάνει σχετικό ερώτημα στον Αρβανίτη, όταν ανέλαβε την προεδρία της ΚΑΕ. Με την απόδειξη στα χέρια την είχα κάνει την ερώτηση. Την… απάντηση, ας την δώσει κανένας εισαγγελέας.
http://arenafm.gr/daskalou/apopsi/2014/07/...ml#.U9fDIbE3gX2@yorgos
δεν υπαρχει περιπτωση να παρει ο Αρης δανεικο πιτσιρικα απο το ΠΑΟ (ουτε και απο τον Ολυμπιακο)