Μια ήττα συνήθως σε βοηθάει να δεις τα πράγματα πιο «γήινα». Το θεωρητικό σκέλος έλεγε ότι βάσει του ατομικού ταλέντου των παικτών που απαρτίζουν την ελληνική 12άδα σε αυτό το Παγκόσμιο, είμαστε πίσω μόνο από τους Αμερικανούς. Με αυτή τη ψυχολογία ετοιμάστηκαν οι προσδοκίες για ένα μετάλλιο.
Στην πράξη τώρα και έχοντας δει κάποια ματσάκια, ως «ομάδα» θεωρώ ότι είμαστε πίσω από ομάδες όπως Γαλλία, Σερβία, Αργεντινή, Τουρκία, ΗΠΑ. Η Ισπανία μου δείχνει ότι έχει χάσει τη συνοχή που ήταν το δυνατό της στοιχείο στις τελευταίες διοργανώσεις (η απουσία του Gimenez ίσως?).
Δεν έχω διαβάσει τα σχόλια για τον Καζλάουσκας, αλλά θεωρώ ότι στους επίσημους αγώνες δεν μπορεί να κάνει τους Έλληνες παίκτες να παίξουν με τις πραγματικές της δυνατότητες. Ή αυτοί δε μπορούν. Γιατί πλέον έχω αρχίσει και το πιστεύω και αυτό. Όταν βλέπω τον Σοφοκλή να αρνείται να σκεφτεί να σηκώσει τη ματιά προς την περιφέρεια και τον Περπέρογλου και τον Σπανούλη να μη δοκιμάζουν να απειλήσουν από μέση απόσταση.
Το είδαμε και στο παιχνίδι με τη Σερβία, το είδαμε και χθες κόντρα στην Τουρκία. Μόλις βρήκαμε απέναντί μας ομάδα με γρήγορες επιστροφές και ψηλά κορμιά που μπορούσαν να παίξουν άμυνα, τέλος…
Αν αυτό το «γύρω γύρω όλοι» που πετυχημένα έγραψε κάποιος, είναι το επιθετικό παιχνίδι μας σε set επιθέσεις, τότε δυστυχώς δε μπορούμε να περιμένουμε πάρα πολλά. Αν το δει κανείς απ’ έξω με πιο ψύχραιμη ματιά, θα δει ότι η Εθνική απειλεί μόνο μέσα από τη ρακέτα ή απ’ έξω. Δεν υπάρχει mid-range παιχνίδι. Και το «απειλεί» εντός εισαγωγικών, μιας και είναι περισσότερο αναγκαστικές επιλογές παρά το παιχνίδι της. Δείτε λίγο το shot-chart του αγώνα με την Τουρκία και θα τρομάξετε! Πρώτη φορά βλέπω μόνο μία προσπάθεια για σουτ από μέση απόσταση.
shot-chart GRE-TUR Αντίστοιχα και τα charts στα προηγούμενα παιχνίδια που μπορεί κανείς να βρει
στη live-stats σελίδα της FIBA.
Προβλέψιμοι για τον αντίπαλο επιθετικά, χωρίς να έχουμε ανταποκριθεί στην άμυνα ζώνης ως τώρα, όποιος αντίπαλος έχει τη δυνατότητα να ρίξει «σκυλιά» στην περιφέρεια, έχει τις περισσότερες πιθανότητες να επιβληθεί. Το κακό είναι ότι δεν κάνουμε κάτι για να δημιουργήσουμε νέες απειλές. Ένα καλό που είχε το χθεσινό παιχνίδι ήταν ότι κοντραριστήκαμε με έναν αντίπαλο Τετράδας (που κατά τη γνώμη μου έχει την πληρέστερη front-line στο τουρνουά) και έπαιξαν «επίσημο χρόνο» ο Σοφοκλής και ο Αντώνης. Μία κίνηση που θα είχε σίγουρο κόστος σε όποιον αγώνα κι αν συνέβαινε. Η χημεία της ομάδας έχει αλλάξει ήδη 2 φορές (1 μετά την τιμωρία και 1 τώρα που μπήκαν ξανά με τα υπόλοιπα παιδιά) και δεν περίμενα κάτι καλύτερο απέναντι σε μία Τουρκία με ποιότητα και εκπληκτική μέρα. Ίσως μάλιστα ότι χρησιμοποιήθηκε για παραπάνω λεπτά από το αναμενόμενο ο Σοφοκλής να βοηθήσει περισσότερο.
Με προβλημάτισε περισσότερο η τραγική άμυνα για 3
ο συνεχόμενο παιχνίδι και το ακαταμάχητο κόλλημα με τα drives των guards που δε συνοδεύεται από ταυτόχρονη κίνηση των άλλων περιφερειακών ή τουλάχιστο δεν υπάρχει το stop n’ shoot. Για το μακρινό σουτ τα έχουμε πει, δε θα κατεβαίναμε με κλασσικούς σουτέρ, δε θα μπορούσε ένας παίκτης να αλλάξει τρομερά τις επιθετικές επιλογές. Τώρα αν ο αποκλεισμός του «Β» έγινε με το σκεπτικό ότι δεν παίζει ικανοποιητική προσωπική άμυνα, είναι ασχολίαστο μπροστά σε αυτό που βλέπουμε και τις τελευταίες μέρες και υποτίθεται ότι είναι άμυνα.
Με βάση την απόδοση στους τρεις πρώτους αγώνες δε μπορώ να φανταστώ κάτι καλύτερο από ένα 5-6 σε μία άτυπη κατάταξη των καλύτερων ομάδων στη διοργάνωση ως τώρα. Ευτυχώς για τους Έλληνες παίκτες, το τουρνουά είναι μεγάλο και υπάρχουν τα νοκ-άουτ παιχνίδια, στα οποία πιστεύω ότι είμαστε ίσως ο χειρότερος δυνατός αντίπαλος μετά τους αμερικάνους, λόγω του ατομικού ταλέντου.
Καλό θα κάνουμε να παραδεχθούμε ότι το πρωτάθλημα είναι Παγκόσμιο και όχι Ακρόπολις. Υπάρχουν ομάδες που το θέλουν περισσότερο από εμάς και αυτό φαίνεται στον τρόπο που παίζουν, με όλες τους τις δυνάμεις και τις δυνατότητες. Χαρακτηριστικό το contrast στο χθεσινό παιχνίδι. Αλλά το παραμύθι ότι είμαστε Εμείς, οι Ισπανοί και οι Αμερικάνοι πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει.