-Ήμουν μόλις έξι χρονώ, όταν πήραμε το ρημάδι το Ευρωπαϊκό,
πανηγύρια και κακό.
Το είδα στην τηλεόραση, αντίθετα με όλη την υπόλοιπη χώρα,
που ήτανε μέσα στο ΣΕΦ εκείνη την ώρα.
-15 χιλιάδες, τώρα είναι δέκα εκατομμύρια,
το μπάσκετ έγινε μόδα, χωρίς κριτήρια.
Τα παιδιά γέμισαν γήπεδα και γυμναστήρια.
Κοπάνες απ'τα φροντιστήρια των αγγλικών,
-να δούμε NBA,
Σικάγκο εναντίων LA,
Ο Τζόρνταν έβαλε 36, ο Μάτζικ έδωσε 20 ασσίστ, ο Worthy κάρφωσε, δες το replay.
αυτοί θα κρίνουνε τους τελικούς, λέει.
-Όμως εμένα κάτι άλλο μου άρεσε. Τα σκριν,
τα block out και το ξύλο, Horace Grant, Sam Perkins και A.C. Green.
Μου άρεσαν ο Charles Oakley κι o Kevin Willis,
όλοι βλέπαν Γκάλη, κανείς δεν ήθελε να γίνει Λυπηρίδης.
-Γελούσανε μαζί μου και με παίρνανε στην πλάκα,
"βουτάει για τις χαμένες μπάλες, κοίτα το μ****α"
Δεν με ένοιαζε ποτέ να σκοράρω,
όμως τα θέλω τα ριμπάουντ και θα κάνω τα πάντα για να τα πάρω.
-Ας βγει ο ώμος μου, ας γίνει κρόσσια το γόνατό μου,
ας κάτσω 8 μήνες εκτός, είναι δικό μου.
Είν' το ριμπάουντ μου. Καταλαβαίνεις.
Εγώ είμαι το στοιχείο του παιχνιδιού που δεν περιμένεις...
-Δεν με χαλούσε καθόλου που γελούσανε μαζί μου
Δεν με χαλούσε καθόλου, αυτό ήτανε η δύναμή μου
Δεν με χαλούσε καθόλου, δεν ακολουθούσα την αγέλη,
τα ριμπάουντ τα μαζεύει όποιος τα θέλει
-πιο πολύ... Αυτά ήτανε τα ντέρμπι της ζωής μου, και γουστάρω,
επιθετικό ριμπάουντ να πάρω και η μπάλα πάλι έξω,
δεν θέλω να σκοράρω, το σνομπάρω!
Κι αν σουτάρω θα το χάσω επίτηδες να πάρω κι άλλο!
-Δεν το έκανα για τα στατιστικά, σοβαρά,
το έκανα εσωτερικά, κομπλεξικά, καθαρά.
Ήτανε το δικό μου παιχνίδι, με τα δικά μου πάθη.
Να 'μαι ο καλύτερος του ματς χωρίς να βάλω καλάθι.
-Ήθελα ξύλο, άμυνες και τάπες,
να παίρνω φάουλ επιθετικά, να κλέβω μπάλες.
Δεν μ' άρεσε ο Γκάλης κι ο μακαρίτης ο Ντράζεν,
δεν ήθελα να γίνω Τζόρνταν. Δεν προβλεπόταν.
-Ήθελα να γίνω Ρόντμαν, Μπιλ Λαμπίερ και Ντίβατς,
Βολκόφ, Ρόμπερτ Χόρι, Μποσγανάς και Σκροπολίθας.
Με μια βουτιά να σώσω τη χαμένη μπάλα, να πάει στο Στάθη
και να βάλουμε άλλο ένα καλάθι.
-Κι ο αντίπαλος κόουτς να ζητήσει τάιμ-άουτ,
και καθώς πηγαίνουμε στον πάγκο, να φάω μια φάπα στο σβέρκο, και να ακούσω "Καλό ριμπάουντ!"
Όλη η ουσία
κι η επιβράβευση για την αυτοθυσία.
-Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Αλήθεια.
Αυτά είναι τα αγαπημένα μου και τα πιο ωραία παραμύθια.
Μόνο τέρατα και μάχες και συνθήκες αντίξοες.
Ούτε ιππότες, ούτε πρίγκιπες, ούτε LeBron, ούτε ήρωες.
-Τώρα μπορεί να κουβαλάω σίδερα στα αμπάρια,
μα αν ρωτήσεις "τί κάνω", θα σου πω "φτιάχνω καράβια".
Έτσι και τότε, τα ριμπάουντ και τα σκριν και τα αγκωνίδια,
ήταν απλά o τρόπος που κερδίζαμε παιχνίδια...