Ένα εξαιρετικό και πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Γιάννη.
QUOTE
Στήριξη στον Πρίφτη
Συντάκτης : Γιάννης Δασκάλου
Καιρό είχα να «μπλογκάρω» στο σάιτ αλλά η καθημερινή ενασχόληση με την εφημερίδα και ο όγκος της δουλειάς, σε συνδυασμό με τα… forehand και τα backhand, δεν μου επέτρεψαν να βρω χρόνο και μυαλό για να το κάνω. Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Ο Δημήτρης Πρίφτης θα είναι ο νέος προπονητής της ομάδας μπάσκετ του Άρη. Έπειτα από μια διαδικασία αναζήτησης που κράτησε για περισσότερο από έναν μήνα, η διοίκηση αποφάσισε να προχωρήσει στην συνεργασία με τον πολύ αξιόλογο, μπασκετικά ενημερωμένο, σοβαρό και εργατικό 46χρονο τεχνικό.
Η διαδικασία της επιλογής του προπονητή δεν ήταν απλή υπόθεση. Ήταν όμως άκρως ποιοτική και, για πρώτη φορά, δεν κουράστηκα σαν ρεπόρτερ να παρακολουθώ το θέμα προπονητή με ενδιαφέρον για την τελική του κατάληξη. Η καρδιά μου «σκίρτησε», είναι αλήθεια, στο ενδεχόμενο συνεργασίας με τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Δεν το κρύβω ότι αποτελούσε όνειρό μου. Ήξερα όμως από την πρώτη στιγμή, ότι οι πιθανότητες είναι απειροελάχιστες. Για πολλούς και διάφορους λόγους, τους οποίους δεν έχει νόημα να αναφέρω την δεδομένη στιγμή.
Αμέσως μετά, προέκυψε το ενδιαφέρον για τον Ηλία Ζούρο. Έναν άνθρωπο που γνωρίζω προσωπικά, τον έζησα στην πρώτη του θητεία στον Άρη και στην εντελώς κατευθυνόμενη και άδικη απομάκρυνσή του. Έχω άριστη εντύπωση για την ποιότητα του ανδρός και για τις προπονητικές του ικανότητες. Ειδικά για τις επιλογές ξένων παικτών, που είναι λίρα 100. Το «πάντρεμα» δεν κατέστη δυνατόν, όχι τόσο για λόγους οικονομικούς, όσο για το ότι μια επιλογή σαν του Ζούρου, θα έπρεπε να τυγχάνει της απολύτου και ομόφωνης στήριξης της διοίκησης. Και των ανθρώπων που την στηρίζουν. Από την στιγμή που κάτι τέτοιο δεν επετεύχθη, ο Άρης έπρεπε να προχωρήσει.
Και το έπραξε, επιλέγοντας την επόμενη επιλογή του. Τον Δημήτρη Πρίφτη. Έναν προπονητή που από πέρυσι γλυκοκοιτάζανε στο Αλεξάνδρειο, αλλά δεν κατάφεραν να τον «πείσουν» και να τον αποδεσμεύσουν από τον Κολοσσό. Τα κατάφερε ο Παναθηναϊκός με τα ευρώ του, αλλά πλέον αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Το σήμερα λέει ότι ο Πρίφτης ανηφορίζει στην Θεσσαλονίκη για τον Άρη και πρέπει όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, είτε τον συμπαθούν είτε όχι, να τον στηρίξουν με χίλια. Ο Πρίφτης πρέπει να πετύχει άλλωστε, για να πετύχει και ο Άρης στο δύσκολο εγχείρημα της αγωνιστικής του εξυγίανσης, παράλληλα με την οικονομική.
Τον Πρίφτη τον γνώρισα επί εποχής Φώτη Κατσικάρη. Όταν ο τελευταίος την «έκανε» για Μπιλμπάο, ο Πρίφτης έμεινε πίσω. Κοουτσάρισε την ομάδα για ένα μόλις παιχνίδι (Καβάλα) και μετά, πήρε θέση δίπλα στον μεγάλο Ντέιβιντ Μπλατ. Σε μια χρονιά καταστροφή, όπου ο Άρης τερμάτισε 7ος και μπήκε μέσα πάνω από δυο εκατομμύρια ευρώ. Αλλά ο τελευταίος που έφταιγε ήταν αυτός. Τον μεγάλο φταίχτη τον ξέρετε, μην τα ξαναλέμε.
Δεν ήταν από τους ανθρώπους που αρέσκονταν στις δημόσιες σχέσεις. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, ευγενικός, επαγγελματίας. Δούλευε πολύ και δεν έδινε βάση σε πρόσωπα και πράγματα γύρω του. Λέγαμε μαζί πέντε κουβέντες παραπάνω, αλλά ποτέ δεν μπερδέψαμε τους ρόλους μας και τις δουλειές μας. Αυτό ελπίζω και εύχομαι να ξανασυμβεί, τώρα που αναλαμβάνει ως head coach τον Άρη σε μια από τις κρισιμότερες καμπές της σύγχρονης ιστορίας του.
Σε ότι με αφορά, θα κάνω αυτό που πάντα έκανα με τον εκάστοτε προπονητή, παίκτη, παράγοντα, φορέα του Άρη. Θα προσπαθήσω να στηρίξω και να συμπαρασταθώ στο έργο του με σεβασμό στην επαγγελματική του υπόσταση, με διάθεση καλοπροαίρετης κριτικής και με την ελπίδα να υπάρξει μια συνεργασία μέσα στα όρια που προστάζει ο επαγγελματισμός ενός προπονητή και ενός δημοσιογράφου. Μα πάνω απ’ όλα με δικαιοσύνη. Γιατί αυτό έχω μάθει να κάνω πάντα, είτε είμαι αρεστός είτε όχι.
Τον τελευταίο καιρό, η μπασκετική «μασονία» της πόλης που περιλαμβάνει μανατζαραίους, wannabe μανατζαραίους, παρατρεχάμενους, καλοθελητές, συγγραφείς, παραδιοικητικούς, εξωδιοικητικούς, προσπάθησε να μου κολλήσει την ρετσινιά του «Ζουρικού». Ότι – και καλά – έδωσα τον νυν υπέρ πάντων αγώνα για να επιλεγεί ο Ζούρος αντί του Πρίφτη. Αν τώρα, κάποιος από όλους εσάς, έχει διαβάσει τα κείμενά μου στην Arena Press ή έχει ακούσει το σχόλιό μου στον Arena 89.4 και κατάλαβε κάτι τέτοιο, θα το παραδεχθώ. Η ιστορία έγραψε ότι έναν νυν υπέρ πάντων αγώνα έδωσα σαν ρεπόρτερ του Άρη. Να απαλλαγεί η ΚΑΕ από το golden boy, την στιγμή που κάποιοι άλλοι απολάμβαναν την εύνοια και τις «υπηρεσίες» του. Εγώ ανέλαβα το προσωπικό και επαγγελματικό κόστος και νοιώθω καλά με την συνείδησή μου. Εκείνοι;
Σε κάθε περίπτωση, θέλω να τους ζητήσω συγνώμη που τους έχω «χαλάσει» με την επιστροφή μου στο καθημερινό ρεπορτάζ της ομάδας μπάσκετ του Άρη. Το καλό νέο γι’ αυτούς, είναι ότι δεν σκοπεύω να κάνω αυτήν την δουλειά για πάντα. Το κακό νέο; Ότι θα την κάνω για όσο γουστάρω εγώ και ότι θα συνεχίσω μέσα από το βήμα που μου εμπιστεύθηκαν κάποιοι άνθρωποι, να προσπαθώ για ένα ζωντανό και αληθινό ρεπορτάζ. Με τα λάθη και τα σωστά. Με τις δημοσιογραφικές επιτυχίες και τις αποτυχίες. Τις οποίες έχω μάθει να αντέχω και να αποδέχομαι, γιατί είναι μέρος της δουλειάς, χωρίς να προσπαθώ να φτιάξω «ομαδούλες» και να «πολεμήσω» αόρατους εχθρούς. Ξυπνάτε ορισμένοι. Μεγάλα παιδάκια γίνατε, έφυγαν τα σπυράκια της εφηβείας, έφυγαν τα κομπολόγια, αντιμετωπίστε επιτέλους την ζωή και την δουλειά σας με ψηλά το κεφάλι και τιμώντας τις εργατοώρες που ξοδεύετε.
Επιστρέφοντας στα του Πρίφτη και αφήνοντας τα προσωπικά και δημοσιογραφίστικα, που πιθανόν ελάχιστους ενδιαφέρουν, θέλω από καρδιάς να του ευχηθώ καλή επιτυχία. Όχι απλά καλή, αλλά πολύ καλή και μεγάλη επιτυχία. Να μπορέσει να δείξει το έργο του και να μπορέσει και η διοίκηση να τον στηρίξει, να τον προστατεύσει, να τον θωρακίσει με όλες τις δυνάμεις της. Έχει την υποχρέωση να το κάνει, από την στιγμή που τον επέλεξε για την… ηλεκτρική καρέκλα του Άρη. Και φυσικά ο κόσμος, να ακολουθήσει το μονοπάτι της συστράτευσης με την μαζική αγορά εισιτηρίων διαρκείας. Ένα καρτελάκι το αξίζει αυτός ο Άρης, για όλα όσα το ταβάνι του Nick Galis Hall μας θυμίζει ότι ζήσαμε κάποτε.
Υ.Γ. 1: Πολύ σημαντική η απώλεια Ζεϊμπέκη για το Δ.Σ. της ΚΑΕ. Ο Νίκος είναι γνήσιος, Αρειανός και θα μπορούσε να βοηθήσει σημαντικά. Τουλάχιστον ξέρω ότι έστω και αν παραιτήθηκε, έστω και αν νοιώθει πικρία, δεν θα το ρίξει στο «αντάρτικο». Δεν είναι κομπλεξάρα και θα συνεχίσει να στηρίζει την προσπάθεια του μπασκετικού Άρη, με τις όποιες του δυνάμεις. Απλά η υπόθεση Ζεϊμπέκη, θέλω να πιστεύω, ότι θα αποτελέσει ένα καλό δίδαγμα προς τον Λευτέρη Αρβανίτη. Έγιναν λαθάκια χωρίς πρόθεση, αλλά δεν πρέπει να ξαναγίνουν πρόεδρε…
Υ.Γ. 2: Όλοι ξέρουμε ότι ο Θανάσης Πλιάκης είναι υπερπολύτιμος για την ΚΑΕ. Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί, είναι ότι απεχθάνεται την επικαιρότητα και ότι του κάνει κακό ο χαρακτηρισμός του «σωτήρα» που θέλουν να του αποδώσουν. Κάποιοι νομίζουν ότι έτσι «χτυπάνε» τον στόχο τους, τον Αρβανίτη, αλλά στην πραγματικότητα χτυπάνε τον Άρη και τον ίδιο τον Πλιάκη. Προσοχή, λοιπόν…
Υ.Γ. 3: Η τακτική του «διαίρει και βασίλευε» ήταν μόνιμη στην ΚΑΕ Άρης, από το 2005 και μετά. Έτσι διχοτόμησε ο «αρχιερέας» της τακτικής αυτής την ΓΕΝΕΣΙΣ, έτσι έκανε με την ΣΑΡΙΣΑ, έτσι εκδιώχθηκαν άνθρωποι σαν τον Πάλμα και τον Γεωργούλη από τα κοινά. Κάποιοι προσπαθούν να την εφαρμόσουν και σήμερα στην ΚΑΕ. Βάζουν λόγια στον έναν για τον άλλον, ρουφιανεύουν, κάνουν το αγαπημένο τους χόμπι. Γι’ αυτό και είναι επιτακτική η ανάγκη συσπείρωσης, θωράκισης και διοικητικής ενότητας στον μπασκετικό Άρη. Μπρος ο Γκάλης και πίσω όλοι.
Υ.Γ. 4: Δεν έχω κουράγιο να αναφερθώ στα ποδοσφαιρικά. Πραγματικά λυπάμαι για την σημερινή κατάσταση. Με πονάει η πραγματικότητα. Δεν ξέρω τι έχει κατά νου ο κ. Στεφανίδης. Αυτό που παρακολουθώ πάντως, δεν είναι Άρης. Δεν βλέπω ούτε αρχή, ούτε τέλος. Υπάρχουν κάποια πρόσωπα από το ένδοξο ποδοσφαιρικό παρελθόν που μας θυμίζουν τι εστί Άρης, σαν την Αλεκάρα και τον Ντίνο, αλλά από εκεί και πέρα σκοτάδι. Μακάρι ο Καλαϊτζίδης να μην τα βροντήξει στο τέλος. Εύχομαι ο πρόεδρος της ΠΑΕ να μας κάνει όλους να του ζητήσουμε συγνώμη. Ειλικρινά το εύχομαι.
Υ.Γ. 5: Για την Λερναία Ύδρα των προβλημάτων του Α.Σ. Άρης τι να πω… Τιμώ την προσπάθεια που κάνει ο Χάρης ο Παπαγεωργίου, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν ήξερε πόσο βαθειά και φορτουνιασμένη ήταν η θάλασσα που αποφάσιζε να κολυμπήσει. Μακάρι να βρεθεί σωσίβιο για τον Άρη και την προσπάθειά του και ο Χάρης να τα καταφέρει.
Υ.Γ. 6: Κλείνω τα 39 μου πια. Βαρέθηκα τις ίντριγκες και τον σημερινό μικρόκοσμο του Άρη. Διοικητικό, δημοσιογραφικό, οπαδικό. Ζω την οικογένειά μου, πια, από ένα άλλο επάγγελμα επειδή εγώ το επέλεγα, σαν ένα είδος «αυτοτιμωρίας». Αλλά η δημοσιογραφία είναι μεράκι, είναι «ψώρα». Και από την άλλη, δεν μπορώ να μην ασχολούμαι με την ομάδα που λατρεύω σαν να είναι μέλος της οικογένειάς μου, κομμάτι του εαυτού μου. Κάποτε με πείραζε αλλά, ειλικρινά, δεν δίνω δεκάρα πια για το τι λένε, τι σκέφτονται, τι διαδίδουν ορισμένοι για μένα. Έχω μια γυναίκα που με αγαπάει και μου στέκεται σε όλα, ακόμη και όταν δεν το αξίζω. Έχω δυο παιδάκια που λατρεύω και αποτελούν πηγή ζωής και έμπνευσης για μένα. Έχω φίλους που ξέρω ότι αν σηκώσω το τηλέφωνο, θα είναι εκεί για μένα. Δεν ζηλεύω την ευτυχία ή την επιτυχία κανενός. Δεν φοβάμαι να αποτύχω ή να κριθώ. Δεν φοβήθηκα ποτέ να περπατήσω ανάμεσα στον κόσμο, ανάμεσα σε Αρειανούς, με ψηλά το κεφάλι, ακόμη και τις επικίνδυνες εποχές που κουβαλούσα την «ρετσινιά» του ARIS FM. Δεν κρύφτηκα ποτέ. Το μόνο που ήθελα και θέλω, είναι να δω τον Άρη ξανά υγιή, δυνατό, αξιοπρεπή. Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Γιατί έχω την ανάγκη. Ίσως να με έπιασε εκείνη η… ανόητη μελαγχολία των γενεθλίων, που πάντα κάνεις πίσω σου ένα σύντομο flash back και το ρίχνεις στην αυτοκριτική. Συγνώμη αν σας ζάλισα…
Ο κύριος Πρίφτης, κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ο νέος μας προπονητής.