Οι... σφαλιάρες του Νοέμβρη!
Σκοπίμως δεν σας έγραψα τις προηγούμενες μέρες, μετά την ήττα στην Πάνορμο από την Μπάνβιτ και την «σφαλιάρα» της Αμαλιάδας από τον Κόροιβο. Επέλεξα να μην πιάσω το… σίδερο την στιγμή που έκαιγε, καθώς δεν ήθελα τα συναισθήματά που με διακατείχαν το βράδυ του Σαββάτου (οργή, θυμός, μπινελίκια κατά πάντων) να επηρεάσουν την πένα μου. Το πληκτρολόγιό μου, δηλαδή.Όταν τα έντονα συναισθήματα πέρασαν – και δεν χρειάστηκαν 24 ώρες αλλά τουλάχιστον 72 – είπα να περιμένω και το παιχνίδι με την Τράμπζονσπορ για να κάνω μια σούμα σκέψεων και να την παραθέσω. Να ‘μαι, λοιπόν, για να μοιραστώ μαζί σας όλα όσα έχουν να κάνουν με τον Άρη των τελευταίων δέκα ημερών.
Στην Πάνορμο, ο Άρης έπρεπε να χάσει και έχασε. Τον κόσμο να γύριζε ανάποδα ο Πρίφτης, μισό επιθετικό ριμπάουντ – και όχι 22 που πήραν – να μην έπαιρναν οι Τούρκοι, η Μπάνβιτ έπρεπε να κερδίσει εκείνον τον αγώνα. Θα δείτε στο παιχνίδι της Θεσσαλονίκης πόσο καλύτερη ομάδα είναι ο Άρης από τους Τούρκους, έχοντας μια κανονική διαιτησία στο παιχνίδι. Στο κάτω – κάτω, για τους «κιτρινόμαυρους», τίποτα δεν διακυβεύονταν σε εκείνον τον αγώνα, οπότε δεν θέλει και πολύ ανάλυση.Στην Αμαλιάδα, το σύνδρομο των τελευταίων λεπτών – που και επί Αγγέλου, αλλά και επί Πρίφτη πέρυσι μας είχε απασχολήσει – ξαναχτύπησε. Ο Άρης έδειξε να έχει βάλει το ροζ φύλλο αγώνα στο συρτάρι, 4.25 πριν από το φινάλε και με 12 πόντους αέρα, όμως αποφάσισε να το κάνει δώρο στους γηπεδούχους. Λες και… λυπήθηκε τις τούρτες που είχαν αγοράσει και ήθελε να τους δώσει την χαρά της νίκης και αφορμή για τουρτοπόλεμο στα αποδυτήρια.
Σε εκείνο το παιχνίδι, το οποίο παρακολούθησα αποσπασματικά όπως όλοι μας, θεωρώ ότι δεν χρειαζόταν προπονητής στα τελευταία τέσσερα λεπτά για να αποφευχθεί το σερί του 16-2. Και για καφέ να είχε φύγει ο Πρίφτης, έπρεπε να το κερδίσουν μόνοι τους οι παίκτες. Όταν το -12 έγινε -7, μετά από πέντε άστοχες επιθέσεις του Άρη και δυο χαμένους αιφνιδιασμούς, ο Πρίφτης πήρε τάιμ άουτ. Με το που ξαναμπήκαν οι παίκτες του στο παρκέ, ο Χάγκινς έκανε δυο απανωτά λάθη και η διαφορά πήγε στο -3. Νέο τάιμ άουτ και άλλα δυο λάθη από Γουότερς και ΜακΝίλ. Οπότε, δεν μπορώ να δεχθώ ότι ο Πρίφτης των 36 λεπτών ήταν ο καλός προπονητής και στα τελευταία λεπτά, παρέδωσε το δίπλωμα της προπονητικής του. Αυτό δεν το δέχομαι.Ένα με ενόχλησε πολύ – και δεν το είπα στον κόουτς, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα το διαβάσει σε αυτές τις γραμμές – από το «φιάσκο» της Αμαλιάδας. Η δήλωση – στήριξης του κόουτς στον Τσούπκοβιτς, σε σχετική ερώτηση και ενώ ο παίκτης «γυάλιζε» τον πάγκο για σαράντα αγωνιστικά λεπτά. «Ήταν αγωνιστικοί οι λόγοι» είπε ο Πρίφτης, όμως από την στιγμή που δεν το έκανε πιο λιανά, δεν με κάλυψε. Δικαίως, λοιπόν, στήθηκε μια «Τσουπκοπειάδα» με σενάρια μεταγραφικά, γιατί ο ίδιος ο κόουτς την τροφοδότησε με την στάση του.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, βέβαια, επειδή η ομάδα «αυτοκτόνησε» αγωνιστικά, κανένας δεν ασχολήθηκε με τον ανεπανάληπτο διαιτητικό «βιασμό» που υπέστη ο Άρης κόντρα στον Κόροιβο. Δεν είναι μόνο το φάουλ – μαρς στον Κοέν, στην τελευταία φάση του αγώνα, που δεν δίνεται και στερεί από τον Άρη την δυνατότητα να ισοφαρίσει. Είναι η εν γένει, εμετική συμπεριφορά.Ο Άρης προηγείται, ο Κόροιβος κυνηγά το σκορ και οι βολές είναι 28-13 υπέρ των γηπεδούχων. Οι Ντέιβις και Τρότερ σουτάρουν 10 και 8 βολές αντίστοιχα, με συνολικά 9 προσπάθειες για δίποντο, την στιγμή που ο ΜακΝίλ επιχειρεί 16 προσπάθειες για δίποντο – και οι περισσότερες με ντρίμπλα και μπάσιμο – και πηγαίνει στην προσωπική τέσσερις φορές.
«Θέλει ο Καρακατσούνης να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει» θα μπορούσα να πω, αλλά δεν το λέω. Απλά, έστω και ετεροχρονισμένα, το γράφω.
Πάμε και στην νίκη με την Τράμπζονσπορ. Ο Άρης ήταν εμφανώς πιεσμένος, στριμωγμένος ψυχολογικά, αλλά και αποφασισμένος να κερδίσει το παιχνίδι. Και το έκανε πειστικά και καθαρά, απέναντι σε μια σκληρή ομάδα που βρίσκεται στην λίστα… προστασίας του θεσμού. Τι να κάνουμε, πρέπει να χωνέψουμε όλοι μας ότι βασικός χορηγός της ULEB είναι οι Τουρκικές αερογραμμές. Με ότι συνεπάγεται.Αν μας έλεγαν, πριν το παιχνίδι, ότι οι δυο βασικοί γκαρντ του Άρη θα είχαν σύνολο 2/16 σουτ εντός πεδιάς, 2/4 βολές και 6 λάθη συνολικά, θα παίρναμε… δάνειο για να ποντάρουμε στην ήττα του Άρη και με διαφορά. Έλα όμως που τα Αμερικανάκια, που τα έσπασαν, είχαν συνολικά 11 ασίστ, 8 ριμπάουντ, 6 κλεψίματα και 8 κερδισμένα φάουλ. Ναι, εντάξει, προβληματίζομαι πολύ για τον Γουότερς και την έλλειψη εμπιστοσύνης που δείχνει στον εαυτό του σε αρκετές περιπτώσεις, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι εμφανίσεις του με Τρίκαλα και Μπάνβιτ δεν ήταν τυχαίες.
Πάμε τώρα και στο… αγαπημένο μας θέμα. Τον Τσούπκοβιτς. Ρε παιδιά, τι να λέμε; Ο Πρίφτης δεν θέλει να γίνεται αυτή η κουβέντα, δεν είναι ακόμη πεπεισμένος ότι ο Σέρβος δεν του κάνει και ότι χρειάζεται ένα πιο δυνατό, πιο βαρύ κορμί, για να τον αντικαταστήσει. Για τον Ζάρα τον ρώτησαν χθες, για τον Τσούπκοβιτς απάντησε. Ήταν σαν να ήθελε να τον καλύψει μετά το αγωνιστικό «άδειασμα» της Αμαλιάδας. Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, οφείλω να σεβαστώ την επιθυμία του προπονητή. Όλοι μας πρέπει να το κάνουμε.Από την άλλη, όμως, ο κόουτς θα πρέπει να είναι έτοιμος, με γερό στομάχι, ώστε να αντέξει την κριτική. Και την γκρίνια, γιατί όχι. Πέρυσι, μου έδειξε προσωπικά ότι αναγνωρίζει τα λάθη του. Εξαντλεί τα περιθώρια, αλλά τα αναγνωρίζει. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την περίπτωση Κώστα Χαρίση και τον τρόπο χρησιμοποίησής του, ειδικά από τον περσινό Δεκέμβρη και μετά, δεν υπάρχει. Οπότε περιμένω. Και την κουβέντα περί προσθηκών ή αντικαταστάσεων, προσωπικά, την αφήνω για τον επόμενο μήνα. Αίσθησή μου είναι ότι τότε θα είναι έτοιμος ο Πρίφτης να πάρει οριστικές αποφάσεις.
Άλλωστε, οι «σφαλιάρες» του Νοέμβρη ποτέ δεν ήταν οδυνηρές.
Εκνευριστικές ναι, αλλά ζημιάρες όχι. Περισσότερο διδακτικές ήταν για τις ομάδες που τις έφαγαν, ώστε να αποφευχθούν οι… μοιραίες και οδυνηρές «φάπες» του Μάη. Που κοστίζουν πραγματικά.Έχω, όμως, ένα παράπονο ρε παλικάρια. Ναι, από όλους εσάς που κατά καιρούς μιλάω, συζητάω, ακόμη και «μαλώνω» για τα θέματα του μπασκετικού Άρη. Παρασύρεστε στις κρίσεις σας από άλλα πράγματα, άλλες ομάδες. Για παράδειγμα, από την ΑΕΚ και τις κινήσεις που κάνει, για να διορθώσει τις δεκάδες ανορθογραφίες του σχεδιασμού του περασμένου καλοκαιριού.
Έχει στείλει το μπάτζετ της πάνω από τα 2 εκατομμύρια ευρώ. Έχει αλλάξει παίκτες, προπονητές και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Υπάρχει ένας Αγγελόπουλος που βάζει το χέρι στην τσέπη και τα «χώνει» για το αγωνιστικό, καθώς ξέρει ότι ήδη κουβαλά την περσινή παταγώδη αποτυχία και το «ξεζούμισμα» από τον Άρη. Υπάρχει όμως μια διαφορά, την οποία αποφεύγουμε να βάλουμε στο τραπέζι της σύγκρισης της ΑΕΚ και του Άρη.Ο Αγγελόπουλος δεν πληρώνει χρέη. Δεν έχει ανοικτές τρύπες από το παρελθόν. Κανένας δεν έβαλε στις πλάτες του, τον οικονομικό «σταυρό» του μαρτυρίου. Των άρθρων 99. Των χρεών στην εφορία. Σε δεκάδες τρίτους, προμηθευτές και παίκτες. Ο Αγγελόπουλος πήρε μια ΑΕΚ καθαρή, προερχόμενη από την Β΄ εθνική, εξαγνισμένη από κάθε αμαρτία του παρελθόντος.
Ο Λάσκαρης; Πριν καν μας συστηθεί ως νέος ιδιοκτήτης της ΚΑΕ, έβαλε 1.400.000 ευρώ για να καλύψει αμαρτίες του χθες. Και αυτό γιατί του έδωσε την δυνατότητα η διοίκηση Αρβανίτη, που τα προηγούμενα χρόνια επέλεξε να φάει… σκατά και να μην εισακούσει τις προτάσεις για πτώχευση της ΚΑΕ και Β' εθνική. Είναι κρίμα, είναι άδικο, είναι ανήθικο να κρίνουμε και να συγκρίνουμε ανόμοιες καταστάσεις. Αφήστε την ΑΕΚ να βγάζει φέτος «γούστα» με Μαυροειδή και λοιπούς – είναι αλήθεια, πολύ ποιοτικούς παίκτες – και αφήστε εμάς να βγάζουμε γούστα με το καινούργιο λεωφορείο του Άρη, τα ανακαινισμένα αποδυτήρια, το πανέμορφο καινούργιο γυμναστήριο, το αλλαγμένο Παλέ, το Μουσείο της ΚΑΕ, την νέα μπουτίκ, την υγεία και την αποκατάσταση της αξιοπιστίας του Άρη σε Ελλάδα και Ευρώπη.Σας κούρασα λιγάκι, αλλά ήθελα να μοιραστώ μαζί σας όλα τα παραπάνω. Και άλλα τόσα, είναι αλήθεια, αλλά έχουμε μπροστά μας μια ολόκληρη χρονιά για να τα λέμε και να τα αναλύουμε. Πάντα με ψυχραιμία, με καθαρό μυαλό και με ρεαλισμό. Και πάντα μα πάντα, με γνώμονα το συμφέρον της ομάδας και με το βλέμμα στο μέλλον της. Που, πιστέψτε με, θα είναι διαφορετικό και θα κάνει τα παιδάκια μας να νοιώθουν περηφάνια για τον Άρη που τους μάθαμε να αγαπούν.